ตอนที่ 11
1600 คำ
พิณตรากลับมาบ้านเกิด ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ เธอได้ทุกอย่างคืนมา รถ บ้าน เงินทอง รวมถึงคอนโดที่เธอเคยอยู่ แต่ที่เพิ่มมาคือ ตำแหน่งรองกรรมการ บริษัทอสังหาริมทรัพท์โดยมีพี่ชายเป็นผู้บริหาร ผู้ชายโชคร้ายที่แม่เธอปลอกลอกคราวนี้มีหน้ามีตาทางสังคมและเป็นถึงมหาเศรษฐีเจ้าของธุรกิจมากมาย แต่มาโชคร้ายลาโลกนี้ไปไวหลังจากจดทะเบียนกับแม่เธอไม่นาน ทรัพย์สินทั้งหมดตกเป็นของภรรยาเพราะเขาไม่มีญาติพี่น้องเหลืออยู่ คุณหญิงศศิต้องการให้ลูกสาวกลับมารับตำแหน่ง และหวังจะกอบโกยเงินทองจากบริษัทที่ทำเงินให้มหาศาล เธอเลือกเก็บบริษัทนี้ไว้แทนที่จะขายและนำเงินมาใช้เหมือนกับบริษัทอื่นๆ
"พิณทำให้แม่ไม่ได้ พิณมีความรู้เรื่องนี้" งานด้านการบริหารไม่ได้อยู่ในหัวเธอเลยสักนิด แล้วทำไมถึงอยากให้เธอกลับมา ทำไมไม่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่ชายแทน
"ฉันต้องสร้างความเชื่อถือให้ไอ้พวกคณะกรรมการบอร์ด ดังนั้นฉันจึงต้องใช้แก"
"ถึงแกจะไม่มีความรู้ แต่แกก็สวย ไม่ต้องห่วงแกแค่ทำตามที่ฉันสั่ง" พิณตราได้แต่ก้มหน้ารับ คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเธอมาตลอด ตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบหนึ่งปีแล้วที่เธอต้องลาจากพิมพ์ดาวมาและ การทำตามคำสั่งในแวดวงธุรกิจมันไม่ได้ง่ายเลยเหมือนดั่งที่คุณหญิงศศิวาดฝันไว้ ลำพังหากเป็นคนอื่นอาจจะง่าย แต่สำหรับเธอมันมืดไปทุกทาง เธอจำต้องยอมรับคำสบประมาทจากเหล่าคณะบอร์ดว่าเธอมีดีแค่หน้าตา ไม่มีใครเชื่อถือเธอสักคน ดังนั้น การเป็นหุ่นเชิดคอยทำตามแม่และพี่ชายคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแทนการพยายามเรียนรู้งานที่เธอไม่อยากจะสนใจและทำมัน
"จะตามไปถึงไหน" เอ่ยว่าคนที่เอาแต่เดินตามเธอไปในทุกๆ ที่ อย่าง 'มายา' ด้วยความรำคาญ คนสนิทของแม่เธอที่รับคำสั่งให้คอยติดตามรายงานความเคลื่อนไหวให้คุณหญิงศศิได้รับรู้ เธอทำตัวเป็นบอดี้การ์ดอย่างไม่บกพร่อง
"ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ จะตามมามั้ย" หล่อนมักไม่ค่อยตอบคำถามยิ่งทำให้พิณตราหงุดหงิด แต่เธอชินเสียแล้ว เด็กสาวแค่อยากมาเดินเล่นเพียงลำพังในห้างสรรพสินค้า แต่มายาดันตามมาด้วย
"เห้อ" การแยกตัวออกจากคนที่คอยติดตามตลอดเพียงไม่กี่นาทีทำให้พิณตราได้พอหายอกหายใจบ้าง
"พี่พิณหรือเปล่าคะ" วัยรุ่นสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอเอ่ยทัก
"ใช่ค่ะ" พิณตราหันมาตอบ
"พวกหนูขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ หนูเป็นแฟนคลับพี่มานานแล้วค่ะ"
"ได้สิ" เธอยินดีอย่างยิ่ง และทำให้คิดถึงตอนที่ได้ทำงานที่เธอรัก การมีแฟนคลับมาขอถ่ายรูปคือสิ่งที่เธอชอบและทำให้รักงานแสดงยิ่งๆ ขึ้นไปอีก
"ช่วยพี่อะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย" พิณตรายิ้มออกมาอย่างนึกออก ก่อนจะขอความช่วยเหลือจากแฟนคลับ แผนการหลบหนีมายาเริ่มขึ้น เธอขอสลับชุดกับเด็กสาว และเดินออกจากห้องน้ำ ก้มหน้าก้มตาและเดินผ่านมายาที่รออยู่หน้าห้องน้ำไปอย่างง่ายดาย เธอไม่ระแคะระคายเลยสักนิด พิณตรายิ้มกว้าง นี่เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งปีที่กลับมาอยู่บ้านแล้วสามารถยิ้มสบายใจได้ขนาดนี้ เธอรีบออกจากห้างสรรพสินค้า เรียกเเท็กซี่ไปยังสถานที่ที่เธอมักจะแอบมาลำพัง
"คุณคิดว่าลูกไม้ตื้นๆ จะตบตาฉันได้จริงเหรอ" พิณตราถึงกับสะดุ้ง หันมองคนที่ยืนเอามือไพ่หลังอยู่
"ครั้งนี้ฉันจะไม่รายงานคุณหญิง เพราะถือว่าเป็นครั้งแรก" สวนสาธารณะเป็นสถานที่ที่พิณตรามักจะมานั่งพักผ่อนหย่อนใจ เธอเพียงนั่งเฉยๆ มองดูผู้คน แต่อยากมาคนเดียวบ้าง
"หากมีครั้งที่สองหรือสาม ฉันเกรงว่าผู้หญิงของคุณอาจไม่ปลอดภัย" รอบนี้พิณตรากลับกลายเป็นคนที่เงียบแทน การเอาชื่อพิมพ์ดาวมาอ้างทำให้เธอไม่กล้าจะพยศเลยสักครั้ง และทั้งแม่และคนสนิทก็มักจะเอามาข่มขู่เธออยู่ตลอด
"ฉันจะรอที่รถ ถ้าเสร็จธุระแล้วก็เชิญค่ะ"
'พิณรักพี่ รอพิณนะ แล้วพิณจะกลับมา' ข้อความในกระดาษยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของพิมพ์ดาว เธออ่านมันซ้ำไปซ้ำมาทุกวันทุกคืน อยู่กับความเศร้าและเสียใจแต่ก็ต้องเก็บอาการไม่อยากให้ลูกชายต้องเศร้าไปด้วย รอบนี้เธออธิบายเรื่องพิณตราให้หนุ่มน้อยเข้าใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าปล่อยให้ค้างคาใจอยู่ฝ่ายเดียวและการโกหกลูกก็ไม่ใช่ทางที่ดี เขาโตขึ้นทุกวัน ดังนั้นการใช้เหตุผลเพื่ออธิบายจึงเป็นทางออกที่ดี
"คุณดาวคะ คุณดาว" อลินร้องเรียกพิมพ์ดาวที่เอาแต่เหม่อลอยอย่างเป็นห่วง
"คะ คุณอลิน"
"คุณดาวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" อลินเพิ่งจะนัดเจอพิมพ์ดาวอีกครั้งหลังจากการซื้อขายบ้านและ ครั้งนี้เธอกลับมาที่นิวยอร์กอีกครั้งจึงมาเยี่ยมหาเธอ
"มีอะไรก็บอกลินได้นะคะ ลินช่วยคุณได้ทุกอย่างเลยค่ะ"
"ไม่มีอะไรค่ะคุณอลิน ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ" เธอซาบซึ้งใจ อย่างน้อยการมาของอลินก็ทำให้ลืมเรื่องพิณตราไปได้บ้าง
"อย่าโกหกลินค่ะ แค่มองแว้บเดียวลินก็รู้แล้วว่าคุณดาวกำลังทุกข์ใจ ถ้าให้เดาต้องเป็นเรื่องหัวใจแน่เลยใช่มั้ยคะ" เธอเอ่ยหยอกล้ออย่างรู้ทัน
"คือ..." พิมพ์ดาวอึ้งจนพูดไม่ออก ที่อยู่ๆ อลินก็พูดถูกทุกอย่าง
"บอกลินมาเถอะค่ะ ลินช่วยคุณได้ทุกเรื่องนะคะ เพราะลินใส่ใจเพื่อนทุกคน"
"คุณอลินช่วยได้จริงๆ เหรอคะ" เธอคิดอะไรไม่ออกจริงๆ บางทีอลินอาจจะช่วยเธอได้อย่างที่พูด
"แน่นอนค่ะ" อลินเอื้อมไปจับมือพิมพ์ดาวอย่างให้กำลังใจ
เรื่องราวของพิมพ์ดาวและคนรักถูกถ่ายทอดออกมาจนหมด อลินตั้งใจฟังจนจบ เธอนิ่งอึ้งไปสักพัก เหนือสิ่งอื่นใดเธอไม่ระแคะระคายเรื่องของทั้งคู่เลยสักนิด ไม่คิดว่าพิมพ์ดาวจะมาลงเอยกับเด็กร้ายกาจอย่างพิณตรา
"คือ ลินอาจจะไม่ค่อยจะอินกับความสัมพันธ์ของคุณดาวสักเท่าไหร่ แต่ลินจะลืมเรื่องบาดหมางที่เคยมีทั้งหมดกับยัย เอ้ย! น้องพิณ และจะช่วยคุณดาวอย่างเต็มที่" แต่ก็แอบหันไปบ่นกับตัวเองอย่างลืมตัว
"น้องพิณก็จริงๆ เลย โตเป็นควายแล้วยังไม่มีความคิดเป็นของตัวเองอีก ทำไมถึงให้ยัยคุณหญิงคอยบงการอยู่ไม่เลิก" ก่อนหน้านี้ก็พอเคยได้ยินมาบ้างจากวงในเรื่องการเลี้ยงลูกของคุณหญิงศศิแต่ก็ไม่คิดจะร้ายขนาดนี้
"อุ้ย! ขอโทษค่ะ" เผลอด่าเด็กสาวออกมาอย่างเหลืออดแต่พอหันไปเจอใบหน้าดุๆ ของพิมพ์ดาวกลับรู้สึกตัว
"สาธุ! ขอให้ผลบุญที่อลินเคยทำและกำลังจะทำส่งผลให้ ตัวฉันสมกวังเรื่องความรักสักทีเถ๊อะ" อลินยกมือท่วมหัวพร่ำอธิฐานอย่างจริงจังก่อนจะหันไปหาพิมพ์ดาวอีกรอบ
"ก่อนอื่นคุณดาวต้องเปลี่ยนตัวเองค่ะ คุณโทรมมากเลยนะคะ ไปค่ะ! " วางธนบัตรไว้บนโต๊ะหลายใบก่อนจะรีบลุกและดึงแขนพิมพ์ดาวให้ตามออกไป
"โห แม่ดาวสวยมากเลย" การแต่งหน้าทำผมและการแต่งกาย ทำให้ดูแปลกตาราวกับคนละคน หากไม่แนะนำตัวก่อนว่าเป็นใครคงเดาไม่ถูกว่าเป็นใคร
"ชอบมั้ยล่ะ" อลินกันไปถามหนุ่มน้อยอย่างภูมิใจ ทั้งสีผมการจัดแต่งทรง บวกกับการแต่งแต้มสีสันบนใบหน้ายิ่งทำให้จำไม่ได้เลยทีเดียว เสื้อผ้าที่ดูเซ็กซี่ ผ้าน้อยชิ้นที่รัดรูปอวดส่วนเว้าส่วนโค้งทำให้ไม่อาจละสายตาได้เลย
"ชอบมากครับ" หนุ่มน้อยยิ้มหวานทำให้คนเป็นแม่ทำตัวไม่ถูก
"เอาเป็นว่าอย่าลืมที่เราคุยกันไว้นะคะ ลินไปล่ะ" เธอทิ้งท้ายไว้แค่นั่นก่อนจะขอตัวกลับ
"ผมอยากเข้าเรียนโรงเรียนประจำครับ" เอ่ยบอกคนเป็นแม่
"ทำไมล่ะ" หล่อนตกใจหากลูกชายเข้าเรียนในโรงเรียนประจำตามที่ร้องขอเธอคงทำใจได้ยาก
"ถ้าผมไปเรียนที่นั่น แม่ก็ไม่ต้องห่วงผม และไปหาพี่พิณได้"
"แม่ว่า..." นี่เธอทำอะไรลงไป เธอแสดงอาการจนทำให้ลูกชายอึดอัดใจหรือเปล่า
"ผมรักแม่และก็รักพี่พิณ ผมไม่อยากให้แม่เสียใจและไม่อยากให้พี่พิณอยู่คนเดียว"
"พี่พิณหนีไปคนเดียว พี่พิณต้องเหงาแน่เลย แม่ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่พิณนะ" เขาจำคำพูดพี่สาวได้
"ผมอยากไปกับแม่แต่ผมต้องเรียนหนังสือ แต่ไม่ต้องห่วงผม เพราะผมมีน้าอีวา"
"แม่ทิ้งนนท์ไม่ได้หรอก"
"แต่ถ้าอยู่แบบนี้ผมไม่มีความสุข" หนุ่มน้อยยิ่มแฉ่งยักคิ้วให้พิมพ์ดาวพาให้หล่อยยิ้มตามไปด้วย ตอนนี้เธอมีคำตอบให้อลินแล้ว
- ผู้เขียน
