“ค่ะ...สวยมาก...สวยเหมือนลูกเลยล่ะ”
“แดดี๊ก็หล่อมาก...ไม่เชื่อถามเนเน่ดูซีคะ”
โซอี้ชี้นิ้วไปมาขณะร่างสูงเหลือบมองหญิงสาวที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ ภิณไลย์ญายิ้มให้และตอบว่า
“เอ้อ...ค่ะ...ใช่ค่ะ...แดดี๊หล่อมาก”
“และน่ารักที่สุดเล้ย”
หนูน้อยหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ก่อนหันไปให้ความสนใจเค้กแสนสวยโดยมีเลลานีช่วยตัดแบ่งเค้กให้ จากนั้นโซอี้จึงยื่นเค้กในจานเล็ก ๆ ให้ภิณไลย์ญาพร้อมทั้งบอกว่า
“หนูให้เนเน่...เป็นรางวัลที่แต่งหน้าให้หนูคืนนี้”
“ขอบคุณมากค่ะ...น่ารักที่สุดเลย”
ภิณไลย์ญาอดดีใจไม่ได้ที่เห็นท่าทีเป็นมิตรมากขึ้นกว่าวันแรกที่เจอของเด็กหญิงตัวน้อย เธอรับเค้กชิ้นเล็กไปและนึกถึงเรื่องราวของตัวเอง คืนนี้เธอไม่ได้เป่าเค้กและไม่มีคำอวยพรวันเกิดจากแม่และน้องชาย แต่ก็ได้มาร่วมงานวันเกิดของโซอี้ซึ่งเกิดในวันเดียวกับเธอก็ทำให้หญิงสาวไม่รู้สึกว่าเงียบเหงา ถือว่าเป็นการชดเชยก็แล้วกัน ร่างน้อยยืนนิ่งนึกในมือถือ
