บทที่7.2

1876 คำ

“เกี่ยวแน่นอนค่ะ เพราะถ้าหนูเอาเรื่องนี้ไปบอกให้คุณท่านรู้ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ” รุ้งพยายามเอาชนะฉัน “คุณท่านไม่เหมือนคนอื่นนะคะ ต่อให้อยากเห็นลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝา แต่ก็ไม่มีทางยอมให้ลูกชายเอาผู้หญิงไร้หัวนอน...” แอ๊ด... รุ้งยังพล่ามไม่ทันจบ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมการปรากฏกายของพี่สิบในชุดทำงานกึ่งไปรเวต การมาของเขาทำให้ทุกสิ่งหยุดชะงักลงชั่วขณะ ฉันเก็บความสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาเร็วขนาดนี้ เก็บทุกความเคลือบแคลงแล้ววิ่งเข้าไปสวมกอดร่างสูงอย่างแนบแน่นตั้งแต่วินาทีแรกจนเขาถึงกับเซไปด้านหลัง “อะไรของ...” และใช่ พี่สิบยังไม่ทันได้เอ่ยถามว่าฉันเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ก็ต้องหยุดชะงักถ้อยคำทั้งหมดทั้งมวลลงอย่างฉับพลันในครั้งที่ฉันเขย่งปลายเท้าขึ้นไป จัดการปิดริมฝีปากเรียบตึงนั้นด้วยริมฝีปากของตัวเองอย่างเอาแต่ใจ นี่ไม่ใช่จูบธรรมดา มันไปไกลกว่าปากแตะปาก ไปไกลถึงขั้นมีเสียงคำรามทุ้มต่ำเล็ดลอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม