โม๋เอ๋อร์นั้น เดิมทีนั่งรอหมิงเฉิงอยู่ในกระโจมรัชทายาทอย่างสงบเสงี่ยม
ทว่าพลังเร้นลับที่สัมผัสได้ มีหรือเทพปีศาจเช่นนางจะไม่ล่วงรู้ เพียงแต่ผืนป่ากว้างใหญ่ ทั้งยังมืดสลัวไร้ทิศทาง และอีกฝ่ายก็รวดเร็วไม่ต่างจากนางสักเท่าไหร่ การตามติดจึงคล้ายกับช้าไปหลายก้าว หากว่าช้ากว่านี้สามีต้องแย่แน่
เมื่อโม๋เอ๋อร์มาถึง เหตุการณ์ตรงหน้าย่อมไม่ให้โอกาสนางได้คิดการณ์อันใด ร่างกายและพลังของนางรวดเร็วกว่าความคิดทุกสิ่ง นางตัดมือที่กำลังจะคว้านเอาหัวใจของหมิงเฉิงจนขาดกระเด็น ไร้ซึ่งการตรึกตรองให้เสียเวลา
ยามนี้โม๋เอ๋อร์กำลังจ้องเขม็งที่สตรีตรงหน้า ฝ่ามือของนางจิกลำคออีกฝ่ายเอาไว้อย่างแน่นหนา
ดวงตาสีเขียวมรกตเผยความเย็นชา สีหน้าเย็นเยียบ แผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกปานน้ำแข็งยอดภูผาที่ไม่มีวันละลาย
โม๋เอ๋อร์แสยะยิ้มน่ากลัวชวนขนลุกออกมา เป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยมีผู้ใดได้เห็น
“โม๋-กุ่ย-เสิน” สตรีชุดขาวเรียกโม๋เอ
