“เมื่อคืนเกิดเหตุวุ่นวายเพียงนั้น แต่กลับจับมือใครดมไม่ได้ มันช่างน่าโมโหนัก!” ฮ่องเต้ตรัสด้วยอารมณ์ที่ยังไม่หายจากโทสะ ขณะชำเลืองมองน้องชายที่มาขอเข้าเฝ้าแต่เช้าตรู่
“แปลกใจยิ่งนักที่เจ้ายอมค้างคืนในวัง”
“อย่างที่ฝ่าบาทตรัส เมื่อคืนเกิดเหตุวุ่นวาย จะให้กระหม่อมขอตัวกลับเลยก็เกรงว่าจะไม่เหมาะ”
หมิ่งจิ้นเหอกล่าวด้วยท่าทีสุขุมเหมือนอย่างเคย นัยน์ตาแน่วนิ่งไม่รู้สึกหวั่นเกรงคนตรงหน้าแม้แต่น้อย
ฮ่องเต้ถอดถอนหายใจ “ข้าคิดว่างานเลี้ยงเมื่อคืนจะช่วยกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเรา...ข้าคงคิดผิดสินะ”
“กระหม่อมไม่คิดว่าความร้าวฉานที่กินระยะเวลายาวนานเป็นสิบปีจะถูกลบล้างด้วยงานเลี้ยงเพียงคืนเดียว ตราบใดที่พระองค์ยังคงตำแหน่งประมุขสูงส่งอยู่ตอนนี้ โปรดมองข้ามความบาดหมางและคิดถึงประชาชนเป็นหลักจะดีกว่า”
“หมิ่งจิ้นเหอ!” ฮ่องเต้ตวาดกลับ แต่แล้วก็รีบปรับอารมณ์ของตนให้เย็นลง “คงจะดีกว่านี้ หากเจ้าลด
