ดูเหมือนทุกอย่างผ่านพ้นไปพร้อมความเต้นตื่นในหัวใจของภิณไลย์ญาที่กำลังระเหิดหายเหมือนน้ำที่เหือดลงอย่างรวดเร็วกลางทะเลทราย นิโคลัสยังไม่ยอมขยับ ร่างหนาใหญ่ยังทาบทับอยู่เหนือร่างเล็ก เบียดแนบและยังสอดประสานแน่นสนิทหากแต่เธอกลับรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาจนสั่นสะท้าน เธออยากให้เขาหลับแต่กลับได้ยินเสียงแผ่วดังที่ซอกคอ
“เนเน่...”
“คะ...”
เธอตอบเบา น้ำเสียงนั้นแทรกในลมหายใจที่ยังหน่วง ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ยอมขยับลงจากตัวเธอ ภิณไลย์ญาแค่หลับตาแต่ยังได้ยินเสียงของเขาดังเข้ามาในโสตประสาท
“คุณ...เจ็บมากมั้ย”
“ค่ะ...มาก” เธอพยักหน้าทั้งที่ยังหลับ รู้สึกว่าเขาขยับตัวเล็กน้อย ค่อย ๆ ถอดถอนแก่นกายที่ยังค้างคาออกจากตัวเธอ แต่เขายังทิ้งน้ำหนักบนร่างแน่งน้อย เธอรู้สึกว่าเขาบดเบียดตัวเองกับความนุ่มนิ่มของเธอ ภิณไลย์ญาอยากหลับแต่ก็หลับไม่ลงเมื่อรู้สึกว่ามือหนาหนักไล้ไปมาแผ่วเบาบนสะโพกผายพร้อมเสียงกระซิบผาดแ
