ร่างบางถูกกระชากลอยหวือขึ้นกลางอากาศ ตากลมโตฉายแววหวาดหวั่น อ้าปากค้าง ทั้งที่อยากร้องตะโกนใส่หน้าเขา แต่เสียงก็เหือดแห้ง ทำไม่ได้ดั่งใจคิด
เธอสะบัดดิ้น แต่เขารวบเอวเธอไว้ พร้อมมือเรียวทั้งสองข้างแนบติดไปกับลำตัว ดันแผ่นหลังบอบบางติดกำแพงหนา ก่อนจะทาบทับตามมา
“อุ๊ย! ฉันเจ็บนะ...”
เมื่อแผ่นหลังชนกับกำแพง เธอจึงร้องบอกเขาไป แต่กลับได้รอยยิ้มเย็น แล้วพูดใส่หน้าเธอ...
“ก็คุณมันหาเรื่องเองทั้งนั้น!”
พูดจบ ริมฝีปากก็บดขยี้ทันที ประหนึ่งเป็นการลงโทษ และเป็นจังหวะเดียวที่หล่อนอ้าปากจะต่อ ซึ่งนั่นทำให้มนัสสะดวกในการล้วงหาความหอมหวานจากโพรงปากหวาน
ด้วยความชำนาญ เขาตวัดลิ้นร้อนชื้นซอกซอน เข้าลึกลงไปในโพรงปากชุ่มชื่น รุกรานซอกซอนดุนดันด้วยปลายลิ้น กระหวัดเกี่ยวลิ้นที่กำลังไล่หนี จนชุ่มปอด หากแต่เขากลับไม่รู้สึกอิ่ม
“อืมส์...”
ความหอมหวานเหมือนดอกไม้แรกแย้ม ทำให้มนัสครางออกมาอย่างลืมตัว ร่าง
