“สามีที่ดีย่อมจงรักภักดีเพียงร่างกายภรรยา...”
ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ เขารู้สึกหวงเนื้อตัวอย่างยิ่ง
หญิงเดียวที่ได้รับสิทธิ์ในสัมผัสพิเศษย่อมมีเพียงหนึ่งในใต้หล้า
จ้าวซือหง
ค่ำคืนนี้ผู้คนในจวนเฉินต่างเข้าสู่นิทรา ทุกเรือนจึงเงียบสงบ ไร้คลื่นลมอันใดเฉกทุกราตรีที่ผ่านมา
ทว่าใครเล่าจะรู้ล่วงหน้าว่าคลื่นลมที่แสนเงียบสงัดนี้ จะกลับกลายเป็นพายุพัดโหมรุนแรงเมื่อใด
เฉินเจียหมิงเดินเข้าเรือนตน พาร่างสูงสง่าก้าวเท้าเอื่อยเฉื่อยเข้าห้องด้านใน
ใต้แสงเทียนเรืองรอง ชายหนุ่มเห็นเงาร่างอรชรรำไร เป็นสาวใช้นางน้อยน่าตางดงามรูปร่างสะโอดสะองผู้หนึ่ง
สองแขนของเฉินเจียหมิงกางออกให้สาวใช้ปรนนิบัติผลัดเสื้อผ้า ระหว่างที่สายคาดเอวกำลังถูกเรียวนิ้วเล็กปลด ชายหนุ่มก้มหน้าลง เพ่งพิศเจ้าของพวงแก้มแดงเรื่อยิ้มๆ
“หลายวันแล้ว ร่างกายเจ้าหายบอบช้ำหรือยัง?”
เมื่อได้ยินคำถามทุ้มนุ่มทรงเสน่ห์แฝงความห่วงใย สาวใช้
