แม่นมคนนี้พ่อขอนะลูก

“อุ้แว้ อุ้แว้ แง่ๆ” เสียงร้องไห้งอแงดังขึ้นกลางดึก แม่บ้านใหญ่รีบเปิดไฟในห้องนอนให้สว่างไสว อุ้มหนูน้อยวัยสามเดือนขึ้นมาจากเตียงนอน “โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะคุณหนู ไม่ร้องนะคะ” ร่างท้วมของป้านวลวัยหกสิบกว่า อุ้มหนูน้อยโยกตัวไปมา เพื่อกล่อมให้คุณหนูของบ้านหายงอแง พร้อมกันนั้นก็ร้องเพลงกล่อมเด็กคลอไปเบาๆ “ตาหนูร้องอีกแล้วเหรอป้านวล” ประตูห้องนอนที่เชื่อมติดกับห้องลูกชายถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงของบิดาหนูน้อยเดินเข้ามา “ค่ะคุณท่าน” เป็นประจำทุกค่ำคืนเมื่อได้เวลา หนูน้อยจะต้องส่งเสียงร้องในเวลาเดิม และร้องไห้งอแงไม่ยอมนอนร่วมชั่วโมงกว่าจะหาย ชายหนุ่มวัยสี่สิบปี รับลูกชายไปอุ้มไว้ในอ้อมแขน ก้มมองใบหน้าที่เคลือบด้วยหยาดน้ำตาก็นึกสงสาร “ไม่ร้องนะครับคนเก่งของคุณป๋า โอ๋ๆ นะครับ...ป้านวลชงนมให้ผมทีครับ” “ค่ะ” เสียงพูดคุยกับลูกน้อย ดังเคล้าคลอไปกับเสียงร้องงอแง มีบ้างที่หยุดฟังที่ผู้เป็นพ่อพูดมา แต่ไม่นานก็ร้องไห้งอแงต่อ หรือหากร้องจนเหนื่อยก็กินนมที่ผู้เป็นพ่อป้อน กินเสร็จก็ร้องอยู่อย่างนั้นจนหมดฤทธิ์ หนูน้อยจึงสงบและหลับคาอ้อมกอด ของผู้เป็นพ่อไปในทุกค่ำคืน “หาพี่เลี้ยงให้คุณหนู ยังไม่ได้อีกเหรอคะคุณท่าน” เพราะนี่ก็ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่ปาร์ยประกาศรับสมัครพี่เลี้ยง แต่ก็ยังไม่มีใครผ่านการคัดเลือกเลยสักคน “พรุ่งนี้ผมเรียกมาสัมภาษณ์คนหนึ่งครับ” “ขอให้ได้ทีเถอะค่ะ ป้าสงสารคุณหนูเหลือเกิน” ปาร์ยไม่ตอบกลับ แต่หันไปมองลูกชายที่นอนหลับสนิทบนที่นอน ชายหนุ่มก็ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้ คนที่มาสัมภาษณ์งานจะผ่านเช่นกัน