เนิ่นนานทีเดียว กว่าโม๋เอ๋อร์จะระงับความโกรธลง แล้วดึงชิ้นส่วนอีกฝ่ายให้ประสานอีกครา เนิ่นนานเช่นกันกว่าเยาเยาจะระงับความเจ็บได้
สุนัขตัวน้อยจึงพยายามหยัดกายลุกขึ้นมา แล้วค่อยๆ แหงนหน้ามองโม๋เอ๋อร์นิ่งๆ ดวงตาเรียวยาวของจิ้งจอกขาวคล้ายมีน้ำตาไหลรินออกมาสายหนึ่ง
“เรียนท่านโม๋... อันที่จริงข้าก็มิได้อยากทำ”
โม๋เอ๋อร์ยืนเงียบฟังนางนิ่ง ทั่วเรือนร่างแผ่กำจายพลังอันชั่วร้ายเหนือปีศาจทุกตัว
เยาเยาค่อยๆ สืบเท้าเข้าใกล้อีกนิดอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วค่อยๆ เล่าความอย่างระมัดระวัง
“เพียงแต่เผ่าพันธุ์ของข้าหลายตัวถูกมนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรพรตจนตบะแกร่งกล้าที่เรียกตนเองว่า เซียนขู่สิง กักขังเอาไว้ในหุบเขาเจียนจิน ตัวข้าไหนเลยจักมีทางเลือกได้ เพื่อพี่น้องแล้ว ข้าจำเป็นต้องฆ่าเขา”
“ฆ่าเขาหรือ?” โม๋เอ๋อร์หรี่ตา คำว่าเขาในที่นี้ คือสามีนาง
“ใช่! ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องฆ่าเขา แต่คำสั่งถูกส่งมาเช่นนี้ รู้เพี
