“แล้วทำไมข้า จะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“แม่นางลู่คงลืม เจ้าเป็นนางในในวังหลวง หากไม่มีกิจธุระ ย่อมไม่ควรออกจากวัง”
“ท่านน่าจะเจอกับเจินเอ๋อแล้ว ข้ามิได้ออกมาเที่ยว ข้ารับบัญชาไทเฮามาเจ้าค่ะ”
“แปลกนะ หากเจ้ารับบัญชาไทเฮามา แล้วใยเจ้าจึงอยู่ที่นี่ แล้วเจินเอ๋อที่แม่นางลู่กล่าวถึงอยู่ที่ใดกัน”
เจียวลู่เม้มปาก ความห่างเหินที่สัมผัสได้นั่น ทำให้ตนเองรู้สึกอึดอัด นางเงยหน้ามองสบตากับฟางซิน “วันนี้ท่านรองแม่ทัพดูแปลกๆ นะเจ้าคะ”
“คนที่แปลกไป มิใช่ข้าดอก” ฟางซินตอบทันควัน
“ข้าย่อมเป็นข้าเช่นเดิม” เจียวลู่ยืนกราน
ฟางซินพ่นลมหายใจออกมาจากช่องจมูก “คงเป็นข้าที่แปลกไปจริงๆ” เขายอมรับความจริง อารามห่วง จนอดโมโหไม่ได้ สตรีสกุลเจียวนางนี้ไม่รู้พิษสงของสกุลเฉิน ต่อให้อยู่ท่ามกลางผู้คน หากสกุลเฉินลงมือ เจียวลู่ก็อาจตายได้ง่ายๆ “เจ้าออกมาจากวังนานหรือยัง”
เจียวลู่ชำเลืองมอง สัพนามของตนเองเป็นไปเปลี่ยนมา
