ตอนที่ 3 น้ำกะทิและสับปะรด 1
1356 คำ
แสงสีและบรรยากาศในช่วงตะวันกำลังจะตกดินทำให้สาวสวยผู้มีศิลปะในหัวใจเกิดอยากจะวาดภาพขึ้นมาอย่างกะทันหัน ตลอดทั้งวันเธอคิดอะไรไม่ออก จนกระทั่งถึงตอนใกล้ค่ำ อารมณ์ศิลป์ดันพุ่งกระฉูด สมองหายตันจนอยากจะจรดปลายดินสอลงบนสมุดสเก็ตช์ให้ทู่กันไปข้างหนึ่ง แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างที่คิด พ่อคุณทูนหัวที่ตั้งใจจะล้วงกันเมื่อวานกลับทำให้เธอละวางความคิดนั้นไปก่อน
ว่าจะไม่ช่วย แต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ
“นะคะ วิวตรงนู้นโรแมนติกมากเลย กอหญ้าอยากพาพี่พายุไปสวีตด้วยกัน นะคะ นะค้า”
กอหญ้าลากเสียงยาว พยายามทำทุกอย่างให้สมจริง เพื่อที่ยักษ์ใหญ่ที่ชื่อแมนอะไรนั่นจะได้ไม่ชกคนเจ้าชู้ให้ดั้งหักไปเสียก่อน เธอไม่ได้ห่วงอะไรเขามาก แต่ที่ช่วยก็เพราะไม่อยากให้มีเรื่องอะไรใหญ่โตเกิดขึ้นในโรงแรมของรุ่นน้องอย่างฟองคลื่นต่างหาก
“แหม ญาญ่าหายไปไหนตั้งนาน พี่คิดถึงจะแย่อยู่แล้วนะคะ” คนที่บังอาจเรียกเธอว่าญาญ่าสอดแขนโอบเอวราวกับสนิทกันมานาน นี่ถ้าไม่เห็นว่ากำลังเดือดร้อน กอหญ้าคงจะกระโดดถีบสองขาคู่ไปแล้ว
ผู้ชายอะไร ยกเลิกนัดกันไปไม่กี่ชั่วโมงก็หาตัวสำรองแทนได้แล้ว กอหญ้านึกชมตัวเองในใจที่ไม่หลวมตัวให้ความสนิทสนม แต่ก็เริ่มเสียใจที่ใจอ่อนไม่รู้จักเวล่ำเวลา ปล่อยให้ไอ้พี่พายุมากอดกันอีกจนได้ แถมคราวนี้ยังถูกบังคับ กึ่งเดินกึ่งดันกันจนถึงหน้าหาด ทิ้งสาวน้อยมินนี่อะไรนั่นไว้กับพี่แมนตัวโต โดยไม่ต้องเสียเวลาหาเรื่องแก้ตัวอะไรอีก
“ไม่ต้องเล่นละครแล้วค่ะ นายแมนกับน้องมินนี่อะไรนั่นคงมองไม่เห็นเราแล้ว” ทว่าพายุก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ เขายิ้มกว้างโปรยเสน่ห์ ดวงตาสีน้ำตาลมองดูแล้วเหมือนคาราเมลหวาน ๆ ที่ราดอยู่บนนมสดปั่นที่กอหญ้าชอบกิน
เธอสะบัดศีรษะไล่เรื่องไม่เป็นเรื่องไปให้พ้นสมอง ก่อนจะค่อย ๆ แกะมือของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล ซึ่งเขาเองก็ทำท่าทางราวกับสับสนเต็มทนว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และในเมื่อสีหน้าจริงจังของกอหญ้าบอกชัดว่าไม่ได้อยากให้เขาจับมือกันจริงๆ เจ้าตัวจึงจำต้องยอมปล่อย ทั้ง ๆ ที่ในใจอยากจะหอมให้ฉ่ำปอด กอดจูบให้สาสมกับความอยาก…
“พี่ไม่เข้าใจ ทำไมกอหญ้าล้อเล่นกันแบบนี้ เดี๋ยวปล่อยให้พี่กอด เดี๋ยวทำท่าไม่พอใจที่เราถูกเนื้อต้องตัวกัน บอกตรง ๆ เลยนะว่าพี่งงไปหมดแล้ว”
“ก็บอกแล้วไงคะ ว่าเมื่อวานกอหญ้ามึนเลยเซไปหา กอหญ้าไม่ได้อ่อยพี่สักหน่อย”
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนเมาไวน์ภายในสองแก้วหรอกนะ” มีสิ กอหญ้านี่ยังไงล่ะที่เมาตั้งแต่ยังไม่เริ่มแก้วสอง
“กอหญ้านี่แหละที่เมาภายในสองแก้ว ไม่งั้นคงไม่บอกพี่ตั้งแต่แรกว่าขอดื่มแค่แก้วเดียว”
“แต่กอหญ้าไม่ว่าอะไรตอนที่พี่เติมไวน์” เธอไม่ได้ว่าอะไร เพราะกำลังเพลินกับการระบายเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เขาฟัง
“ก็ตอนนั้นกอหญ้าเครียดแล้วพี่ก็คุยสนุก แถมยังยอมฟังกอหญ้าบ่นตั้งนาน”
“แล้วไอ้เรื่องพินา โคลาดา น้ำกะทิ น้ำสับปะรดอะไรนั่นล่ะ อย่าบอกนะว่ากอหญ้าไม่ได้ตั้งใจจะอ่อยพี่” เขาย่นหัวคิ้วจนแทบจะติดกันและพอเธอโคลงศีรษะเบา ๆ คิ้วสวยข้างหนึ่งก็ยกขึ้นสูงคล้ายไม่อยากเชื่อเรื่องที่กำลังได้ยิน
“แล้วส่วนผสมของพินา โคลาดามันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ”
กอหญ้าไม่เข้าใจว่าส่วนผสมของเครื่องดื่มที่เธอชอบมันไปเกี่ยวอะไรกับเรื่องอ่อยด้วย แต่พอเห็นเขาทำหน้าอึ้ง ๆ เธอก็จดไว้ในใจแล้วว่าจะต้องไปถามเพื่อนว่าการชอบเครื่องดื่มที่มีเหล้ารัม กะทิ กับน้ำสับปะรดนิดหน่อยเนี่ยมันเป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมไอ้พี่พายุถึงได้ทำหน้าตาตื่นอยู่ได้
“ช่างมันเถอะ ทีหลังก็อย่าไปพูดกับผู้ชายที่ไหนละกัน ไม่งั้นถูกจับปล้ำแน่ ๆ”
กอหญ้าฉลาดเกินกว่าจะเถียงในเรื่องที่ตัวเองยังไม่รู้ความหมายแน่ชัด เธอจึงเลือกที่จะขอตัวจากเขาอย่างสุภาพ อ้างว่าเหนื่อยจากการทำงานมาตลอดทั้งวัน และอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้ว พอพี่พายุถามว่าพรุ่งนี้มีแพลนจะทำอะไร เธอก็ได้แต่ส่ายหน้าและบอกว่ายังไม่รู้จริง ๆ
“เอาไว้กอหญ้าจะบอกพี่แล้วกันนะคะ” คนขี้เกรงใจอย่างกอหญ้าปฏิเสธใครไม่เก่ง ต่อให้ไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ ผู้ชายที่มั่นใจแล้วว่าเจ้าชู้ แต่ก็ยังตัดรอนได้ไม่เต็มปาก ต้องแบ่งรับแบ่งสู้กันอยู่ดี
“เรื่องพรุ่งนี้เอาไว้ทีหลัง กอหญ้าไปเดินเล่นเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ บอกตรง ๆ เลยว่าพี่ยังตกใจเรื่องแฟนของน้องมินนี่เขาไม่หาย” การที่พายุพูดเรื่องนี้สบาย ๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ ทำให้คนฟังหลุดความในใจออกมาทันที
“กอหญ้าก็ตกใจค่ะ นึกไม่ถึงว่าพี่พายุจะเจ้าชู้หนัก ชวนกอหญ้าดินเนอร์เมื่อเช้า ตะวันยังไม่ทันจะตกดินก็ควงแฟนคนอื่นมาดื่มด้วยซะแล้ว” กอหญ้ามั่นใจว่าเขาคงไม่ได้แค่คิดจะดื่มอย่างเดียวแน่ ๆ หูตาแพรวพราวขนาดนั้นมันต้องมีเรื่องกิจกรรมเข้าจังหวะมาเกี่ยวข้องอยู่แล้ว
“ก็กอหญ้าบอกว่าติดงาน แล้วจะให้พี่ทำยังไงล่ะ นี่พี่ย้ายมาที่ไทยตัวคนเดียวก็อยากจะมีเพื่อนคุยบ้าง ในเมื่อน้องไม่ว่าง พี่คุยกับคนอื่นก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่ครับ” พายุยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รอฟังคำตอบของอีกฝ่ายที่เหมือนจะถูกใบ้รับประทานไปแล้ว
“กอหญ้าคงผิดเองที่มองโลกในแง่ดีเกินไป วิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์จนลืมทางออก ยังไงก็ขอให้พี่พายุมีความสุขกับวันหยุดที่เหลือนะคะ” เธอขอตัวกลับไปทำงาน พร้อมกับสบถในใจว่าทริปนี่มันแย่ที่สุดตั้งแต่ที่เคยออกทริปกับเพื่อนมา ฟองคลื่นมีธุรกิจของพ่อแม่ให้ช่วยยังพอจะเข้าใจได้ แต่สามสาวที่เหลือหายไปไหน กอหญ้าให้คำตอบตัวเองไม่ได้จริง ๆ
แต่ก็ใช่ว่าเธอจะอยากเจอเพื่อนตอนนี้หรอกนะ การถูกทิ้งไว้แบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน งานที่ค้างอยู่ก็จะได้เคลียร์ เตรียมตัวต้อนรับเจ้านายมาเฟียที่ส่งเมลมาคอมเพลนงานของเธอได้เรื่อย ๆ ราวกับที่บ้านใช้อินเทอร์เน็ตฟรี
“พี่มีไวน์อีกสองขวดอยู่ในห้อง เปลี่ยนใจอยากดื่มด้วยกันก็ทักมานะครับ คืนนี่พี่คงไม่ได้ไปไหนแล้ว”
เขาพูดเสียงดังฟังชัด ไม่ได้อายบาร์เทนเดอร์พี่ภูที่กำลังหยิบของคืนให้เลยสักนิด แถมยังทำตาเจ้าชู้ใส่เหมือนคนไม่เคยเกือบจะถูกกระทืบเมื่อสักยี่สิบนาทีที่ผ่านมา
ผู้ชายอะไรมั่นหน้าจริง ๆ!
“ไอ้น้ำกะทิ น้ำสับปะรดนี่อะไรยังไงกันแน่นะ” ความสงสัยทำให้กอหญ้าเปิดไลน์แอปพลิเคชันและพรมนิ้วมือเรียวสวยส่งคำถามถึงสาว ๆ ในกลุ่มทันทีที่หลุดพ้นจากการเกาะแกะของไอ้พี่พายุหมุนฤดูร้อน
- ผู้เขียน
