ตอนที่ 9
1060 คำ
“นั่นคุณจะไปไหน”
ชายหนุ่มถามเสียงดุดันเมื่อเห็นร่างแน่งน้อยหมุนตัวกลับมาและเดินผ่านเขาไป
“ฉันก็จะทำอย่างที่คุณต้องการยังไงล่ะ”
ภิณไลย์ญาตอบทั้งที่ไม่ยอมมองหน้าเขาแม้แต่น้อย เธอเดินตรงไปยังราวแขวนผ้าและคว้าชุดแสกสีดำที่เธอไม่อยากสวมใส่มันแต่แรกเห็น หญิงสาวรวบรวมกำลังใจและคิดว่าความเข้มแข็งเท่านั้นที่จะพาเธอผ่านพ้นช่วงเวลายากเย็นนี้ไปได้ หากแต่เมื่อเธอดึงชุดนั้นออกจากไม้แขวนนิโคลัสกลับก้าวเข้ามาพร้อมทั้งดึงมันไปไว้ในมือ ร่างเล็กหันขวับไปมอง
“เอ๊ะ!”
“ผมจะใส่มันให้คุณเอง”
“ฉันทำเองได้” เธอแย้งเสียงแข็ง “ฉันจะทำตามความต้องการของคุณ คุณสั่งให้ฉันทำอะไรฉันจะทำ!”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอสั่งให้คุณยืนเฉยๆ”
“นิค...”
กลีบปากชมพูวาวบนใบหน้าสวยจัดอ้าค้างเมื่อนิโคลัสทำในสิ่งที่เธอยิ่งอับอายมากกว่าเก่า เขาดึงทึ้งกางเกงรัดรูปของเธอลงไปกองที่ปลายเท้า ทั้งตัวภิณไลย์ญาเหลือเพียงบราเซียและแพนตี้ตัวน้อย หญิงสาวทำหน้าไม่ถูก
หน้างามแดงก่ำ น้ำเอ่อรื้นรอบดวงตากลมโตเป็นประกายขณะร่างสูงใหญ่ทำตามอำเภอใจด้วยการสวมชุดแสกให้และเขาก็ทำมันอย่างแคล่วคล่องเสียด้วย หญิงสาวเบือนหน้าไปทางอื่น เธอไม่อยากสบตาแข็งกร้าวของเขา นิโคลัสคงทำแบบนี้มาแล้วกับผู้หญิงหลายคนและเธอก็จะต้องกลายเป็นหนึ่งในคอลเล็คชั่นผู้หญิงของเขาต่อไปอย่างไม่อาจเลี่ยง
และเมื่อชุดแส็กสั้นถูกสวมลงบนเรือนกายของภิณไลย์ญาได้อย่างพอดี มันรัดรึงเรือนร่างบอบบางทว่างดงามด้วยสัดส่วนโค้งเว้า ดูเหมือนเธอตัวเล็กแต่หน้าอกใหญ่เกินตัว เอวคอดเว้าสะโพกผาย ขาเรียวงามและผิวขาวผ่องผาดหมดจดสะท้อนในดวงตาสีทองแดงจัดของนิโคลัสที่พยายามสะกดความรู้สึกบางอย่างซึ่งมันแล่นพล่านขึ้นมา
ผู้หญิงพวกนี้ก็เหมือนกันทั้งนั้น ไม่ต่างกับตุ๊กตาบาร์บี้ มีความสวยไว้แค่ล่อหลอกผู้ชาย!
เขาเตือนสติตัวเองในใจขณะเลิกมุมปากขึ้นอย่างเหยียดหยัน
“จะไม่ขอบคุณผมสักคำหรือที่อุตส่าห์ช่วยแต่งตัวให้”
“ฉันเกลียดคุณ”
เสียงนั้นเค้นออกมาจากลำคอระหง นิโคลัสเลิกคิ้วสูงหากทว่าเขากลับหัวเราะออกมาและทำให้หญิงสาวหน้าชาด้วยความรู้สึกที่ยิ่งเจ็บแค้น ชายหนุ่มล้วงมือทั้งสองในกระเป๋ากางเกง เขาก้มหน้าลงมาหาภิณไลย์ญาที่ยืนนิ่งเหมือนตุ๊กตาหิน ใบหน้าคร้ามคมเปลี่ยนเป็นสีเข้ม สันกรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น
“หึ!...นี่ล่ะที่ผมต้องการ ยิ่งเกลียดผมมากเท่าไหร่คุณก็ยิ่งต้องฝืนใจและทุกข์ทรมานมากเท่านั้น เพราะคุณต้องอยู่กับสิ่งที่เกลียดชังและไม่มีวันสลัดมันได้พ้น!”
สิ้นคำร่างบางก็ก้าวผ่านเขาไป ภิณไลย์ญาเปิดประตูด้วยมือสั่นเทา ความเจ็บปวดและอัดอั้นแทบระเบิดทำให้เธออยากวิ่งไปที่ไหนสักแห่งแล้วอาเจียนความกดกลั้นออกมาให้หมด หากไม่ทันที่ความสับสนถูกขจัดออกจากความคิดเธอก็ต้องผงะนิ่งอีกครั้งเมื่อเดินออกจากห้องแต่งตัวเพียงไม่กี่ก้าวก็พบใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่โถงทางเดิน
“คริสต์!”
ภิณไลย์ญาชะงักงัน หัวใจของเธอที่ปลิวหายไปในอากาศกับความหยาบร้ายของนิโคลัสราวคืนกลับมาใหม่พร้อมการปรากฎตัวของ คริสต์ ซาเวียร์ น้องชายคนเดียวของเขา ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี ทายาทมหาเศรษฐีลำดับที่สองของตระกูลซาเวียร์ หนึ่งในตระกูลชื่อดังของแวดวงธุรกิจการผลิตชิ้นส่วนรถยนต์และอิมพอร์ต เอ็กพอร์ตรถหรูของยุโรปก้าวเข้ามาหาร่างแน่งน้อยที่ยืนนิ่งราวถูกสาป
เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว ภาพบุรุษร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มสะท้อนในดวงตากลมโตงดงามรื้นด้วยน้ำ ภิณไลย์ญามองฝ่าม่านพร่าพราย เธอยังคงมองเห็นคริสต์คนเดิม เขายังคงสง่างาม เค้าโครงใบหน้าหล่อเหลาใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลบรูเน็ตราวหล่อจากเบ้าเดียวกับนิโคลัสหากก็ไม่เหี้ยมเกรียมและดุดันเท่า นัยน์ตาสีแอมเบอร์นุ่มนวลจ้องมองมายังร่างเล็กที่กลั้นเก็บความเจ็บปวดลงลึกเพื่อไม่ให้น้ำหยดใสถั่งจากดวงตาคู่งาม เธอทำเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“เนเน่...”
คริสต์เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำทว่าเขาเองก็ต้องชะงักงันเมื่อสายตาคู่นั้นเลื่อนจากใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงที่เขาเฝ้าติดตามเธอมาตลอดนับแต่วันที่ภิณไลย์ญาตัดความสัมพันธ์เพื่อให้เขาเข้าพิธีหมั้นกับว่าที่เจ้าสาวซึ่งเขาไม่ได้เต็มใจไปสะดุดที่ชุดแสกสั้นสีดำคอคว้านกว้างทั้งเว้าด้านข้างเปิดเผยเนื้อนวลที่โดยปกติเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวแต่งตัวแบบนี้ และดูเหมือนอีกฝ่ายจะอ่านสายตาของเขาออก จริงสินะ...ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ความเปลี่ยนแปลงคุกคามทุกอย่างและความจริงคือกำแพงกั้นกลางระหว่างหัวใจของเธอกับเขา เมื่อคิดถึงตรงนี้น้ำรื้นรอบดวงตาก็เหือดแห้งไปแทบจะในทันที เธอแสร้งยิ้มและเอ่ยว่า
“คริสต์...ไม่รู้เลยนะคะว่าคุณมางานนี้ด้วย”
“ผมตามคุณไปทุกงาน แต่...ไม่เคยเห็นงานไหนที่คุณแต่งตัวแบบนี้”
พอเขาพูดเธอจึงก้มลงมองตัวเอง แม้รู้สึกทุเรศทุรังและอับอายสิ้นดีหากก็ยังต้องฝืนยิ้ม
“ฉันก็แต่งตัวตามปกตินะคะ”
“ไม่...”
เขาส่ายหน้าและมองเธอด้วยแววตาที่แปลกเปลี่ยนไป สายตาของเขาทำภิณไลย์ญาเหน็บหนาวเข้าไปถึงกระดูก มันฉายความฉงนปนสนเท่ห์ หญิงสาวแทบกลั้นหายใจเมื่อเห็นเขามองเธอหัวจรดเท้า
“คุณทำตัวไม่เหมือนเมื่อก่อน”
- ผู้เขียน
