“ตื่นแล้วเหรอพ่อตัวดี เมื่อคืนไปก่อเรื่องงามหน้าไว้พอจะจำได้ไหม” หญิงสูงวัยส่งเสียงทักทายหลายชายที่เดินสะบัดหัวลงมาจากชั้นบันได
“ขอโทษครับ เมื่อคืนผมเมามาก” จำได้ราง ๆ ว่าฮันนี่เรียกคนมาลากเขาออกห่าง นึกเมื่อไหร่ก็เจ็บปวดไม่หาย ความสำคัญของเขาถูกลดลงมากจนแทบไม่เหลือ
“เกลียดเขาก็อย่าเข้าใกล้ เลิกกันแล้วก็ให้เลิกกันไป ฮันนี่ได้รับบทเรียนจากการกระทำแล้ว” ทะเลาะกันก็ไร้ประโยชน์ ต่างคนต่างมีชีวิตใหม่แล้ว
“คุณย่าไม่โกรธบ้างเหรอครับ ทั้งที่ฮันนี่ร้ายกาจขนาดนั้น”
ไอศูรย์ไม่เข้าใจว่าทำไมย่าถึงยังเอ็นดูหญิงสาว
“แล้วเราล่ะ ทำไมยังรักทั้งที่ฮันนี่ไม่ได้มีนิสัยตามที่เราวาดฝันเอาไว้ ความรักไม่มีเหตุผลหรอกนะ รู้เพียงว่ารักก็พอแล้ว”
ท่านยิ้มขณะที่มือยังคงจัดดอกไม้ใส่แจกัน
“…” ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเงียบเพื่อครุ่นคิด พิจารณาทุกอย่างตามที่ท่านถาม
เขาไม่อยากยอมรับว่ารักเด็กสาวที่เห็นเป็นน้องมาตลอด พอ
