เจ้าสาวไม่สมยอม

 “หนูไอไม่แต่งค่ะคุณแม่ มันหมดสมัยคลุมถุงชนแล้วนะคะ แล้วหนูไอก็ไม่ได้รักผู้ชายคนนั้นด้วย” ไอรักพูดเสียงดังอย่างโมโห   “แต่หนูไอก็น่าจะรู้ว่าไม่มีใครขัดใจป๊าได้นะลูก” มารดาพยายามเกลี้ยกล่อมบุตรสาว ที่ตอนนี้นั่งชักสีหน้าแสดงถึงความไม่พอใจอย่างมาก อยู่บนเตียงนอนของตนเอง   “แล้วอีกอย่าง ถึงตอนนี้ไม่ได้รัก เดี๋ยวอยู่ๆ กันไปก็รักกันเองแหละลูก” ไอรักหันขวับจ้องมองมารดาอย่างเอาเรื่อง  “ไม่มีทางเป็นไปได้ค่ะ หนูไอมีแฟนแล้ว หนูไอโตแล้วนะคะ บรรลุนิติภาวะแล้ว หนูไอไม่ยอม” ไอรักยอมโกหกว่ามีแฟนเพื่อเอาตัวรอด ผู้เป็นมารดาถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจเต็มที เดินเข้าไปกอดลูกแล้วลูบศีรษะเบาๆ “หนูไอ...แม่เข้าใจเหตุผลของลูกทุกอย่าง แต่มีเหตุผลหนึ่งที่หนูไอลืมไปหรือเปล่า?” ไอรักหันกลับมามองหน้ามารดาก็พบสายตาที่อ่อนโยนแต่จริงจัง  “ความเหมาะสมไงจ๊ะ ผู้ชายคนที่ป๊าเลือกให้ เป็นเจ้าของไร่อ้อยพันกว่าไร่ทางภาคตะวันตก และครอบครัวของเขาก็มีกิจการท่าข้าวที่มีส่วนในการเอื้อกับธุรกิจของเรา แม่ไม่อยากบังคับหนูไอ แต่แม่รู้ว่าหนูไอจะเข้าใจความหวังดีของป๊ากับแม่ และเข้าใจคำว่าความเหมาะสมนะ”  หญิงสาวนิ่งเงียบกับเหตุผลที่ได้ฟัง ใช่สินะ...ธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ของบิดาทำให้เธอต้องตั้งใจเล่าเรียน แล้วก็ต้องเลือกเรียนการบริหารธุรกิจ และก็ต้องเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังตามที่บิดาต้องการ เพื่อที่จะกลับมาช่วยกิจการค้าข้าวให้กับบิดา ‘เสี่ยอิน’ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทค้าข้าวที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในภาคอีสาน  ชีวิตเธอถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิดว่าจะต้องเรียนอะไร เป็นอะไร แล้วนี่ยังจะต้องมาถูกกำหนดว่าต้องใช้ชีวิตร่วมกับใครอีกหรือ ทุกอย่างคือความเหมาะสมหรือ...นี่มันอะไรกัน เช้านี้ต้องเป็นเช้าที่สดใสสิ เพราะเป็นเช้าวันแรกที่เธอได้ตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนในบ้านของตัวเอง หลังจากที่บากบั่นกับการเรียนมาหลายปี และต้องไปใช้ชีวิตคนเดียวอยู่ในกรุงเทพฯ โดยที่ไม่ได้กลับบ้านมาตลอดสี่ปี เพราะบิดาบอกว่าต้องการให้เธอเข้มแข็ง รู้จักการเอาตัวรอด แล้วนี่อะไรทำไมเธอต้องตื่นมาเจอกับคำบอกเล่าของมารดา ที่เป็นคนนำสารจากบิดามาบอกว่า เส้นทางชีวิตของเธอได้ถูกกำหนดไว้แล้วว่า ต้องใช้เวลาที่เหลืออยู่อีกทั้งชีวิตกับใคร “อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปคุยกับป๊าข้างล่าง แม่เชื่อว่าหนูไอโตพอที่จะรู้ว่าความเหมาะสมคืออะไร ป๊ารอทานมื้อเช้าอยู่นะ” มารดาเอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยให้ไอรักใช้ความคิดเงียบๆ คนเดียวอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกจากห้องบุตรสาวไปโดยไม่พูดอะไรอีก  เสียงปิดประตูห้องทำให้ไอรักตื่นจากห้วงความคิด ไม่ได้การแล้ว เธอจะต้องคุยกับบิดาให้รู้เรื่อง เธอจะไม่ยอมให้ใครมากำหนดชีวิตเธอ ที่ผ่านมาเธอยอมบิดามามากแล้ว ต่อไปนี้ถึงเวลาที่เธอจะขอใช้สิทธิ์ในชีวิตของตัวเองบ้าง ความเหมาะสมงั้นเหรอ เธอก็มีเหตุผลที่เหมาะสมเหมือนกัน และเป็นเหตุผลที่บิดาเธอจะปฏิเสธไม่ได้ ไอรักยิ้มกริ่มกับความคิดของตนเองอยู่คนเดียว   ไอรักแต่งชุดอยู่บ้านตามความเคยชินของตัวเอง เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้น โดยไม่คิดว่ามื้อเช้านี้จะมีแขกพิเศษเพิ่มมาอีกหนึ่งคน   “อรุณสวัสดิ์ค่ะป๊า” หญิงสาวทักทายด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไรนักเพราะเรื่องที่รับรู้ไปเมื่อเช้านี้ และก็ยิ่งทำท่าทางไม่พอใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอไม่รู้จักอีกคนมาร่วมโต๊ะอาหาร    “หนูไอ...นี่คุณธีร์ภาณุจ้ะ พี่เขาเป็นลูกชายของเพื่อนป๊า” มารดาเอ่ยขึ้นเหมือนจะบอกให้เธอทราบว่า อย่าเสียมารยาทกับแขกพิเศษคนนี้   “สวัสดีค่ะ” ไอรักยกมือไหว้ชายหนุ่มแบบไม่ใส่ใจนัก แล้วนั่งลงเก้าอี้ตรงกันข้ามกับเขา หญิงสาวก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้า โดยที่เธอไม่ได้สังเกตใบหน้าอมยิ้ม และแววตาที่มองมาที่ตัวเธออย่างหมายมาด “ตามสบายนะตาธีร์ไม่ต้องเกรงใจแม่กับป๊า เรามันทองแผ่นเดียวกัน ตามสบายเลยจ้ะ”  “แคกๆ” ไอรักสำลักข้าวต้ม วางช้อนลง แล้วจ้องตาธีร์ภาณุอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มไม่พูดอะไรมีเพียงรอยยิ้มที่มุมปาก และคิ้วที่เลิกขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าก้มตา ตักข้าวต้มใส่ปากราวกับว่ามันอร่อยนักหนา และไม่ได้สนใจสายตาของเธอ ที่จ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไอรักหันหน้าไปขอคำอธิบายจากมารดาและบิดา บิดาของเธอจึงพูดขึ้นว่า    “พี่เขาเป็นลูกชายของลุงธงที่ทำไร่อ้อยอยู่ทางภาคตะวันตกไง ป๊าเคยพาหนูไปเยี่ยมสมัยยังเด็กสักครั้งสองครั้งนี่แหละ จำพี่เขาได้ไหม ไม่เจอกันนาน ตอนนี้เป็นหนุ่มจนจำแทบไม่ได้ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย ปีนี้อายุเท่าไรแล้วนะ” “สามสิบสองครับคุณอา” เสียงทุ้มนุ่มของผู้มาเยือนเอ่ยตอบ  “คุณองคุณอาอะไรกัน ต้องเรียกป๊าสิ” เสี่ยอินพูดอย่างอารมณ์ดี “แก่!” ไอรักพูดพร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อย “หนูไอ...พี่เขาก็คือว่าที่เจ้าบ่าวของหนูไอนะ” มารดาปรามบุตรสาว  “อะไรนะคะคุณแม่ คุณแม่เพิ่งบอกเรื่องนี้กับหนูไอเมื่อกี้เองนะคะ มันไม่เร็วไปหน่อยหรือคะ แล้วหนูไอก็ยังไม่ได้ตอบตกลงเลยค่ะ”