เจียวอิงบิดกายอย่างเกียจคร้าน กลิ้งตัวอยู่บนเตียงสักพักก็ได้ยินเสียงผิงผิงเอ่ยเรียกอยู่ด้านนอกห้อง เจียวอิงลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมและบอกอนุญาตให้ผิงผิงเข้ามาได้
“วันนี้ตื่นเช้าจังนะเจ้าคะ” ผิงผิงกล่าวแกมยิ้มขำ
เจียวอิงมองค้อน “เจ้าล้อข้าหรือ”
ผิงผิงก้มหน้ายิ้ม ยกถาดใส่น้ำขึ้นวางบนโต๊ะเพื่อให้เจียวอิงได้ล้างหน้าบ้วนปาก สาวใช้อีกสองนางที่ติดตามมาด้วยช่วยกันผลัดเปลี่ยนชุดให้นาง
เดิมทีมีเพียงผิงผิงที่ช่วยดูแลเจียวอิงตามคำสั่งของหมิ่งจิ้นเหอ ด้วยเพราะอายุที่ต่างกันไม่มาก และผิงผิงเองก็รู้สึกเอ็นดูและเห็นใจเจียวอิงอยู่ไม่น้อย นางจึงปฏิบัติตัวเป็นพี่สาวที่แสนดีอยู่ข้างๆ หญิงสาวมาตลอด
แต่พักหลังพฤติกรรมของหมิ่งจิ้นเหอนั่นเด่นชัดขึ้นในเรื่องอารมณ์และการกระทำ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจียวอิง รักและตามใจนางจนลบคำครหาที่ว่าเจียวอิงเป็นเพียงสตรีบำเรอออกไปจนหมดสิ้น
บ่าวไพร่เริ่มลือกันว่าไม่นานเจียวอิงคงได้
