17.
เจียวเจี๋ยเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่ลอยอยู่กลางฟ้า แสงสีนวลทอแสงลงมาพอมองเห็นรางๆ กลิ่นดอกเหมยที่กำลังผลิดอกโชยเข้าจมูก นางทอดสายตามองผ้าปักที่เสร็จทันเวลาด้วยแววตาสุดเศร้า
ใยนางจะไม่รู้ว่าครั้งนี้ไทเฮารับสั่งให้นางปักผ้าผืนนี้เพื่ออะไร
เจียวเจี๋ยพอจะเดาออก แต่นางไม่อาจคาดเดาความคิดของฮ่องเต้ได้
เวลาที่ผ่านไปนานนั้น เงาของนางคงไม่หลงเหลือในใจดวงนั้นแล้ว เจียวเจี๋ยไม่อาจคาดหวังความสัมพันธ์หลังจากนี้ จะเกิดขึ้นในรูปแบบไหน
สิ่งเดียวที่นางคิดอยู่ตอนนี้ อาจทำให้พระองค์ไม่พอใจก็เป็นได้ เสียงซุบซิบที่นางกำนัลคนอื่นพูดถึง ทำให้เจียวเจี๋ยอดแสยงใจไม่ได้ สนมสกุลเฉินเป็นที่โปรดปรานมานานเกือบสิบปี แม้จะผ่านวัยเยาว์ไปแล้ว ตำหนักเจียวมิ่งก็ยังเป็นที่ประทับเดียวที่ฮ่องเต้แวะไปพักผ่อนบ่อยๆ
ไม่ว่าจะมีนางในคนไหนถวายตัวก็ตาม
แต่ก็ยังไม่มีนางในคนไหนทำให้ความคะนึงหาของฮ่องเต้ที่มีต่อสนมผู่เยว่ลดน้อยลง
“
