เจียวอิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้เจอสิ่งของแปลกตาหรือน่าสนใจเท่าที่หวัง แต่อย่างน้อยได้ออกมาเปิดหูเปิดตาโดยปราศจากคนคอยล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนอย่างทุกทีก็ดีเหมือนกัน เว้นบุรุษข้างกายที่ยืนประชิดนางไม่ห่าง
“ปกติคนก็มองข้าแปลกอยู่แล้ว วันนี้คนยิ่งมองข้าแปลกไปกันใหญ่”
เพราะไปไหนมาจำต้องมีบุรุษร่างกำยำคอยอารักขาไม่ห่าง ทำเจียวอิงเป็นจุดสนใจ หลายคนถึงกลับหลงคิดว่านางเป็นบุตรสาวตระกูลขุนนางใหญ่อย่างไรอย่างนั้น
แต่มาวันนี้ คนที่เดินตามนางต้อยๆ กลับกลายเป็นท่านอ๋องที่ชาวบ้านต่างร่ำลือเรื่องความโหดร้ายและเย็นชา
“ข้าบอกแล้วว่าไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก ของพวกนี้ข้าก็ซื้อหามาให้เจ้าหมดแล้วไม่ใช่หรือไง” หมิ่งจิ้นเหอพูดพลางชำเลืองมองร้านเครื่องประดับข้างทาง
“บางทีข้าก็แค่อยากออกมาสูดอากาศ ไม่ได้หวังจะมาซื้ออะไรเสียหน่อย”
“อยากสูดอากาศก็ต้องไปนอกเมือง มาเดินในที่คนแออัดมีแต่จะทำให้หายใจลำบากเสียเปล
