2

1539 คำ

“ถึงเป็นแฟนกันจริงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” ศักดิ์สิทธิ์รับสมอ้างเสียเลย เพราะเขาแอบชอบรัตนาวดีอยู่เหมือนกัน แต่อีกฝ่ายคิดกับเขาเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น “อ้อ... เหรอ ไม่รู้หรือไงว่าบ้านฉันรวย ไม่ลองพิจารณาดูใหม่เหรอ หมอนี่ท่าทางจะกระจอก ทำให้เธอมีความสุขได้เหรอ” ธีรกรพูดอย่างดูถูก ศักดิ์สิทธิ์กระชากมืออีกฝ่ายออกจากคอเสื้อ ธีรกรยอมปล่อย ก่อนจะมองด้วยสายตาดุดัน “ฉันจะรักใครชอบใครไม่เคยคิดเรื่องฐานะชาติตระกูล ขอแค่เขาเป็นคนดีก็เพียงพอแล้ว แต่ถ้าร่ำรวยแล้วชั่วช้าสารเลว ฉันก็ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยหรอก” รัตนาวดีตอบเสียงฉะฉาน ธีรกรทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เป็นอย่างที่พิจิตราพูดทุกอย่าง ยายตุ๊กตาหน้าตาน่ารักตรงหน้าเขารังเกียจเขาจริงๆ ด้วย ไม่โง่ก็เดาออกว่าหล่อนพูดกระแทกกระทั้นว่าเขารวยและสารเลว เอาเถอะ! จะได้รู้กันว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ “ที่พูดจาหาเรื่องอยู่นี่พวกคนจนๆ ส่วนใหญ่อยากได้ไอ้นี่ใช่ไหม” ธีรกรควักธนบัตรหนึ่งพันบาทออกมาสองสามใบ ก่อนจะเอามาโปรยหน้าคนทั้งสอง ศักดิ์สิทธิ์แทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ต่อยอีกฝ่ายให้หน้าหงาย ธีรกรยักไหล่หัวเราะลั่นก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เขาหันมองกระจกหลังเห็นรัตนาวดีพยายามวิ่งตามเก็บเงินแบงก์พันของเขาแล้วเหยียดปากอย่างสมเพช บอกว่าไม่ต้องการเงิน แต่วิ่งเก็บเงินเหมือนหมาข้างถนน ผู้หญิงแบบนี้เขาซื้อกินได้ถมเถไป “งามไปเก็บเงินหมอนั่นมาทำไมกัน” ศักดิ์สิทธิ์เอ่ยถาม ถึงเขาจะจนแต่ไม่ยอมให้ใครมาหยามได้ง่ายๆ แน่ “งามไม่อยากให้เขาดูถูก งามจะเก็บเงินไปคืนเขา นี่เขาคงคิดว่าเราอยากได้เงินเขา ถ้าเราปล่อยเงินนี้เอาไว้ที่นี่ ยังไงเขาก็คิดว่าเราต้องเอา เราบอกว่าเราไม่เอาเขาก็ไม่เชื่อหรอก” “ก็จริงของงาม แต่หมอนี่อวดรวย จริงๆ ไม่ต้องเอาไปคืนหรอก ทิ้งไว้แบบนี้แหละ มันก็แค่เศษเงินของเขา” “ช่างเถอะ เราอย่าให้เขามาดูถูกเราเลยนะ เอาไปคืนน่ะดีแล้ว” “แล้วแต่งามเถอะ งามเป็นไงบ้าง เนื้อตัวเลอะเทอะหมดแล้ว” ศักดิ์สิทธิ์ถามอย่างห่วงใย เขารีบดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาซับให้เธอ “งามไม่เป็นอะไรจ้ะ เราไปกันเถอะ” ธีรกรขับรถออกไปก็จริง แต่เขาหยุดรถกะทันหัน รอดูว่าคนทั้งสองจะทำอะไรกันต่อ และภาพที่หมอนั่นดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาซับหน้าให้รัตนาวดี ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่เขาจะกระชากรถสปอร์ตคันหรูทะยานออกไปอีกครั้ง เสียงข้าวของที่หล่นเกลื่อนพื้นรวมถึงชายฉกรรจ์ที่เข้ามาอาละวาดจนบ้านพังทำให้รัตนาวดีรีบวิ่งถลาเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ศักดิ์สิทธิ์ที่ตามมาด้วยถึงกับตกใจเช่นกันกับภาพที่เห็น “อย่าทำอะไรแม่ของฉันนะ” รัตนาวดีเข้าไปขวางเอาไว้ ผู้ชายหน้าตาน่ากลัวมองมาอย่างดุดัน “ถ้าไม่อยากให้ทำอะไรก็เอาเงินมา ทั้งต้นทั้งดอก” “เงินอะไร” “ผัวแม่ของเธอไปยืมเงินเจ้านายแล้วไม่ยอมจ่าย” “ก็ไปตามเก็บกับเขาสิ” รัตนาวดีกางปีกปกป้องมารดาเต็มที่ “ก็เป็นผัวเมียกัน ผัวไม่จ่าย เมียก็ต้องจ่ายสิ” “เราไม่มีให้หรอกนะ” “ถ้าไม่มีก็เอาตัวเธอไปขัดดอกก่อนแล้วกัน” “ว้าย!” รัตนาวดีโดนกระชากเข้าไปหา พวกมันหัวเราะมองด้วยสายตาแทะโลม “อย่าทำอะไรลูกฉันนะ” เรวดีรีบอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “อย่าทำอะไรเธอเด็ดขาด ปล่อยเธอซะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” ศักดิ์สิทธิ์มองหญิงสาวอย่างห่วงใย “มึงกล้าแจ้งตำรวจเหรอวะ” มันควักปืนออกมา ศักดิ์สิทธิ์ถึงกับเหงื่อตก กลัวมันจะยิงใส่ใคร เขาห่วงตัวเองก็ห่วง แต่ห่วงหญิงสาวที่แอบรักและมารดาของเธอด้วย จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก “จะเอาเงินเท่าไหร่ รอก่อนได้ไหม ฉันจะหามาให้” ศักดิ์สิทธิ์ต่อรอง เขาไม่กล้าต่อกรกับปืนผาหน้าไม้หรอก ดีไม่ดียิงโดนรัตนาวดีหรือเรวดีขึ้นมาจะยุ่ง เขาเองก็มือเปล่า ใช่จะไปสู้อะไรได้ การป้องกันตัวก็กระจอกเหลือเกิน เขาไม่เคยเรียนวิชาป้องกันตัวมาเลย ดูจากสภาพร่างกายและหุ่นล่ำๆ ของพวกทวงหนี้แล้วคิดว่าต่อยเขาหมัดเดียวก็ร่วง จึงต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เพราะตอนนี้รัตนาวดีหน้าซีดเผือด “ไม่ได้ ต้องจ่ายมาวันนี้ ไม่ได้ต้น เอาดอกมาก่อนก็ได้” “ฉันมีอยู่แค่นี้” ศักดิ์สิทธิ์ควักเงินออกมาห้าร้อยบาท เป็นเงินที่เหลือจากค่าแรงที่เขาทำงานพาร์ทไทม์และเบิกมาใช้ไปแล้ว “ถุย! ห้าร้อยเอาไปทำส้นตีนอะไรวะ” มันทำท่าดูถูกแต่กระชากเงินจำนวนนั้นไป ศักดิ์สิทธิ์รู้สึกเสียดายเป็นอันมาก แต่เขาก็ต้องยอมจ่ายมันไป เผื่อมันจะยอมปล่อยรัตนาวดี “ไหนค้นกระเป๋านังนี่หน่อยสิ ลองดูว่ามีอีกเท่าไหร่” “ฉันไม่มีหรอกนะ” รัตนาวดีรีบห้ามปรามพยายามดิ้น แต่มันไม่ยอมปล่อย “มีสามพันห้าลูกพี่” “เอาไปให้หมด ได้แค่นี้ยังไม่พอค่าดอกเบี้ย แต่วันนี้จะยอมปล่อยไปก่อน ต้องไปหามาเพิ่ม แล้วจะกลับมาเอาใหม่” มันผลักรัตนาวดีออกห่างอย่างเสียดาย ศักดิ์สิทธิ์รีบรับร่างบางเอาไว้ “นั่นเงินของเขา พรุ่งนี้งามจะเอาเงินที่ไหนไปคืนเขาล่ะศักดิ์” รัตนาวดีพูดอย่างเป็นกังวลขณะประคองมารดาไปนั่ง ท่านเอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้เธอเดือดร้อน รัตนาวดีถอนใจเฮือกใหญ่ สงสารมารดาจับใจ ท่านมีสามีใหม่และพ่อเลี้ยงของเธอก็ไม่ทำงานทำการอะไร กินเหล้าเมายา เข้าบ่อน เล่นการพนันจนเป็นหนี้เป็นสิน มารดาของเธอเย็บผ้าหลังขดหลังแข็ง ก็ถูกบิดาเลี้ยงขู่เอาเงินไปเสียหมด ถ้าต่อสู้ขึ้นมาก็จะโดนทุบตีทำร้าย เธอเข้าขวางก็โดนลูกหลงไปหลายรอบ ใช่ว่าอยากทนอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ไม่มีที่ไป คนลำบากยากจน มันอับจนหนทางจริงๆ คนที่ไม่เคยเจอกับตัวเอง ไม่เข้าใจและไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงต้องทนอยู่แบบนี้ มารดาของเธอก็ป่วยต้องไปหาหมอทุกเดือน ท่านเป็นมะเร็งและรักษาด้วยคีโม จนตอนนี้ร่างกายอ่อนเพลีย เธอและมารดาจึงต้องทนอยู่บ้านหลังนี้ ถึงมันจะซอมซ่อ แต่มันก็ให้ที่พักพิงกันฟ้าฝนได้ ดีกว่าไปนอนข้างถนน “ช่างมันเถอะงาม บอกเขาไปว่าเขาโปรยมันไปบนถนนเอง เราไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้เก็บเอามา” “แบบนั้นถือว่าโกหกเขานะ งามไม่อยากได้เงินของเขาหรอก” “ถ้างามไม่สบายใจ เราจะช่วยหาเงินให้ครบและเอาไปคืนเขานะ” ศักดิ์สิทธิ์ไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นกังวลจึงรีบช่วยหาทางออกให้ “งามไม่อยากรบกวนศักดิ์ งามจะทำงานเก็บเงินเอง” “แต่งามต้องใช้เงินนะ ไปเรียนทุกวัน จะอดข้าวอีกหรือไง” ศักดิ์สิทธิ์เผลอพูดออกไป รัตนาวดีปรามเอาไว้แต่ไม่ทัน เรวดีรู้สึกโกรธที่ตัวเองทำให้บุตรสาวต้องเดือดร้อน “เพราะแม่เอง งามถึงต้องลำบากแบบนี้” “ไม่ใช่ความผิดของแม่นะคะ แม่อย่าคิดมากสิ ยิ่งไม่สบายอยู่นะ ความเครียดอาจจะทำให้ป่วยได้นะคะ” รัตนาวดีรีบพูด ศักดิ์สิทธิ์ขอโทษเพื่อนสาวทางสายตา เขาไม่น่าเผลอพูดแบบนั้นออกไปเลย เขากลัวเธอจะโกรธเขา “งาม แม่เป็นห่วงงามนะลูก ถ้าแม่เป็นอะไรไป” “แม่อย่าพูดเป็นลางแบบนั้นสิคะ” รัตนาวดีตกใจ แต่เธอเศร้าใจที่เห็นมารดาเจ็บป่วยด้วยโรคมะเร็ง อาหารการกินก็เลือกไม่ได้มาก มีอะไรก็ต้องกิน อาการท่านกำลังทรุดลงอีก แถมยังห้ามไม่ฟัง นั่งเย็บผ้าหลังขดหลังแข็งจนล้มป่วย เธอทุกข์ใจเหลือเกิน หากมารดาเป็นอะไรไปจริงๆ เธอจะทำยังไง เพราะในชีวิตนี้มีท่านเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น “งาม... แม่” เรวดีเรียกบุตรสาวเสียงแผ่ว “แม่เป็นอะไรจ๊ะ แม่!” รัตนาวดีร้องเรียกมารดาอย่างตกใจไม่น้อย “รีบพาป้าเรไปหาหมอเถอะงาม อาการท่าจะไม่ดี” ศักดิ์สิทธิ์รีบบอกอย่างห่วงใย รัตนาวดีคิดว่าถึงเธอจะไม่มีเงินรักษามารดา แต่อย่างไรก็ต้องพามารดาไปหาหมอก่อน “แม่ไม่ไหวแล้ว หนูไปหาคนคนนี้ตามที่อยู่นี้นะ” เรวดียัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือบุตรสาว “ใครกันคะแม่”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more