บทที่ 6 คนขี้หวง
1430 คำ
ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงร้องของเธอเลยแม้แต่น้อย ทำการปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอออกจนตอนนี้เปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ปิดบัง
"อย่าคิดที่จะหนีนะ ฉันเสียเงินค่าสินสอดไปตั้งเยอะต้องได้อะไรตอบแทนบ้างสิ"
คอปเตอร์พูดจบก็ทำการถอดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองออก จากนั้นก็เอาไปเก็บไว้ในลิ้นชักข้างหัวเตียง
"อาบน้ำต้องถอดแหวนด้วยเหรอคะ"
"เปล่า ฉันแค่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราสองคนแต่งงานกัน ก็เลยจะถอดเก็บไว้"
เธอมองใบหน้าของเขาด้วยสายตาตัดพ้อ ใช่สินะการแต่งงานของเธอกับเขามันเป็นแค่เพียงความจำใจเท่านั้น เขาคงอับอายและรับเกียจมากถ้าต้องมีใครรู้ว่าเราสองคนแต่งงานกัน
"เธอจะทำอะไร"
เขาชะงักไปเมื่อหญิงสาวถอดแหวนของตัวเองออกบ้าง จากใบหน้าที่มึนงงแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเจน
"ก็ถอดแหวนออกไงคะ คุณคอปเตอร์ไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอ ขวัญก็จะถอดเก็บไว้ไงคะ"
เธอเอ่ยออกมาด้วยความน้อยอกน้อยใจเป็นอย่างมาก ทว่าชายหนุ่มกลับฉายแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเจน
"ฉันถอดได้คนเดียวส่วนเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะถอดมันออก เธอจะต้องใส่อย่างน้อยไอพวกผู้ชายมันจะได้รู้ว่าเธอมีผัวแล้ว"
"คุณ!"
ใบหน้านั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะโดนชายหนุ่มอุ้มเข้าห้องน้ำไปในที่สุด จากนั้นก็ถูกรังแกไม่หยุด ตั้งแต่ในห้องน้ำจนมาถึงในห้องนอน
"อื้อ ไม่ไหวค่ะ"
เธอร้องครวญครางออกมาก่อนจะกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น เอวสอบกระแทกเข้ามาเน้น ๆ อย่างไม่อ่อนโยน ถ้าไม่หยุดตอนนี้ร่องสาวของเธอคงได้ฉีกขาดแน่
"พอเถอะค่ะหนูจะตายเอา"
เธอมองเขาด้วยแววตาเว้าวอน และเมื่อชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ กระแทกท่อนเอ็นเข้าไปอย่างแรงหลายทีจนในที่สุดก็ถึงฝั่งปรารถนาร่างใหญ่กระตุกเกร็งก่อนจะปล่อยน้ำเข้าไปในตัวของเธอทุกหยาดหยด
"อ้าส์~ ซี๊ด"
"หึ... ถ้าฉันเห็นเธอถอดแหวนออกนะ ฉันจะเอาเธอจนเดินไม่ได้เลยคอยดู"
พูดจบเขาก็ล้มตัวลงมานอนข้าง ๆ เธอทันที หญิงสาวพยายามลุกจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่ข้างเตียง คอปเตอร์เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองเธอนิ่ง
"จะไปไหน"
หญิงสาวเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ
"ก็จะลงไปนอนข้างล่างไงคะ"
เธอทำหน้าด้วยความมึนงงเพราะโดยปกติเขาจะเรียกแค่ให้มานอนด้วย และเมื่อเสร็จสมอารมณ์หมายเขาก็จะไล่เธอออกจากห้องทันที ไม่ได้มีโอกาสได้นอนเคียงข้างเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้กลับมาถามซะอย่างนั้น
"นอนนี่แหละมานี่สิ"
เธอยังยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนร่างกายไปไหน ซึ่งทำให้ชายหนุ่มเริ่มโมโหจึงขยับตัวลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างเตียง
"ถ้าไม่ลงมันนอนดี ๆ ฉันจะเอาเธอยันเช้าเลยเลือกเอาแล้วกัน"
หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ตกใจก่อนจะรีบขยับตัวลงไปล้มนอนลงบนเตียง รีบหันหลังให้เขาพร้อมกับหลับตาปี๋ ทำไมเขาถึงชอบเธอแบบนี้ก็ไม่รู้
"หึ"
คอปเปอร์หัวเราะในลำคอก็จะเดินไปปิดไฟให้มืดสนิท จากนั้นก็ล้มตัวลงมานอนข้างหญิงสาว เอื้อมมือไปพาดไว้บนเอวเล็ก เพียงแค่คู่เดียวเท่านั้นก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ
"คุณหลับแล้วเหรอคะ"
ไม่มีเสียงตอบกลับมานั่นแสดงว่าชายหนุ่มหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอจึงถอนหายใจออกมาก่อนจะหลับตาลงแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา...
คอปเตอร์ตื่นนอนในช่วงเวลาสาย หันมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอของขวัญแล้วไม่รู้ว่าทำไมรายนั้นถึงตื่นเช้าขนาดนี้ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปในทันที อาบน้ำแต่งตัวจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย เปลี่ยนชุดนักศึกษาจากนั้นก็เดินลงไปข้างล่างซึ่งตอนนี้คุณแม่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ
"ไงไอ้ลูกชาย ตื่นสายนะทำไมปล่อยน้องไปเรียนคนเดียว ทำไมไม่พาน้องไปด้วย"
เขายักไหล่ไม่ได้สนใจในคำพูดของแม่ ปกติก็ไปเรียนเองได้นี่ไม่เห็นจำเป็นจะต้องพาไปด้วยเลย
"ปกติก็ไปเองได้ทำไมผมต้องไปส่งด้วยล่ะ"
เขาเรียกให้แม่บ้านตักข้าวใส่จานให้ เมื่อคืนค่อนข้างใช้พลังงานไปเยอะคงต้องบำรุงกันหน่อย
"นั่นเมียแกนะไอ้ลูกบ้า"
เขาไม่สนใจในสิ่งที่คุณแม่พูดเลย นั่งกินข้าวทำหูทวนลมไปจนคุณแม่ถึงกับถอนหายใจออกมา
"ตามใจแกก็แล้วกัน ถ้าเกิดว่าวันนึงมีคนดี ๆ ที่พร้อมจะดูแลหนูของขวัญ ฉันจะให้แกหย่าแล้วก็ให้เมียแกไปแต่งงานกับคนอื่นซะ คอยดูก็แล้วกัน"
คุณแม่พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที เขามองตามไปก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ กำลังฝันอยู่หรือไงคนอย่างเขาถ้าไม่หย่า คิดเหรอว่าจะมีปัญญาหาผัวใหม่ได้
"ก็ลองดูสิ"
มหาวิทยาลัย...
คอปเตอร์จอดรถด้านหลังตึกคณะวิศวะจากนั้นก็เดินตรงไปยังมานั่งตัวเดิมที่ประจำของเขาและเพื่อน ในเมื่อไปถึงก็เจอไอ้เพื่อนตัวดีทั้ง 3 คนนั่งอยู่ มีแบรี่ ไทเกอร์ แล้วก็ไอ้โด ส่วนปอร์เช่น่าจะไปรับไปส่งเมียอยู่
"ไงไอ้คอป หน้าตาอารมณ์ดีเชียวนะมึง"
ไทเกอร์เอ่ยทักเพื่อนขึ้นมาเพราะใบหน้าดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
"ไม่เสือกสิเกอร์"
เขาตอบกลับไปก่อนจะนั่งลงข้างมัน ประโยคในน้ำเสียงแน่นอนว่าต้องกวนประสาทอยู่แล้ว
"กูก็ถามมึงเป็นมารยาทแหละไอ้เชี่ย"
เขาเบ้ปากใส่เพื่อนสนิทด้วยความหมั่นไส้ คอปเตอร์ส่งยิ้มกวนประสาทไปให้ก่อนจะได้ยินเสียงหวานดังขึ้น
"พี่คอปเตอร์ขาว่างไหมคะพอดีว่ามีเรื่องจะปรึกษาหน่อยค่ะ"
เขาเหลือบสายตาหันไปเห็นสาวน้อยรุ่นน้องก็ยิ้มมุมปากออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ เอาจริงคนหล่อและรวยแบบเขาไม่ต้องแปลกใจหรอกก็มีผู้หญิงเข้าหาตลอดอยู่แล้ว ทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัยก็จะมีสาวมาให้เลือกเยอะหน่อย แต่เขาดันไปติดใจยัยของขวัญนี่แหละ ก็เลยไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่นเลย หรือว่ายัยนั่นจะเล่นของใส่เขา...
"ได้สิ งั้นนั่งลงสิคะ"
"งั้นขอนั่งด้วยนะคะพี่ ๆ"
ในระหว่างที่เธอขยับตัวนั่งลง บรรดาเพื่อนคนอื่นก็เดินเข้ามาทักทายร่วมโต๊ะ จากนั้นก็ได้ยินเสียงซุบซิบคุยกัน ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้สนใจหรอก
"แม่งเอ้ยเด็กอักษรนี่มันแจ่มทุกคนเลยว่ะ"
ซิมเอ่ยขึ้นก็จะทำสีหน้าท่าทางตื่นเต้นสุด ๆ ไทเกอร์เห็นแบบนั้นก็รีบสวนเข้าไป
"หน้าหม้อตลอดมึงเนี่ย"
"เสือกเรื่องของกู กูจองคนซ้ายสุดนะกำลังจีบอยู่ แต่น้องเขาไม่เล่นด้วยว่ะ... เฮ้อ"
"หรือว่าจะมีแฟนแล้ววะ"
เขาถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด เพราะตอนนี้คุยกับน้องมิ้นไม่รู้เรื่องเลย ได้ยินแต่เสียงของพวกเพื่อนคุยกันเนี่ย
"พวกมึงจะพูดอะไรเยอะวะเนี่ยรำคาญ"
"กูหมายถึงว่าเด็กอักษรแม่งสวยทุกคนไงวะ โดยเฉพาะน้องคนซ้ายสุดน้องของขวัญกูตามจีบเป็นเดือนแล้วนะยังไม่มองกูเลย"
เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่ออันคุ้นเคย รีบหันขวับไปมองตามสายตาก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมียเขานี่หว่า... แล้วทำไมถึงใส่กระโปรงสั้นแบบนั้นล่ะ ชุดก็ดูรัดรูป รู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้าเลย ให้มาเรียนหนังสือไม่ได้ให้มาแต่งตัวอวดผู้ชาย สงสัยอยากจะโดนดีสินะ!
'ได้! เดี๋ยวเจอกันยัยบ้า'
- ผู้เขียน
