เมื่อเขาผละริมฝีปากออกแล้ว ฉันก็ไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเหวี่ยงกำปั้นลงบนแก้มซีกขวาจนร่างสูงซึ่งคร่อมทับอยู่เหนือร่างถลาไปด้านหลังเล็กน้อย ฉันใช้โอกาสนั้นหยัดตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะตามไปต่อยเขาซ้ำอีกครั้งตรงจุดเดิม เสียง ‘ผัวะ!’ จากกำปั้นที่ฉันหยิบยื่นให้บ่งบอกได้อย่างดีว่าตอนนี้ตัวฉันไม่คิดจะออมแรงให้กับผู้ชายใจร้ายตรงหน้าอีกแล้ว
“พี่แม่งโคตรใจร้ายเลยรู้ตัวไหม...” หลังประเคนหมัดใส่เขาสองครั้งสองคราจนหน้าซีกนั้นมีรอยช้ำและเลือดไหล...ในที่สุดฉันก็ยอมพรั่งพรู
“...”
ส่วนพี่สิบนั้น...ยังคงไร้สุ้มเสียง ดูยินยอมกับความรุนแรงที่ฉันมอบให้และไร้ทีท่าจะตอบโต้
“เกือบสองอาทิตย์ก่อนพี่เคยบอกหนูเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าไม่ได้คิดอะไร ก็อย่ามาทำแบบนี้” ฉันยังคงกำหมัดแน่น บอกตัวเองว่าอย่าเพิ่งฆ่าเขา “พี่ไม่ได้คิดอะไรกับหนู แล้วจะมาทำแบบนี้กับหนูทำไมวะ?”
ยังจำวันที่รุ้งมาที่นี่ได้ใช่ไหม?
วันที่ฉันโมโหรุ้งจนต้องจู
