“คุณมี๊ขาน้องควีนสายแล้วค่ะ” เสียงเล็กเรียกคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของตน น้องควีนใช้มือน้อย ๆ เขย่าอยู่นานทว่ามารดากลับไม่ยอมตื่น
“ขออีกนิดนึงได้ไหม” คนง่วงจัดงัวเงียพลิกตัวหนี เธอเพิ่งได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง รู้สึกทั้งเหนื่อยทั้งล้า
“คิกคิก คุณมี๊ตลกจัง” น้องควีนเอามือกลมป้อมปิดปากหัวเราะอย่างชอบใจ กระทั่งสิบหมื่นส่งสายตาปรามแต่เด็กหญิงก็ยังไม่หยุด
“ไม่กวนมี๊สิครับ รีบมาอาบน้ำแต่งตัวเร็ว” ร่างสูงยืนกอดอกมองสองแม่ลูกบนเตียง คนหนึ่งเอาแต่ซุกตัวใต้ผ้าห่ม อีกคนก็นั่งหัวเราะอยู่ข้าง ๆ
“น้องควีนปวดท้องไปโรงเรียนไม่ไหวค่ะ” น้องควีนทำท่างอตัวหน้ายู่ มือสองข้างกุมท้อง
“ไม่เนียนครับ มาอาบน้ำ” เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กย่อมรู้ว่าลูกสาวเป็นอย่างไร ถ้าปวดจริงจะงี่เง่ากว่านี้หลายร้อยพันเท่า ไม่ใช่ทำตัวงอหน้ายู่หรอก
“น้องควีนอยากอยู่กับคุณมี๊ คุณมี๊ขาน้องควีนขอนอนด้วยนะคะ” เด็กหญิงไม่ยอมลุก ตรงก
