ไร้ซึ่งถ้อยคำงอนง้อใดๆ เอื้อนเอ่ยออกมา มีเพียงอาหารในจานตรงหน้าบุษบาซึ่งธีทัตตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือ
“กินสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก” เขาบอกบุษบาเมื่อเห็นเจ้าหล่อนไม่ยอมลงมือรับประทานอาหารเสียที
หญิงสาวก้มมองอาหารตรงหน้าก่อนจะตักเข้าปากแล้วเคี้ยวโดยไม่ได้พูดอะไรกับคนทำสักคำ แม้แต่คำขอบคุณเหมือนเช่นที่ผ่านมา บุษบาก็ไม่ได้เอ่ยออกไป
“อร่อยไหม” ธีทัตเป็นฝ่ายชวนคุย เขาง้อผู้หญิงไม่เก่ง มากสุดที่ทำได้ก็คือการทำอาหารเช้าอร่อยๆ ให้รับประทานนี่แหละ
“ค่ะ”
“อยากกินอะไรอีกไหม ปาท่องโก๋ไหม พี่เห็นหน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้านมีร้านขายอยู่ ถ้าบุษอยากกินเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” เขาพยายามเอาใจ
แต่..
“ไม่ค่ะ”
“วันนี้วันหยุด บุษอยากไปไหนไหม”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นเราดูหนังที่บ้านกันไหม”
“ไม่ค่ะ”
คู่สนทนาไม่ให้ความร่วมมือ หนำซ้ำยังทำท่ารำคาญเขาด้วย
“งั้นบุษอยากทำอะไรเหรอ”
“อยากอยู่เฉยๆ ค่ะ”
นี่บุษบากำลังโกรธเ
