“ก็คุยไปแล้ว” กล่าวจบพี่สิบก็เดินสวนเข้ามาในห้อง ก่อนใช้แรงขุมหนึ่งดันบานประตูที่เปิดอ้าในคราวแรกจนกลับมาปิดสนิทอีกครั้ง “มากินข้าว”
เจ้าของร่างสูงร้อยแปดสิบห้าเดินไปยังโซนที่ฉันวางถ้วยชามเอาไว้ จัดการเทโจ๊ก น้ำเต้าหู และผลไม้ที่ซื้อติดมือจัดใส่จานแยกต่างหาก จากนั้นจึงนำมาวางไว้บนโต๊ะทานข้าวขนาดเล็กที่ฉันซื้อมาจากเว็บช็อปปี้ช่วงโปรโมชันเมื่อหลายวันก่อน
ซึ่งคุณภาพก็...สมกับราคาของมันนั่นแหละนะ จะพังวันไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
“หนูไม่...”
“ยากเหรอ ก็แค่มากินข้าว” น้ำเสียงทุ้มต่ำแลดูจะขึงขังขึ้นมาหน่อย เหมือนหงุดหงิดพอสมควรที่ฉันเอาแต่ต่อต้านเขาในทุก ๆ การกระทำราวกับเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่อยากรู้จักคลุกคลี
...ก็ฉันหนีมาขนาดนี้แล้วไหม
...ฉันก็ออกมาจากชีวิตของเขาแล้วไง
ต้องให้หนีอีกสักแค่ไหนล่ะ...
ต้องไปไกลแค่ไหน เขาถึงจะเลิกตอแย
“...” ฉันไม่ได้ขานรับอย่างเป็นกิจจะลักษณะ เพียงถอนหายใจแล้วเดิน
