ฉันใช้เวลาคุยกับแม่นานหลายชั่วโมงจนกระทั่งหกโมงเย็น
หมอยืนยันว่าแม่พ้นขีดอันตรายแล้ว ระหว่างนี้จะให้พยาบาลเข้ามาอยู่ดูแลและคอยเช็กอาการท่านตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
ฉันโล่งมาก หายใจหายคอได้สะดวกขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถนอนค้างที่นี่ได้เหมือนที่ผ่านมา ถ้าถามว่าทำไม?
“แม่เธอปลอดภัยแล้ว กลับกัน”
“หนูอยากอยู่เฝ้า”
“พรุ่งนี้ค่อยมา”
“ทำไม?”
“มันมีเตียงเดียว เธอท้อง...นอนโซฟานาน ๆ ไม่ได้”
“...”
“เข้าใจ?”
ในห้องพักมีเตียงเดียวซึ่งก็คือเตียงผู้ป่วย ต่อให้มีโซฟา แต่ไม่เหมาะที่คนท้องอย่างฉันจะนอนนาน ๆ ได้
ที่ผ่านมาพี่สิบอนุโลมให้เพราะฉันกังวลมาก ยืนกรานจะนอนเฝ้าจนกว่าแม่จะรู้สึกตัว
นั่นแหละ ครั้นแม่ฟื้นจากการหลับอันยาวนาน บวกกับหมอยืนยันให้แน่ใจว่าท่านโอเคดี พี่สิบจึงไม่ลังเลที่จะชวนฉันกลับห้อง
เห็นแก่ที่เขารับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายให้แม่หรอกนะ ฉันเลยเชื่อฟัง
ตอนนี้รถเคลื่อนตัวออกมาจ
