“คุณจะพาโซอี้ไปนิวยอร์คอย่างนั้นเหรอคะ”
“โซอี้อยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวมานานแล้ว และผมคิดว่าควรถึงเวลาเสียทีที่จะพาเธอไปยังโลกใบใหม่แม้ว่าใจจริงผมไม่อยากทำอย่างนั้นก็ตาม”
“คุณจะไปกี่วันคะ”
“ไม่มีกำหนดที่แน่นอน”
“ขอให้พาโซอี้เที่ยวให้สนุกนะคะ”
“ผมไม่ได้พาโซอี้ไปแค่คนเดียว”
ร่างสูงรั้งแขนหญิงสาวที่กำลังจะเดินออกไปเอาไว้และดึงเธอเข้าไปชิดอกกว้าง ภิณไลย์ญาจ้องเขาไม่เข้าใจ
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ก็หมายความว่าผมจะพาคุณไปด้วย...งานแต่งของคริสต์กับลาริสาเสร็จสิ้นแล้วตั้งแต่เมื่อคืน”
คำบอกเล่าของนิโคลัสทำให้หญิงสาวผงะนิ่ง เมื่อคืน...มันคือห้วงเวลาของคนที่เธอเคยรักเข้าพิธีแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่และสำหรับเธอมันคือห้วงเวลาที่เธอได้สูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตลูกผู้หญิงให้กับผู้ชายอีกคน ทุกอย่างล้วนอยู่บนทางคู่ขนานและเธอก็ไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินได้เลย หญิงสาวเม้มปากก่อนพูดว่า
“คุณจะให้ฉันกลับบ้านแล้
