7.เล่นสนุกยังไม่จบ
1344 คำ
การติดอยู่ในกระโจมที่ไร้ทางออกเช่นนี้มันไม่ได้น่าสนุกเท่าไหร่นักเพราะว่าเขาไม่แม้แต่จะได้สัมผัสร่างกายของสตรีที่มีใบหน้าเย้ายวนผู้นั้นเลยด้วยซ้ำ ริมฝีปากสีเชอร์รี่ของนางเผยอออกมาเล็กน้อยทำให้ดูแล้วรู้สึกอยากจะกดจูบริมฝีปากลงไปยิ่งนัก ทว่าคำกล่าวที่นางพูดออกมากำลังทำให้อารมณ์ที่ คุกรุ่นของเขากำลังจางหายไป
ความรักคือถ้อยคำลวงที่มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะหลงเชื่อ คำว่าตลอดไปมันไม่มีอยู่จริงเช่นเดียวกับความรักที่เป็นนิรันดร์ พระเจ้าบัญญัติคำพวกนี้เอาไว้เพื่อให้เราหลงเชื่อ หลงคิดว่าถ้อยคำลวงเหล่านั้นคือเรื่องจริงๆ ทั้งที่..เรามองด้วยตาเปล่ายังมองไม่เห็นถึงความรักเลยด้วยซ้ำ
“หากเจ้าตั้งใจเช่นนั้น ก็จะต้องพยายามมากทีเดียวเลดี้ไกอา เพราะว่าข้าไม่สนใจและไม่คิดที่จะมี..ความรัก เจ้ามีความสามารถนะ เจ้าสามารถทำให้ข้าอยากจนแทบคลั่งและสามารถทำให้เจ้าสิ่งนี้หมดความรู้สึกอยากไปได้เหมือนกัน”
เมื่อกล่าวจบคาเรนก็ล้มตัวนอนลงไปบนที่นอน เขาเบนสายตามองไปทางอื่น ในเมื่อเธอจะทำตัวยุ่งยากและวุ่นวายมากขนาดนั้น เช่นนั้นเขาก็ไม่ขอเข้าไปยุ่งด้วยก็แล้วกัน เจตนาของเรามันต่างกัน เธอต้องการสามีแต่เขาไม่ต้องการภรรยา แค่ความคิดแรกเริ่มมันก็ไปด้วยกันไม่ได้แล้ว เพราะอย่างนั้นคาเรนปฏิญาณในใจเลยว่าเขาน่ะ จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเลดี้ไกอาอีกแล้ว
เมื่อได้ยินคำกล่าวที่ถูกกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเย็นชา ไกอาก็แย้มยิ้มออกมา เธอเดินไปที่เตียงนอนก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆ เขา
“ที่รัก..ท่านไม่คิดจะแบ่งปันผ้าห่มที่แสนจะอบอุ่นนั่นให้ข้าอย่างนั้นหรือคะ?”
การเล่นสนุกของเธอยังไม่จบลงตราบใดที่ประตูห้องแห่งนี้ยังไม่เปิดออก
“ข้าไม่ใช่สุภาพบุรุษ หากต้องการบุรุษดีๆ เจ้าควรจะหาทางออกไปจากห้องนี้แล้วไปมองหาที่อื่น ไม่ใช่จะมาบังคับคนสารเลวเช่นข้าแล้วบีบบังคับให้ข้าเป็นคนดี ข้าทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเลดี้ หากว่าหนาว เจ้าก็ไปหยิบพรมปูพื้นมาห่มสิ ข้าเองก็ไม่ได้สวมเสื้อเพราะอย่างนั้นข้าก็หนาวมากเหมือนกัน”
บอกตามตรงว่าเธออึ้งเล็กน้อย เพราะว่าเขาคือท่านดยุค คือขุนนางจากราชอาณาจักรแห่งนี้ แต่การกระทำของเขามันเหมือนกับพวกนักเลงข้างถนนหรือไม่ก็พวกโจรป่ามากกว่า และที่เขาพูดออกมานั้นมันไม่ได้ผิดตรงที่ว่าหากเธอชอบคนดีก็ไปหาคนดีสิ มาหาเขาที่เป็นคนเลวทำไม
แต่เขาอาจจะลืมคิดไปว่าเธอไม่ได้ชอบคนดีสักหน่อย..ที่มุมปากของไกอาแย้มยิ้มออกมา รอยยิ้มที่แสนน่ารักปรากฏขึ้นมาที่มุมปากแต่ดวงตาสีอัญมณีของเธอกลับฉายแววซุกซน
คราแรกเธอหลงใหลในใบหน้าของเขา เพราะเขาเหมือนอดีตคนรัก แต่ต่อมาเมื่อรู้ว่าเขาไม่ใช่ไกอาก็คิดว่าเธอจะปล่อยผ่านเพราะนิสัยใจคอของท่านดยุคและอดีตคนรักของเธอมันไม่เหมือนกันสักนิดเดียว แต่..พอได้มองเห็นกำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องหัวใจของเขา มันทำให้เธอรู้สึกว่านี่มันคือเรื่องท้าทายมากๆ เลย
ไกอาแค่อยากเอาชนะเขา อ่า..แน่นอนว่าในตอนนี้มันไม่ได้มีเรื่องของความรักมากเกี่ยวข้องแต่หากว่าเขาจะมาเป็นสามีของเธอ เธอก็ยินดี เธอไม่ใช่คนหัวโบราณที่ยึดติดกับเรื่องในอดีตอยู่แล้ว แค่ในอนาคตต่อจากที่เขาตกลงเป็นสามีของเธอ เขาไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับสตรีอื่นเหมือนอย่างที่ผ่านมาก็พอ
ไกอามุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม เธอยกมือขึ้นมากอดท่านดยุคจากทางด้านหลังพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ
อากาศในทะเลทรายนี่ชวนให้เป็นไข้ดีเหมือนกันแฮะ เพราะว่าในช่วงเวลากลางวันจะมีอากาศที่ร้อนมากกว่าปกติ แต่ในตอนกลางคืนหนาวสะบัดเลย เพราะแบบนี้ชนชั้นสูงของที่นี่ถึงได้นิยมจัดงานเลี้ยงในตอนกลางคืนอย่างนั้นสินะ เพราะว่าร่างกายจะได้อบอุ่น..แหม
“เอามือออกไป ข้าไม่ชอบให้ใครมานอนกอด เว้นเสียแต่เจ้าจะอยากทำเรื่องอย่างอื่นที่ไม่ใช่การนอนกอดในคืนนี้”
ไกอาลุกขึ้นนั่ง เธอมองหน้าของท่านดยุคอีกครั้ง
“จะทำก็ได้นะคะ แต่ว่าท่านดยุคจะต้องตกลงเป็นสามีของข้าก่อน”
“เจ้ามันบ้าไปแล้ว..”
นี่เขากำลังพบเจอสตรีประเภทใดกัน?
“พรุ่งนี้ข้าไปหาที่คฤหาสน์ได้ไหมคะ ตั้งแต่มาที่นี่ข้ายังไม่มีเพื่อนเลย คงจะดีหากว่าท่านดยุคพาข้าไปเที่ยวชมเมือง”
ให้ตายเถอะ เขาอยากจะหาอะไรมัดยัยนั่นเอาไว้เพื่อไม่ให้นางพูดอะไรออกมาอีก แต่ในห้องนี้ก็ไม่ได้มีเชือกหรือว่าผ้าอะไรเลย เป็นอีกครั้งที่หลานสาวของเขาจัดงานได้อย่างดีเยี่ยมมากเหลือเกินเพราะไม่มีทั้งอาวุธและอะไรก็ตามที่จะทำเป็นอาวุธได้เลย
“ข้าไม่ว่าง”
ยิ่งเห็นเขาพยายามที่จะถอยห่างจากเธอไกอาก็ยิ่งรู้สึกขบขันมากทีเดียว นี่ใช่ท่านดยุคที่เดินเข้ามาในห้องนี้ด้วยท่าทางมั่นใจคนเดิมรึเปล่านะ
“ใจร้ายจังเลยนะคะ”
เมื่อกล่าวจบไกอาก็มุดตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ได้กอดเขาอีกแล้ว เธอนอนมองเพดานของกระโจมเงียบๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ
..............
“ฝ่าบาท..พระองค์ทรงปฏิเสธการเข้าร่วมงานเลี้ยงอีกแล้วอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”
ดวงตาสีอำพันจ้องมองไปที่องครักษ์คนสนิท ก่อนที่เขาจะเบนสายตามองไปยังจดหมายเชิญมากมายที่ถูกส่งมาหาเขา
“ข้าไม่อยากไป งานเลี้ยงอะไรแบบนั้นไม่เหมาะสมกับข้าหรอก”
องครักษ์วัยสามสิบแทบจะทรุดตัวลงเบื้องหน้าขององค์รัชทายาท ฝ่าบาทของเขานั้นรูปงามและเก่งกาจแทบทุกด้าน เหลือเพียงสิ่งเดียวที่องค์ราชานั้นทรงเป็นกังวลคือเรื่องของคู่ครอง..
องค์ราชายังคงรับพระสนมเข้ามาในพระราชวังที่แสนใหญ่โตแห่งนี้อยู่เรื่อยๆ แต่องค์รัชทายาทกลับยังไม่คิดสานสัมพันธ์กับสตรีใดเลยแม้แต่นางเดียว นั่นทำให้ทุกฝ่ายต่างกังวลไปตามๆ กัน รวมทั้งเขาที่เป็นผู้ดูแลองค์รัชทายาท
“ไม่ต้องห่วงหรอกอาบู เพราะเมื่อถึงเวลาเดี๋ยวข้าจะแต่งงานเอง เจ้าไม่ต้องคิดมากไป”
อาบูมองหน้าขององค์รัชทายาท เขาเองก็ไม่ได้อยากจะห่วงหรือว่ากดดันพระองค์มากเกินไป หากว่าเขาไม่ได้รับคำสั่งมาจากองค์ราชาน่ะนะ
“องค์ราชาทรงกดดันมานะพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายรองเองก็พึ่งจะมีพระโอรส องค์ราชาทรงห่วงใยว่าตำแหน่งองค์รัชทายาทของพระองค์จะสั่นคลอนหากว่าพระองค์ยังไม่ทรงแต่งงาน”
เคียนปรายตามองไปออกด้านนอกหน้าต่างห้องทำงานของเขา คำกล่าวที่แสนกดดันนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เพียงแต่เขายังเจ็บปวดกับเรื่องบางอย่างที่ฝังลึกหยั่งรากลงไปในใจ ทำให้เขาไม่กล้าเปิดรับความรักครั้งใหม่หรือแม้กระทั่งการร่วมหลับนอนกับสตรีใด..
แต่ตำแหน่งรัชทายาทเขาจำเป็นต้องรักษา เพราะหากจะปกป้องท่านแม่มีแต่เขาจะต้องเป็นองค์ราชาเท่านั้น..
- ผู้เขียน
