ความวุ่นวายบังเกิด ข้ารับใช้วิ่งวุ่นช่วยกับดับไฟจ้าละหวั่น ชายสองคนที่บังคับเรือกระโดดลงน้ำหนีตาย เสียงโหวกเหวกทำเจียวอิงหน้าซีดในทันใด
เจียวอิงลอบกลืนน้ำลาย ค่อยๆ เดินถอยไปด้านหลังช้าๆ สายตากวาดมองความวุ่นวายตรงหน้า ในหัวมีแต่คำว่า ซวยแล้ว ซวยแล้ว ข้าซวยแน่แล้ว!
ช่วงจังหวะหนึ่งที่ความคิดเยี่ยงคนเขลาแวบเข้ามาในหัว เจียวอิงคิดจะอาศัยช่วงชุลมุนหนีออกจากที่นี่! แม้จะดูไร้ความรับผิดชอบ แต่นี่เป็นหนทางเดียวที่นางจะเอาตัวรอดได้
ทว่าขณะกำลังขยับขาวิ่ง เจียวอิงกลับรู้สึกราวถูกบางอย่างหรือบางคนชนปะทะเข้าอย่างแรง หัวใจเบาหวิว ตัวล่องลอยเหมือนอยู่กลางอากาศ ตามมาด้วยเสียงตู้มสนั่น
น้ำเย็นจัดทำเจียวอิงได้สติ ร่างเล็กสั่นสะท้านพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองขึ้นจากน้ำ ทว่ายิ่งปัดป่ายมือร่างของนางกลับยิ่งจมดิ่งลงเรื่อยๆ
“ชะ...ช่วย ช่วยด้วย”
เจียวอิงพยายามร้องตะโกน แต่ทว่าทันทีที่อ้าปาก น้ำก็พลันไหลทะลัก
