แม้รอบกายเราจะถูกปกคลุมด้วยความมืดสลัวและมองเห็นเพียงเงาอันเลือนรางของกันและกัน ถึงแม้จะมองหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนเท่าที่ควร แต่กลับมั่นใจว่าตอนนี้ตัวฉันกำลังถูกผู้ชายคนนั้นจับจ้องอย่างตรงไปตรงมาในระยะห่างที่สามารถได้ยินเสียงลมหายใจของเขา
โดนจ้องบ่อยจนเคยชินก็จริง
แต่การจดจ้องในลักษณะนี้...ฉันยังไม่เคยพบเจอมาก่อน
“ก็ยังไม่เคยพูดว่าไม่ชอบ แล้วแต่พี่ หนูไม่มายด์ ถามเฉย ๆ” ฉันตัดบท
“อืม...” พี่สิบจึงครางรับสั้น ๆ และใช่...หลังจากนั้นเขาก็เงียบอีก
จริง ๆ มีอีกมากมายหลายสิ่งที่อยากถาม แต่อยู่ดี ๆ ลำคอกลับแห้งผาก ท้ายที่สุดฉันจึงเลือกเก็บมันไว้ภายในใจแล้วปล่อยให้เสียงฝนจากด้านนอกขับกล่อมจนกว่าอาการง่วงงุนจะถามหา
แต่ผ่านไปเกือบสิบนาที เปลือกตายังคงแข็งทื่อ ไม่มีวี่แววว่าความงัวเงียใด ๆ ทั้งสิ้น ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งแล้วเริ่มขยับตัวเพื่อปรับท่านอนใหม่ ปฏิกิริยาเหล่านั้นคาดว่าคงอยู่ในสายตาขอ
