จอดทิ้งเอาไว้คงเสียเวลาแย่ เพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าเวลาหลังเลิกงานในกรุงเทพฯ เป็นช่วงที่รถติดสาหัสมากจนบางคนเปรียบเปรยว่าเป็นช่วงนรกแตก
“อ้าว... แล้วหนูจะกลับยังไงจ๊ะ”
เสี่ยหมงถามด้วยความห่วงใย ถ้าตัดนิสัยหัวงูออกไปแกก็ผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่ง ดูไม่มีพิษภัยอะไร
“หนูนั่งแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ”
“ตามใจ... งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ อันที่จริงเสี่ยกะว่าจะพาหนูไปกินเข้าเย็น แต่บังเอิญมีงานด่วนเข้ามาแทรกเสียก่อน”
เสี่ยใหญ่ทำท่าเสียดายอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก นึกขอบใจ ‘งานด่วน’ ที่แทรกเข้ามา เพราะมันช่วยให้ฉันไม่ต้องไปต่อกับเขา มิเช่นนั้นคงอึดอัดใจน่าดู
พอแยกกับเสี่ยหมง ฉันกะว่าจะลองเข้าไปเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เพิ่งเปิดใหม่ย่านบางใหญ่ แต่ในขณะที่กำลังยืนโบกแท็กซี่อยู่นั้น จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าฉันลืมอะไรบางอย่างเอาไว้ที่ไซต์งานของเควิน
‘ตายละ! ฉันลืมแฟ้มเอกสาร ในนั้นมีเอกสา
