“แดดี๊ลืมอีกแล้ว ขอโทษด้วย...งานยุ่งมากจาลืมของแม่กระต่ายน้อย”
โซอี้หน้าง้ำ “แล้วเมื่อไหร่แดดี๊จาหามาให้ หนูจาได้ขอพรวิเศษ”
“ขอจากแดดี๊ซีจ๊ะ แดดี๊ให้ได้”
“ม่ายๆๆๆ...แดดี๊ไม่ใช่จินนี่ จินนี่ตัวใหญ่ จินนี่มีทุกอย่างเลย”
“โอเค ครั้งหน้าแดดี๊ไม่ลืมแล้วนะ”
“ถ้าลืมล่ะคะ”
“ถ้าลืมเหรอ?...อืม...ให้แดดี๊ทำอะไรดีล่ะ”
นิโคลัสทำหน้าครุ่นคิดแต่แล้วโซอี้ก็โอบแขนเล็กรอบคอเขาแล้วจูบแก้มสากระคายนั้นก่อนแนบแก้มน้อยบนแก้มของชายหนุ่ม ภิณไลย์ญาได้ยินเสียงกระซิบเล็ก ๆ ว่า
“ถ้าแดดี๊ลืม หนูจาไม่ให้แดดี๊ออกนอกบ้าน แดดี๊ต้องอยู่กับหนูให้นาน เท่าที่หนูอยากให้อยู่เลย...นะคะ”
นิโคลัสเงียบไปชั่วอึดใจก่อนที่เขาจะตอบกลับว่า “ค่ะ...แดดี๊จะอยู่กับลูก ให้นานๆ”
ร่างสูงช้อนโซอี้ขึ้นอุ้มและออกไปจากห้องนั้น ภิณไลย์ญามองตามนิโคลัสพาหนูน้อยกลับเข้าไปในห้องอีกห้อง เธอน้ำตาซึมไม่รู้ตัวและยังคงมีคำถามตลอดเวลาว่าโซอี้เป็นใคร
