5
1089 คำ
ใส่เกียร์หมาออกจากห้องพักฟื้นได้ตนุภัทรรีบออกมาเอารถขับกลับบ้าน ท่อนแขนแข็งแรงยืดตึงเป็นพิเศษ ค้ำบนขอบพวงมาลัยจับไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกข้างวางแปะที่ปลายคาง คิดว่าโชคดีมากที่พยาบาลคนนั้นเข้ามาขัดจังหวะ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะหน้ามืดตามัวมีอะไรกับพินต้าโดยไม่สนใจสถานที่และหนูน้อยพินนี่ที่นอนซมไข้
มากกว่าความเสียดายคือความโล่งใจ ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแฟนเก่ามากขนาดนั้น ไม่ใช่ไม่อยาก แต่ไม่ต้องรีบร้อนถึงขั้นที่ต้องเป็นคืนนี้ วันนี้ เข้าใจหรือเปล่า ไม่รู้สิ อาจเพราะในใจยังสับสนล่ะมั้ง กลับมาคุยกับพินต้าครั้งนี้ทิ้งห่างเวลาออกมาถึงสองปี ความรู้สึกรักหรือความคลั่งไคล้ในตัวหล่อนลดลง แต่ไม่แน่ใจว่าหมดไปแล้วหรือเปล่า เพราะเวลาพินต้าเล่าปัญหาชีวิต ยังมีความรู้สึกเล็กๆ ที่เห็นใจ และห่วงใย แยกไม่ออกว่าเขายังรัก หรือห่วงใยตามประสาเพื่อน
อีกหนึ่งเหตุผลคือสามีพินต้าไม่ใช่คนธรรมดาขี้หมูขี้หมา ตลบหลังนักการเมืองบ้าอำนาจรังแต่จะเพลี้ยงพล้ำ เคยโดนมาแล้ว พสุมันส่งลูกน้องมายำเละ แขนหักขาหักรักษาตัวในโรงพยาบาลเป็นเดือน จนพ่อแม่คิดว่าอาจจะไม่ได้ลูกชายกลับมาในสภาพสมประกอบ ฐานะทางบ้านเขาไม่ใช่ธรรมดา เงินทองมีมาก แต่กลับไม่สามารถสู้อำนาจของวงศ์ตระกูลมันได้ หลักฐานไม่พอ พสุหลุดพ้นจากทุกข้อกล่าวหา
แม่พริ้มทั้งโกรธและกลัว เคยตะโกนใส่หน้าเตือนว่าอย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน ตอนนั้นเขาพลาดเพราะไม่เชื่อแม่ ไม่อยากกลับไปทำพลาดซ้ำ ถึงได้บอกว่าโชคดีมากที่ไม่ถลำตัวไปยุ่งเกี่ยวกับเมียคนอื่น
นาฬิกาดิจิตอลในรถบอกเวลาตีสาม พรุ่งนี้เขามีประชุมใหญ่ตอนเช้า สมองน่าจะไม่ทำงานสาเหตุเพราะไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ แต่ตนุภัทรกลับไม่รู้สึกง่วง ร่างกายชายหนุ่มตื่นตัวจากกำหนัดที่จุดติด ไม่สบายตัวจนอยากโทรเรียกสาวขายบริการมาใช้งานนอกสถานที่ เขาสนิทกับเจ้าของสถานบันเทิง เจ้ช่ำชองด้านการขายเนื้อสด แนะนำสาวๆ มาบริการถึงที่ ห่วงภาพลักษณ์ผู้บริหาร ไม่ซื้อกินโจ่งแจ้ง โทรสั่งกับเจ้าของผับโดยตรง ไม่ต้องการให้ชื่อเสียงในทางไม่ดีเผยแพร่ออกไป เพราะมันยาก ในการลบอคติจากสมองของคนอื่น
อีกทั้งตนุภัทรไม่ได้ตัวเปล่า เขาแต่งงานมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ย่อมถูกคนรอบข้างโจมตีง่าย แต่คนเหล่านั้นไม่รู้ ว่าตนุภัทรไม่เคยล่วงเกินภรรยา เขาทะนุถนอมหล่อนไว้รอวันหย่า
‘พี่ตุลย์อาบน้ำไหมคะ แก้วจะเตรียมน้ำในอ่างให้นอนแช่’ ภรรยาสาวแก้มแดงระเรื่อ เขินอายต่อหน้าสามีที่เพิ่งเข้าห้องหอ
‘ไม่เป็นไร พี่จะไปนอนห้องข้างๆ’ ตอบเสียงไร้อารมณ์พิศวาส
‘ย้ายทำไม ห้องพี่ตุลย์ออกจะกว้าง แก้วไม่อึดอัดหรอกค่ะ’
‘แต่พี่อึดอัด’ ตนุภัทรตอบเสียงเข้ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่ไหวสั่น ที่มีน้ำใสๆ เอ่อเคลือบดวงตา ให้หล่อนรู้ว่าเขาจริงจัง
ประตูรั้วเหล็กไฟฟ้าแยกออกจากกันด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัย เมอเซเดส-เบนซ์สองที่นั่งเปิดประทุนได้ขับเคลื่อนเข้ามา ตนุภัทรขาแข็ง ไม่กล้าแม้กระทั่งจะเหยียบคันเร่ง หรือเหยียบเบรกแรง เขากลัวเสียงเครื่องยนต์จะดังกระหึ่มเข้าไปสะกิดหูมารดา เลี้ยวรถเข้ามาในช่องจอดนิ่มๆ กลางราตรีเงียบสงบ ย่องเบาลงจากรถราวกับหัวขโมย
ในบ้านนี้กลัวแม่พริ้มมากที่สุด ใครผ่านมาเห็นเขาไม่สนใจ ยกเว้นแม่พริ้มคนเดียวเท่านั้นที่เขายอมเห็นไม่ได้ เตรียมจะลัดเลาะเข้าทางประตูหลัง สายตาถูกดึงดูดด้วยรถยนต์ขนาดเล็กยี่ห้อนิสสันคันสีขาวล้วน ยืดหลังตรง มองไปทางประตูไม้ใหญ่สองบานที่ปิดสนิท สังเกตเห็นแสงไฟสว่างไสวจากภายในบ้าน สัญชาตญาณร้องบอกว่าอาจมีเรื่องเกิดขึ้น เลือกใช้ประตูหน้าบ้าน แต่ก่อนเข้าไปเขายื่นหน้าเข้าไปสอดส่องสายตาสำรวจเสียก่อน
“ตุลย์ก็อีกคน! ดึกดื่นป่านนี้ไม่ยอมกลับบ้าน หายไปนอนกับยัยพินต้าหรือยังไง ลูกโง่! ตาต่ำ! มีผู้หญิงดีๆ อย่างหนูแก้วอยู่ข้างๆ กลับซมซานกลับไปหาแฟนเก่า”
“ใจเย็นน่าคุณ ลูกอาจจะไปเที่ยวตามประสาหนุ่มๆ”
“คุณตวน! อย่าพูดเหมือนลูกชายคุณตัวเปล่าได้ไหม! ตุลย์แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา ไม่ใช่หนุ่มโสดที่จะออกเที่ยวเล่นไปเรื่อย!”
“ตาติณยังโสด ออกเที่ยวเล่นคุณก็บ่นลูก”
“พูดจาเลอะเทอะ! เพราะเชื้อสายต้นแบบเป็นอย่างนี้ ลูกสองคน ถึงได้ทำตัวเสเพลไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเลยสักคน!”
แม่พริ้มโกรธพ่อถึงขั้นตะโกนใส่จนพ่อซึมจ๋อย สำนึกผิดทุกครั้งที่โดนด่า ในอดีตพ่อเคยนอกใจแม่ไปมีอะไรกับหญิงอื่นจนท้องติณณภพ แม่พริ้มยอมให้อภัย สั่งเด็ดขาดให้เลิกกัน รับติณณภพมาเลี้ยง แต่ทุกครั้งที่นึกถึงความหลัง แม่มักจะเจ็บจี๊ดๆ ในใจ
“คุณพ่อคุณแม่ยังไม่นอนเหรอครับ” ยอมถูกแม่ด่าเพื่อช่วยชีวิตพ่อ จะมีใครบ้าระห่ำทิ้งตัวลงไปในป่าระเบิดอย่างเขา
“กลับมาแล้วเหรอ!” ผลลัพธ์ออกมาดี ถูกนิ้วมือแม่ชี้หน้า
“หายไปไหนมา! ดึกดื่นแทนที่จะอยู่บ้าน!”
“เพื่อนผมไม่สบาย แม่ดูสิครับ ผมยังใส่ชุดนอนอยู่เลย”
“เพื่อนคนไหน ใช่คนเคยร่วมเตียงหรือเปล่า!”
“คุณพริ้ม ถึงยังไงลูกก็กลับมาแล้ว จะไปดุด่าให้เสียเวลาทำไม ตุลย์ เมียไม่สบาย อยู่บนห้องกับหมอกับป้าอ้วน รีบไปดูแล”
คุณตวนสะบัดมือไล่ลูกชายให้รีบออกไป ภรรยาคู่บุญจะรุดเข้าไปเอาเรื่อง ท่านโอบไหล่ ควงแขนเรียกพริ้มจ๊ะพริ้มจ๋า แต่คำเรียกขานหวานหยาดฟ้าไม่สามารถระงับอารมณ์โกรธคุณพริ้ม
“กลับไปนอนห้องเล็กของแก ไม่ต้องมายุ่งกับลูกสะใภ้ฉัน! ฉันเป็นคนพาหนูแก้วเข้ามาในบ้านหลังนี้ ฉันจะรับผิดชอบด้วยการดูแลจนกว่าจะส่งหนูแก้วออกไปให้พ้นจากที่นี่ ไปมีความสุข ชีวิตใหม่ ไม่ต้องอดทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่เคยรักใคร่ไยดี”
- ผู้เขียน
