“ถ้ามันฝืน พี่ก็อย่าพยายามเลย”
แม้เสียงที่เปล่งออกไปไม่ได้ดังกึกก้อง แต่เพราะตอนนี้รอบกายเราค่อนข้างสงัดเงียบ ต่อให้กระซิบเบาแค่ไหนก็มั่นใจว่าพี่สิบคงได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ
“...” ทว่าการโต้ตอบกลับมีเพียงเสียงลมหายใจจากเขาเท่านั้น
เสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่พอจะการันตีได้ว่าอีกฝ่ายคงหลับไปสักพักแล้ว
เออ จริงด้วย
พี่สิบค่อนข้างเสพติดการกอดหมอนข้าง หรือกอดอะไรสักอย่างระหว่างนอนน่ะ
ดังนั้นเมื่อหลับไปแล้ว เขาจึงไม่สามารถบังคับหรือคอนโทรลพฤติกรรมตามธรรมชาตินี้ได้ แม้แต่ฉันเองที่มักจะนอนอยู่ข้าง ๆ เขาในช่วงเวลาที่ผ่านมาก็มักจะกลายเป็นหมอนข้างจำเป็นให้เจ้าตัวกอดก่ายทุกที
ฉันชาชินที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของพี่สิบนะ
แต่รอบนี้กลับผิดแปลกไป กลับรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม
แตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันท้องด้วยหรือเปล่า เขาจึงระมัดระวังไม่ให้ตัวเองกอดฉันแน่นจนน่าอึดอัดเหมือนทุกครั้ง
หรื
