ตกเย็นอาการสายชลไม่ค่อยดีนัก ยิ่งดวงตะวันลับฟ้า ร่างกายพรายสาวก็แย่ลงผิวหนังค่อย ๆ แห้งเหี่ยว ราวกับว่าความสามารถในการอยู่บนบกโดยไม่แช่น้ำเลยสักครั้งมันหมดไปแล้ว แต่ในตำราพรายบอกว่าสิ่งที่เธอกับเพลิงมันช่วยเธอให้อยู่บนบกได้หนึ่งวัน นี่เพิ่งผ่านไปแค่สิบสองชั่วโมงเท่านั้นทำไมเธอถึงแย่ลงล่ะ หรือในตำราพรายจะผิด แต่ถ้าตำราไม่ผิด งั้นมันก็คงเพราะเธอบาดเจ็บมา? หรือเป็นเพราะเธอยังไม่เข้าพิธีบรรลุนิติภาวะ ทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้ ความสงสัยมากมายเริ่มทำให้พรายสาวสับสน สายชลไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคือลองแช่น้ำในคลองดู
“ใช้ได้หรือยังนะ” เสียงแผ่วพึมพำขณะย่อตัวลงที่ท่าน้ำ มือเรียวยื่นลงไปหมายจะแตะผิวน้ำดูว่าเธอสามารถลงไปได้หรือยัง แต่เสียงดุของคนด้านหลังกลับดังขึ้นเสียก่อน
“สายชล! ทำอะไรของเธอ!” ดวงตาสีถ่านตวัดมองร่างน้อยที่นั่งหอบแฮกอยู่ท่าน้ำ เมื่อเห็นว่าสีหน้าของสาย
