เกิดใหม่ทั้งที จะมีสามีคนเดียวได้ไง

3.เจอแล้ว

มือเล็กๆ ของไกอาเปิดหนังสือไปเรื่อยๆ จนเธอสะดุดที่ลำดับขั้นยศต่างๆ ของขุนนาง

ภาพวาดนั้นทำให้หัวใจของไกอาเต้นไม่เป็นจังหวะไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะเป็นลมล้มลงที่ตรงนั้น

ปลายนิ้วที่สั่นเทาของไกอาสัมผัสลงไปบนภาพวาดนั้นอย่างเชื่องช้า ดยุคเซนเดอร์ คาเรน

เขามีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคนรักของเธออย่างไม่น่าเชื่อ

“อะ..อึ่ก”

ไกอายกมือขึ้นมาจับที่หัวใจของตัวเอง เธอรู้สึกว่ามันเจ็บปวดราวกับว่ามีเข็มนับพันที่กำลังทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ ความเจ็บปวดนั้นส่งผลให้มือของเธอถือหนังสือเอาไว้ไม่อยู่ เธอปล่อยมือออกจากหนังสือเล่มนั้นแล้วยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเอง

“ตุบ!!”

ประตูเปิดออกมาเมื่อผู้ที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงหนังสือตก โรสกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาด้านในก่อนจะประคองคุณหนูของเธอให้นอนลงไปบนม้านั่งตัวยาว

“ตะ..ตามหมอมาให้หน่อยค่ะ!!”

มาธ่ารีบส่งทหารไปตามหมอมา สติของไกอานั้นเลือนรางมากทีเดียว สิ่งสุดท้ายที่เธอรับรู้คือเสียงเรียกที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือของโรส

..............

บัตรเชิญมากมายถูกส่งเข้ามาด้านในคฤหาสน์ที่เปลี่ยนชื่อใหม่ว่าเป็นคฤหาสน์ของเลดี้อามิตี้ มาธ่าส่งบัตรเชิญพวกนั้นให้แก่โรส

“นายหญิงควรจะไปออกงานค่ะ นั่นคือธรามเนียม ชาวนอลข่านชื่นชอบความรื่นเริงและชนชั้นสูงที่นี่จะไม่ทำงานเพราะในทุกเดือนองค์ราชาพระราชทานเงินทองของมีค่ามากมายให้แก่ชนชั้นสูงทุกคนอยู่แล้ว”

โรสก้มหน้ามองบัตรเชิญมากมายพวกนั้นในมือ ฟังดูแล้วชนชั้นสูงที่นี่ดูสบายจังเลยนะ ไม่ต้องดิ้นรนทำงาน วันๆ ไปเที่ยวแต่งานเลี้ยงเพื่อหาคู่ครอง

“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น เพียงแต่คุณหนูยังไม่ฟื้นเลยค่ะคุณมาธ่า”

“เจ้าควรจะเรียกคุณหนูว่านายหญิงได้แล้วนะ นางไม่ใช่คุณหนูแต่เป็นนายหญิงคนใหม่ของที่นี่”

โรสพยักหน้าเห็นด้วย เธอควรจะเก็บความเคยชินของตัวเองเอาไว้และเรียกคุณหนูไกอาว่านายหญิง

ไกอาค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา เธอได้ยินเสียงของสาวใช้ทั้งสองคุยกันอย่างชัดเจน และ..เธออยากออกงานมากทีเดียว

อาการแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นมาเมื่อวานเธอไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร หมอได้แต่บอกว่าเป็นเพราะเธอเดินทางมาไกลจึงมีอาการอ่อนเพลีย ทว่าเธอปกติดีทุกอย่าง จนมาเห็นภาพวาดของท่านดยุค ความเจ็บปวดพวกนั้นยังฉายชัดไม่ยอมจางหายไปไหน

เขามีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคนรักของเธอมากทีเดียว ผู้ชายที่อ่อนโยนกับเธอมากกว่าใครๆ จะเป็นเขารึเปล่านะ หรือว่านี่มันคือเรื่องบังเอิญ แต่จะมีคนที่หน้าตาคล้ายกันขนาดนั้นได้ไง หรือว่าท่านดยุคจะเป็นบรรพบุรุษของเขา

แต่นี่มัน..โลกในนิยายไม่ใช่เรอะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเพราะอย่างนั้นมีแต่เธอจะต้องไปหาคำตอบเรื่องราวพวกนั้นด้วยตัวเองเท่านั้นเอง

ว่าเขาใช่คนรักของเธอหรือว่าเป็นแค่เพียงคนหน้าคล้ายเท่านั้น

“ข้าจะไปงานเลี้ยงที่ว่านั่น มาแต่งตัวให้ข้าสิโรส”

ทั้งโรสและมาธ่ามองนายหญิงของพวกนางเป็นตาเดียว มาธ่าส่งยิ้มให้นายหญิงจางๆ

“ข้าจัดเตรียมชุดสำหรับออกงานให้นายหญิงแล้วค่ะ คงจะไม่สะดวกเท่าไหร่หากว่าท่านแต่งกายดังเช่นในตอนที่อยู่ในจักรวรรดิ เพราะอากาศที่นี่ค่อนข้างร้อนพอสมควร”

นั่นสินะ ส่วนใหญ่ที่เธอเห็นสตรีจะสวมเสื้อตัวเล็กๆ ที่ปิดเฉพาะหน้าอกเท่านั้น ส่วนบุรุษจะนิยมถอดเสื้อและใช้ผ้าพาดไปบนไหล่..

“เอาตามที่เจ้าว่าเลยมาธ่า”

เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตามสินะ อีกทั้งเธอจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป ที่จริงอยู่ที่ไหนก็เหมือนกันเพราะว่าเธอไม่คุ้นเคยเลยสักที่ แต่หากได้อยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้เงียบๆ คงจะดีไม่น้อย เพราะมันเหมือนกับว่าเธอได้อยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง มีช่วงเวลาที่ได้คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ มากมาย

แต่เพราะว่ามันไม่ได้มีเวลามากมายอะไรขนาดนั้นนะสิ เธอต้องออกงานเพื่อตามหาสามีทั้งสองคนของเธอในระยะเวลาหกเดือน

ชุดที่มาธ่าสวมใส่ให้เธอก็ไม่แตกต่างจากสตรีนางอื่นสักเท่าไหร่ เป็นเสื้อตัวจิ๋วที่โชว์เนื้อหนังมังสามากพอสมควรและกระโปรงที่พอดีกับสัดส่วน มีผ้าคาดไหล่สีขาวนวลอีกหนึ่งผืน

ไกอานั้นถือเป็นสตรีที่งดงามมากพอสมควร เป็นความงามที่..อาจจะแตกต่างอย่างสิ้นเชิงหากเปรียบเทียบกับคนที่นี่ ความงดงามของไกอานั้นจะค่อนไปทางน่ารักซะมากกว่า ทั้งๆ ที่นิสัยของเจ้าตัวนั้นตรงกันข้ามกับหน้าตาเลย..

“นายหญิงช่างงดงามแตกต่างจากชาว นอลข่าน วันนี้ท่านจะต้องได้เป็นดาวเด่นของแวดวงสังคมอย่างแน่นอนค่ะ”

เธอนั่งมองตัวเองหน้ากระจก ก่อนจะส่งยิ้มจางๆ ให้มาธ่า

“ท่านดยุคเซนเดอร์..มีภรรยารึยัง”

รอยยิ้มของมาธ่าหุบลงในทันที

“นายหญิงทรงถูกใจท่านดยุคอย่างนั้นหรือคะ”

ไกอาพยักหน้า

“ท่านดยุคนั้นขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม ท่านไม่มีภรรยาแต่มีสตรีมากมายที่ทำหน้าที่นางบำเรออยู่ที่คฤหาสน์เซนเดอร์ ชายผู้นั้นไม่เหมาะสมกับนายหญิงผู้งดงามหรอกค่ะ ลองมองเป็นบุรุษท่านอื่นดูไหมคะ”

หลังจากได้เห็นสีหน้าของมาธ่า ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าท่านดยุคคงจะเป็นพวกคนชั่วช้าจริงๆ นั่นแหละ แต่กับบางอย่างที่ค้างคาในใจเธอต้องได้รับคำตอบด้วยตัวเองเท่านั้นถึงจะนอนหลับ

ไม่ว่าจะอย่างไร เธอจะต้องได้พบเจอใบหน้าของท่านดยุคเซนเดอร์และพูดคุยกับเขาสักหน่อย

งานเลี้ยงที่จัดขึ้นมาท่ามกลางทะเลทราย นี่คงเป็นงานเลี้ยงที่เธอพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก แถมในยามค่ำคืนอากาศที่นี่ก็เย็นมากกว่าในช่วงกลางวันเล็กน้อย มีบางคนไม่ได้สวมรองเท้าและกำลังเต้นรำด้วยความแนบชิดตามจังหวะของเสียงเพลง เหล่าสตรีและบุรุษแสดงความรักกันอย่างเปิดเผยมากจนกับการกระทำบางอย่าง เธอจะต้องเบือนหน้าหันหนีไปทางอื่น และในงานเลี้ยงนี้ไม่อนุญาตให้พาสาวใช้เข้ามา

“เลดี้อามิตี้ ข้าดีใจที่ท่านตอบรับบัตรเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงของข้านะคะ”

สตรีผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับส่งยิ้มทักทาย เท่าที่อ่านชื่อของนางในบัตรเชิญก็ได้ความว่าสตรีผู้นี้มีชื่อว่าโนแอล เป็นลูกสาวของขุนนางสักคน

“ข้าเองก็ดีใจที่เลดี้ให้เกียรติเชิญข้ามาในงานเลี้ยง”

โนแอลส่งยิ้มให้กับไกอา

“ข้าชื่นชมท่านจากใจจริงในตอนที่ท่านประกาศต่อหน้าองค์ราชาว่าท่านจะมีสามีสองคน ข้าและเพื่อนของข้าอีกหลายคนชื่นชอบความกล้าหาญนั้นมากทีเดียว”

ไกอาส่งยิ้มแห้งๆให้กับโนเอล

“มากับข้าสิ มีผู้คนมากมายต้องการรู้จักท่านเป็นการส่วนตัว”

โนแอลจูงมือของไกอาเข้าไปด้านในงาน นางมีน้ำเสียงที่อู้อี้ในลำคอไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงจะดื่มมามากพอสมควร และด้านในสุดของงานคือกระโจมงานเลี้ยงขนาดใหญ่ที่แบ่งเป็นกระโจมเล็กๆ เป็นห้องแยกออกไป

ใบหน้าของไกอายังคงเรียบเฉยถึงแม้ว่าเธอจะเดินเข้ามาด้านในกระโจมที่ชาวนอลข่านกำลังทำเรื่องอย่างว่าก็ตามที และสิ่งที่สะดุดสายตาของเธอมากที่สุดคงเป็นบุรุษที่มีเรือนผมสีดำและยาวถึงกลางหลังเขากำลังจับกดศีรษะของสตรีให้ก้มลงแนบไปที่หว่างขาเพื่อให้นางครอบครองตัวตนของเขา

ดยุคเซนเดอร์ คาเรน นี่คงจะเป็นการพบกันครั้งแรกที่น่าประทับใจมากทีเดียว