Chapter 3
949 คำ
@ห้างสรรพสินค้า B Group ......
"พะแพงรอกันก่อนสิรีบเดินไปไหน"
เขาวิ่งตามฉันมาก่อนจะเดินมาจับมือฉันไว้ ฉันพยายามดึงมือออกแต่ไม่เป็นผล ฉันทำงานกับเขาที่นี่ฉันทำฝ่ายการตลาด ฉันไม่อยากจะให้คนอื่นมาว่าอะไรฉันว่าฉันทำตัวสนิทสนมท่านรองหรืออะไรก็แล้วแต่
"ปล่อยเดี๋ยวใครมาเห็น"
"เห็นแล้วทำไม ก็เพื่อนกันมาด้วยกันจับมือกันทำไมอ่ะ ใครมีปัญหาสิจะไล่ออกให้หมดเลย"
เขาโวยวายออกมาเต็มลานจอดรถจนฉันต้องรีบเอามือปิดปากเขา เขาไม่ยอมปล่อยมือฉันแถมยังจ้องหน้าฉันเหมือนไม่พอใจฉันที่ฉันแคร์คนอื่นมากกว่าเขา
"ทำไมนายชอบทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่จังหาไอ้แบล็คลิสต์"
"ก็แกไม่ยอมให้ฉันจับมืออ่ะ"
"เพื่อนกันเค้าเดินจับมือกันเหรอ"
ฉันมองหน้ามันแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เอาเถอะจะจับก็จับเพราะนี่มันสายมากแล้วฉันจะทำงานจ้าาาาาา
"จะจับ"
"เออจะจับก็จับ ฉันต้องทำงานมันสายมากละ นี่พนักงานนะไม่ใช่ท่านรองจะมาเวลาไหนก็ได้อ่ะ"
ฉันบ่นออกไปก่อนจะลากมันไปตามทาง มันเดินตามฉันยิ้มแป้นจนฉันอยากจะกระโดดถีบมันมาก กวนประสาทสุดๆ
"งั้นมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวมะ ให้เงินเดือนสามเท่าเลยอ่ะ นั่งๆนอนๆก็ไม่ดุ สนป่ะ"
ฉันเบ้ปากใส่มันเล็กน้อย งานแบบนั้นไม่ต้องจ้างหรอกหาเมียเถอะงั้น
"ไมทำหน้างั้นอ่ะ"
"เบื่อคุยกับพวกไร้สาระ"
ฉันบอกออกไปเขาทำหน้ายู่ใส่ฉันก่อนจะลากฉันขึ้นไปทางลิฟท์ผู้บริหาร ฉันอ้าปากค้างก่อนจะรั้งตัวเขาไว้แต่แรงเขาเยอะเลยลากฉันเข้าไปได้
"ไอ้แบล็คลิสต์ฉันเป็นพนักงาน เขาห้ามให้พนักงานขึ้นลิฟท์ผู้บริหาร"
"ทำไมแกต้องคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นวะพะแพง ก็มากับฉันอ่ะทำไมกลัวใครเห็นนักหนา มากับฉันแล้วมันทำไม อายเหรอไงที่เดินมากับฉันนะ"
เขาโวยวายต่อว่าฉันหลังจากที่เราสองคนเข้ามาในลิฟท์ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เหนื่อยใจจะคุยกับคนแบบเขาจัง ฉันกอดอกไม่ยอมมองหน้าเขาฉันโกรธ โกรธมากด้วย ทำไมเขาเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่สนใจว่าฉันจะถูกมองยังไงเลย เด็กเส้นมั่ง มาทำงานที่นี่เพราะเป็นเพื่อนท่านรองบ้าง เมียเก็บมั่ง ทำไมถึงไม่คิดว่าฉันมาทำงานที่นี่เพราะความสามารถของตัวเอง
"พะแพง แบล็คขอโทษครับ ไม่งอนนะ"
เหมือนเขาจะอารมณ์เย็นลง เขายื่นมือมาจับมือฉันไว้ฉันสะบัดหน้าใส่เขาลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นบนสุด เป็นชั้นของผู้บริหารฉันเดินออกมาพร้อมกับเขา เขาจับมือฉันไว้แน่นพาเดินตรงไปยังห้องทำงานของเขา จริงๆฉันทำอยู่อีกชั้นหนึ่งแต่เวลามีประชุมฉันก็จะขึ้นมากับพี่อีกคน
"พะแพงโกรธแบล็คเหรอ ขอโทษ"
เขาทำหน้าสลดลงทำเสียงอ่อนใส่ฉัน เหอะ คิดว่าแค่นี้ฉันจะใจอ่อนกับความตอแหลของมันเหรอ คนอย่างมันไม่เคยรู้สึกผิดจริงๆหรอก
"ตาแบล็คลิสต์มาแล้วเหรอลูก หนูพะแพง ไปไงมาไงลูก ไหนมาหาแม่สิ"
ฉันดึงมือออกจากมือเขาก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณแม่ของเขา ฉันยกมือไหว้ท่านแล้วก็คุณพ่อของเขาด้วย
"สวัสดีค่ะท่านประธาน สวัสดีค่ะคุณแม่"
"เรียกซะห่างเชียวลูก เรียกพ่อก็ได้ ฮ่าๆๆ"
ฉันยิ้มขำๆ ก็ในเวลาทำงานนี่นา
"เวลาทำงานไม่อยากให้คนอื่นว่าเอาได้ค่ะ ขอเรียกท่านประธานแล้วกันนะคะ"
ท่านพยักหน้ายิ้มๆไม่ว่าอะไร ส่วนคุณแม่ก็ลูบผมฉันเล่นท่านมองหน้าฉันยิ้มๆก่อนจะหันไปมองหน้าลูกชายตัวดีของท่านที่ตอนนี้ตีหน้าเศร้าเรียกร้องความเห็นใจอยู่
"เป็นอะไรตาแบล็ค ทำหน้าเศร้าทำไม"
"พะแพงงอนผมครับแม่"
ฉันเบะปากใส่เขาก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น สตรอเบอร์รี่ยกสวนเลยจ้าใครจะเชื่อก็เชื่อไป ฉันไม่เชื่อจ๊ะ
"แล้วไปทำอะไรให้หนูพะแพงงอนละ เรามันเป็นแบบนี้ไงชอบหาเรื่องให้หนูพะแพงอยู่เรื่อย หนูพะแพงจะรำคาญเราก็ไม่แปลกหรอก"
"พะแพงไม่ได้รำคาญผมครับแม่ เธอแค่งอน"
"เห็นอยู่ว่ารำคาญ มองยังไงก็ไม่เหมือนคนงอนเลยสักนิด"
สองแม่ลูกเริ่มทะเลาะกัน ฉันหันไปมองหน้าคุณพ่อเขาก่อนจะยิ้มแห้งๆให้กัน
"พะแพงแค่งอนผมครับแม่ พะแพงไม่มีทางรำคาญผมเด็ดขาด จริงมั้ยพะแพงจ๋าาา"
เขาหันมามองฉันอย่างอ้อนๆ ฉันหันไปมองหน้าคุณพ่อคุณแม่แล้วยิ้มออกมา
"ไปทำงานก่อนนะคะ ไว้หนูไปเที่ยวหาที่บ้านนะคะคุณพ่อคุณแม่"
"จ้าลูกไปเถอะ"
ฉันเดินหนีเขาไปทันทีไม่อยากคุยด้วยละฉันปวดหัวมากกกกก เขาหันหน้ามามองตามฉันตาละห้อยก่อนจะตะโกนไล่หลัง
"พะแพงรำคาญแบล็คจริงเหรอ พะแพงมาคุยกันก่อนนนนน พะแพงงงงงง"
- ผู้เขียน
