หลังจากผ่านเรื่องคืนนั้นมาสายชลก็อาศัยอยู่กับเพลิงได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว เพลิงไม่เคยเอ่ยปากให้เธอไปจากเขา เช้าวันนั้นหลังจากตื่นขึ้นมาสายชลกำลังถอดชุดออก พอเพลิงเข้ามาในกระท่อมแล้วเห็นเข้าก็พูดบางอย่างขึ้น
“ชุดใหม่อยู่ในตู้ อยากใส่ชุดไหนก็เลือกเอา เสร็จแล้วก็ไปกินข้าว” ประโยคนั้นของเพลิงทำให้สายชลถึงกับขมวดคิ้ว ทุกครั้งที่เธอทำท่าว่าจะไป เพลิงจะต้องเรียกให้เธอไปกินข้าว ไปอาบน้ำ หรือให้ตามไปดูสวน ไปหาหัวปลี ไปช่วยผ่าหยวกกล้วย หรือแม้แต่กระทั่งเรียกไปนั่งดูเขามุดน้ำหาแหที่ว่านลงไป
“ตกลงเราไปได้หรือยังนะ หรือเขาให้เราอยู่ที่นี่” พรายสาวถามเงาตัวเองในกระจกทุกวัน ดวงตากลมจ้องมองเสื้อม่อฮ่อมตัวใหญ่กับกางเกงขาก๊วยตัวเบ้อเริ่มที่สวมอยู่แล้วก็ได้แต่เอียงคอสงสัย “ช่างเถอะ ถ้าอยากให้ไปเดี๋ยวเขาก็บอกเอง” ว่าแล้วก็เดินออกไปข้างนอก และนั่นทำให้เธอได้อยู่กับเขามาจนถึงวันนี้
ฉ่า!
“ฮัดชิ้วว!”
เสียงจามของ
