บทนำ
504 คำ
“หนูท้อง”
วันนั้น...ฉันหอบหิ้วความจริงข้อนี้ไปบอกกับผู้ชายคนหนึ่ง...
ผู้ชายที่ไม่ได้เป็นทั้งคนรัก ไม่ใช่ทั้งแฟน ไม่มีสถานะอะไรระหว่างกันนอกจากความสัมพันธ์ฉาบฉวย
ตลอดมาเราสองคนเสพสุขเพียงร่างกายของกันและกัน ไม่มีเรื่องของหัวใจ ไร้สิ่งที่เรียกว่าความรัก
ฉันน่ะโอเคกับความสัมพันธ์ที่ไม่จำเป็นต้องผูกมัด
ส่วนเขาพอใจกับเซ็กซ์ที่ไม่จำเป็นต้องใช้ความชอบพอเป็นส่วนประกอบ
มันเป็นแบบนั้นมาเนิ่นนาน นานมากจนไม่สามารถนับได้ว่าผ่านมากี่ปีแล้ว กระทั่งวันนี้...วันที่ฉันได้พบกับข้อผิดพลาดที่เราร่วมกันสร้างขึ้นมา
ความผิดพลาดที่ไม่มีใครตั้งใจ
ความผิดพลาดจากพ่อและแม่ที่ไม่ได้รักกันเลยแม้แต่น้อย
“ป้องกันตลอด ท้องได้ยังไง” ผู้ชายที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดราวกับไม่อยากเชื่อ “แน่ใจนะว่าไม่ได้ตรวจพลาด?”
“พี่พูดเหมือนไม่อยากยอมรับความจริงเลย” ฉันแค่นหัวเราะขณะจดจ้องใบหน้าหล่อเหลาของเขา
“ไม่ใช่” เจ้าของร่างสูงร้อยแปดสิบห้าหลุบตามองหน้าท้องแบนราบที่ถูกบดบังด้วยเสื้อฮู้ดสีขาว จากนั้นไม่นานก็เคลื่อนขึ้นมาสบตาฉัน “ในท้องนั่นเกิดจากฉัน?”
“ถ้าไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใครวะ เห็นหนูไปยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นเหรอ!?” ฉันขึ้นเสียง
ตลกดีนะผู้ชายคนนี้...
ทั้งที่ผ่านมาฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครคนไหน ทั้งที่เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ฉันยอมเปลือยกายและมีอะไรด้วยนับครั้งไม่ถ้วน
ทั้งที่มันชัดเจนขนาดนี้ ทว่าเขากลับเอาแต่พูดเหมือนการยอมรับความจริงเป็นเรื่องยาก
“แล้วจะขึ้นเสียงทำไม” เขาถอนหายใจ ทำท่าจะเขยิบเข้ามาใกล้ ทว่าเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือในกางเกงทำให้เขาละความสนใจจากฉันซะก่อน
ทันทีที่ล้วงมันขึ้นมาจนพบกับชื่อของคนโทร.เข้า ฉันก็รู้แล้วว่าวันนี้คงไม่ได้อะไรกลับมานอกจากความเย็นชาที่เจ้าตัวมีให้
บัวนิล...
เป็นบัวนิลที่โทร.มา
เขาเลิกสนใจฉันในที่สุด
ในที่สุดฉันก็ไร้ตัวตน
ไม่ต้องสนใจหนูก็ได้ แต่ช่วยสนใจเด็กในท้องหน่อยไม่ได้หรือไง?
เพราะเขาดูจะดีใจจนเนื้อเต้นที่ผู้หญิงคนนั้นโทร.มา ฉันจึงกล่าวต่อ
“หนูมาบอกไว้ ถ้าพี่ลำบากใจจะรับผิดชอบก็ไม่เป็นไร เด็กคนเดียวหนูมีปัญญาเลี้ยงอยู่แล้ว”
ฉันทิ้งความทรงจำ ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีร่วมกันไว้ในห้องห้องนั้นแล้วหันหลังเดินจากมาทันที
ถ้าสงสัยว่าเรื่องของเราดำเนินมาถึงจุดนี้ได้ยังไง ก็คงต้องเล่าย้อนกลับไปเมื่อ 8 ปีก่อน...ตอนที่ฉันยังเป็นเพียงนักเรียนมอต้น ส่วนเขาคือรุ่นพี่ร่วมสถาบัน...
- ผู้เขียน
