เจียวอิงจิปากเดาะลิ้น “แล้ว...มาบอกข้าทำไม ต้องการเงินปิดปากหรือ”
“เงินหรือ ข้าไม่ต้องการเสียหน่อย เพียงแต่ได้ยินกิตติมศักดิ์ความโหดร้ายของอ๋องแปด กลัวเขาจะลากตัวเจ้าที่กระทำความผิดไปลงทัณฑ์น่ะสิ”
เจียวอิงผงกศีรษะเข้าใจ ที่แท้เจ้าเด็กคนนี้ก็เป็นห่วงนางนี่เอง
“เมื่อคืนตอนข้าแอบตามมาถึงที่นี่ ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากตำหนัก ครั้นจะเข้ามาช่วยก็ไม่กล้าพอ”
เสียงร้องโหยหวน... เจียวอิงหน้าแดงโดยพลัน ไม่รู้จะบอกอย่างไรว่ามันหาใช่เสียงอย่างที่สุ่นเคอหานคิด
“ขอบใจที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้ข้าสบายดี ปลอดภัย เห็นหรือไม่” เจียวอิงว่าพลางหมุนตัวให้เด็กชายดู
สุ่นเคอหานไม่ตอบ เพ่งพินิจมองร่างตรงหน้าแล้วทำตาโต เอ่ยถามเสียงตื่นตระหนก “เจ้าเป็นสตรี!”
เจียวอิงเลิกคิ้ว “ก็ใช่น่ะสิ เพิ่งสังเกตหรือ”
“ข้าคิดว่าเจ้าเป็นบุรุษหน้าหวานน่ะสิ คิดว่าพวกที่ทำงานในวังจะเป็นคนสำอาง เรียบร้อย ผิวพรรณดี เลยไม่ได้
