“พิมพ์ขอแนะนำนะคะ ตามพี่ภูมิไปเถอะค่ะ ไม่งั้นหนีแน่” พิมพ์ลภัสมองตามหลังพี่ชายที่กำลังลงลิฟต์ไป
“เดี๋ยวกูไปเอง” ไมค์จับแขนมาร์คเอาไว้ เพราะรู้ว่าเพื่อนคงจะอยากใช้โอกาสที่มีพูดคุยกับพิมพ์ลภัส
“คุณพิมพ์ดีขึ้นไหมครับ” สองมือที่ประสานกันไว้และหน้าที่ก้มลงต่ำของมาร์ค เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแสนนุ่มละมุน
“ดีขึ้นแล้วค่ะ กินยากับนอนพักอีกสักวันก็น่าจะหาย”
“ครับ” มาร์คลอบยิ้มออกมาอย่างสบายใจ
“ไม่ต้องก้มหน้าคุยกับพิมพ์หรอกค่ะ พิมพ์อายุน้อยกว่าคุณมาร์คด้วยซ้ำ”
“ครับ” แม้จะได้ยินคำขอ แต่มาร์คก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาอยู่ดี
“ขอบคุณนะคะที่พาพิมพ์ไปส่งโรงพยาบาล” เธอซาบซึ้งใจในความห่วงใยของเขามากเหลือเกิน
“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ” ครั้งนี้เขาเงยหน้ามาสบตากับเธอ แต่ก็ยังยืนรักษาระยะห่างจากคนที่เจ้านายรักพอสมควร
บรรยากาศนอกห้องเป็นไปด้วยความสบายใจ ส่วนในห้องนั้น ออสตินที่แสนเก่งกล้า ตอนนี้ไม่มีความเชื
