ตอนที่ 16 สิทธิ์
1289 คำ
แค้นซ่อนสวาท
ตอนที่16 สิทธิ์
___________________
หลังจากที่ชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อย ร่างบางค่อย ๆ ก้าวออกมาจากห้องน้ำ เนื้อตัวเนียนนุ่มมีหยดน้ำเกาะพราวตามเรือนร่าง เซ็กซี่เย้ายวนจนคีย์รินทร์มองอย่างไม่ละสายตา เด็กน้อยแสนน่ารักในวันนั้น เติบโตมายั่วเพศได้ขนาดนี้เลยหรือไงวะ ชายหนุ่มคิด
อัยวาก้าวเท้าเข้ามา หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความประหม่า ปมผ้าที่ขมวดตรงช่วงอกถูกแกะออกอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นร่างกายบอบบาง และดอกไม้งามที่ไม่มีขน
คีย์รินทร์ไล่ปลายลิ้นไปตามริมฝีปาก รู้สึกลำคอแห้งผากเมื่อเจอเข้ากับฐานกลมกลึง ปลายถันสีชมพูงามวาวขึ้นเป็นไตเมื่อถูกความเย็นของไอแอร์กระทบเข้า อกขาวราวซาลาเปานุ่มนิ่ม ชวนให้ใจคีย์รินทร์สั่นไหวจนแทบระเบิดออกมานอกอก
ร่างกายสาวที่ขยับเคลื่อนไหวกำลังทำให้เลือดลมชายหนุ่มร้อนรุ่มวัยกลัดมันกระสัน หนึ่งประโยคที่ดังก้องภายในหัวใจแกร่ง
ยั่วเพศฉิบหาย โคตรน่าเอา...
"ผู้หญิงเฉิ่ม ๆ อย่างเธอมีปัญญาโพสท่าเซ็กซี่ให้ฉันวาดได้หรือเปล่า?"ดวงตาคมขลับจ้องมองเรือนร่างบางด้วยความหลงใหล แต่ปากหยักกลับยิ้มร้ายคล้ายกับดูถูกว่าเด็กน้อยอย่างเธอไม่มีทางทำมันออกมาได้ดีแน่นอน
อัยวาเหยียดลำตัวไปกับโซฟาตัวยาว ส่งแขนข้างขวาเท้าลงบนพื้นนุ่มของโซฟาเพื่อรับน้ำหนัก อกใหญ่แอ่นขึ้น ใบหน้าเชิดราวนางพญา ทว่าดวงตากลมโตที่เคยอ่อนหวานกลับเซ็กซี่หยาดเยิ้มในชั่วพริบตา
"นึกว่าเด็กกะโปโลจะทำได้แค่ร้องไห้ขอลูกอม"เด็กสาวกำลังถูกต่อว่าเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้จักโต อัยวารู้สึกขุ่นเคืองภายในใจ เธอเด็กอยู่แค่เรื่องเดียว ก็คือเรื่องบนเตียงเท่านั้นแหละ อย่างอื่นเธอเก่งไม่งั้นไปอยู่ต่างประเทศไม่ได้หรอก
"หนูอัยไม่ใช่เด็ก หนูอัยโตเป็นสาวแล้วค่ะ"เถียงกลับอย่างไม่ยอม จนคีย์รินทร์รู้สึกขำในลำคอ
"โตแต่นมน่ะสิ"ว่าจบก็ลงมือวาดภาพลงในกระดาษที่อยู่บนขาตั้ง คีย์รินทร์ไม่ได้สนใจท่าทางฟึดฟัดของคนตัวเล็ก เขาก้มหน้าก้มตาวาดมันออกมาอย่างตั้งใจ แต่รอยยิ้มที่โค้งขึ้นเหมือนเขากำลังตลกกับสิ่งที่ตั้งใจทำ
อัยวามองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความตื่นเต้น แกลเลอรีเต็มไปด้วยภาพวาดเสมือนมีชีวิต โทนสี เย็นร้อน ทำเอาเด็กสาวที่นั่งเป็นแบบเพลินตา สวยจนเธอลืมความขุ่นเคืองภายในใจ อัยวาชอบวาดรูป เธอชอบศิลปะเพราะมันช่วยให้เธอมีสมาธิ และอารมณ์ดีเวลาที่รู้สึกเครียด
"คุณคีวาดเองหมดเลยเหรอคะ?"คีย์รินทร์ยกคิ้วขึ้นให้เป็นคำตอบ แค่ท่าทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แสดงออกชายหนุ่มกลับน่ามองกว่าผู้ชายหลายคนที่พยายามให้ตัวเองดูดี
คนอะไรหล่อขี้โกง…
"เสร็จแล้ว"คีรินวางพู่กันลง อัยวาเด้งตัวขึ้นจากโซฟาด้วยความตื่นเต้น เธอไม่ลืมคว้าผ้าขนหนูขึ้นพันรอบกาย แล้วเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มอย่างลืมเกรงกลัว อัยวาอยากเห็นภาพวาดของตัวเองว่ามันจะสวยสักแค่ไหน
"ทำไมวาดหนูอัยขี้เหร่แบบนี้ล่ะคะ"ภาพวาดในกระดาษ ใบหน้าบิดเบี้ยว ตาโปน ปากแหว่ง แถมความสูงยังสั้นเหมือนหมากระเป๋าอีก ทำเอาเด็กสาวแทบอยากจะร้องให้เพราะความอัปลักษณ์ของตัวเองบนกระดาษ
"ก็เธอมันลูกเป็ดขี้เหร่ แล้วจะโทษใครได้"คีย์รินทร์มองเด็กผิวขาว แก้มกลมที่ตอนนี้พองลมเข้าปากทำแก้มป่องด้วยใบหน้างอง้ำ คาดหวังเอาไว้ว่ามันต้องสวย แต่กลับผิดหวัง
"ตาต่ำเหมือนตาตุ่ม"
อ๊ะ!
ลำแขนแกร่งกอดรัดเอวบาง มืออีกข้างส่งตรึงท้ายทอยไม่ให้คนตัวเล็กขยับหนี อัยวาถึงกับตาโตเมื่อปากอิ่มถูกครอบครองด้วยความเร็วอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
คีย์รินทร์ทั้งกัดทั้งดูด ไล่ต้อนกวาดลิ้นน้อยด้วยความหยาบคาย ทว่าเด็กสาวกลับเสียวซ่านไปถึงกลางกายจนลืมความเจ็บ ลืมความหยาบคายที่ชายหนุ่มมอบให้
คีย์รินทร์ผละออกจากเด็กปากหวาน ใช้ปากหยักจูบซับไปตามพวงแก้มงาม ความหอม ความนุ่ม ทำเอาชายหนุ่มหวั่นไหวกับร่างกายตรงหน้า กลิ่นสาบเด็กสาวมันชวนน่าขย้ำแบบนี้นี่เอง
"เธอมันเด็กปีศาจ"ท้องนิ้วโป้งสากไล้เล่นไปมากับปากอิ่มล่างที่เจ่อขึ้นเล็กน้อย คีย์รินทร์ยิ้มร้ายพอใจกับผลงานที่ตัวเองสร้างขึ้น
"งั้นคุณก็คือมัจจุราชนิสัยไม่ดี"
"อ๊ะ! จะทำอะไรคะ?"ผ้าขนหนูที่พันร่างบาง ถูกมือสากกระชากสลัดให้พ้นทางจนไปตกอยู่อีกมุมของห้อง ร่างเล็กลอยขึ้นเหนือพื้น ด้วยแรงมหาศาลของคนตัวโต
"หนูอัยเจ็บนะคะ"อัยวาถูกโยนลงบนที่นอนด้วยความป่าเถื่อน คีย์รินทร์ไม่ชอบให้ใครมาชี้หน้าด่า ไม่ว่าเขาจะผิดหรือถูก ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสิน ในเมื่อเด็กปากดีกล้าปรามาส เธอก็ต้องรับชะตากรรมที่มันกำลังจะเกิดขึ้นเพราะปากของเธอเอง
"เจ็บสิดีจะได้จำ จำเอาไว้ว่าเธอไม่สิทธิ์มาด่าว่าฉันปาวๆ แบบเมื่อครู่"คีย์รินทร์ขึ้นคร่อม รวบตรึงมือบางทั้งสองข้างไว้เหนือหัว มองใบหน้าหวานที่ฉายความหวาดกลัวด้วยแววตาวาวโรจน์ที่เต็มไปความโกรธ
"คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าหนูอัยเหมือนกัน"ทั้งกลัว ทั้งโกรธ แต่อัยวาก็ไม่ปิดปากเงียบให้คนใจร้ายต่อว่าเธออยู่ฝ่ายเดียว คนอื่นว่ากลับไม่พอใจ คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด โตมาแบบไหนไม่รู้
"เดี๋ยวก็รู้ว่าฉันมีสิทธิ์หรือไม่ทีสิทธิ์"
สวบ!
กรี๊ด!
"ฮึก เอามันออกไป ฮึก หนูอัยเจ็บ"อัยวาส่ายหน้าไปมาด้วยความทรมาน ร่างกายเจ็บแสบอย่างแสนสาหัส เมื่อถูกลวงรักอย่างไม่เต็มใจ ทำไมต้องทำร้ายเธอขนาดนี้ด้วย
"ไหนบอกซิว่าฉันมีสิทธิ์หรือยัง"เอวสอบขยับเข้าออก กระแทกกระทั้นด้วยความเป็นชายไร้น้ำหล่อลื่นเพื่อเปิดทาง ความฝืดเคืองทำเอาเด็กสาวเจ็บแสบ ช่วงเวลาช่องแคบถูกรังแกอย่างไร้ความปรานี
คีย์รินทร์อึ้งไปนิดเมื่อเห็นความใหญ่ที่ขึ้นสุดลงมิดเคลือบด้วยเลือดสีสด ทุกครั้งที่ชายหนุ่มมีเซ็กซ์เขาไม่ลืมที่จะป้องกัน เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้ามาเรียกร้องความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน แต่สำหรับอัยวาเด็กสาวที่นอนสะอื้นไห้ใต้ร่างใหญ่ คีย์รินทร์ตั้งใจไม่ป้องกัน
"ฮึก ไม่มีสิทธิ์ อ๊ะ! เจ็บ"เสียงเล็กสะอื้นสั่นเครืออย่างหน้าเวทนา
"ไหนพูดอีกทีซิว่าฉันมีสิทธิ์หรือยัง"คีย์รินทร์หยัดกาย มองใบหน้าหวานที่มีแต่คราบน้ำตา ทั้งเอ็นดู ทั้งอยากลงโทษ ยอมรับว่าร่างกายของคนตัวเล็กหวานกว่าปากอิ่มเสียอีก ไหนจะท่าทางที่ไร้เดียงสา ไม่ได้เจนจัดเรื่องอย่างว่า แต่คีย์รินทร์กลับรู้สึกชอบมัน
"ฮึก พี่คีมีสิทธิ์ ฮึก มีสิทธิ์"สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำเอาคีย์รินทร์ใจสั่น สายตาวูบไหวเพียงครู่กลับมาแข็งกร้าวดั่งเดิม
"ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง แม้กระทั่งร่างกายและหัวใจของเธอจำเอาไว้"
- ผู้เขียน
