ชินกิ
ผมบินกลับเกาหลีด้วยหัวใจที่บอบช้ำ แต่จะให้ทำยังไงได้เธอตัดสินใจแล้ว ผมเคารพในการตัดสินใจของเธอและผมก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้เช่นกัน
? อีจุนซา : เอมฟื้นแล้ว ปลอดภัยไม่ต้องห่วง ผมอ่านข้อความแล้วยิ้มออกทันควันเมื่อรู้ว่าเธอนั้นปลอดภัยดี
'ผมจะยังรักเอมเสมอ ไม่เปลี่ยนแปลง ผมจะรอคุณ' สิ่งเดียวที่ตั้งมั่นว่าจะรอ ทั้งๆ ที่รู้ว่าการรอนั้นมันทรมาน แต่เขานั้นก็ยังจะรออย่างตั้งมั่น ถึงแม้ไม่รู้ว่ามันจะสมดังหวังไหม...
********* อีกฟาก
จุน : เอม...เอม (เขย่าตัวคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่)
เอม : อืมมมม
จุน : ตื่นมากินข้าวเร็ว
เอม : ค่าาาา
จุน : ไม่คงไม่ค่าแล้วตื่นเลยจะได้กินยา เร็ว !
เอม : ตื่นแล้วๆ...ดุจัง ไม่กินได้ไหมคะ
จุน : กินแล้วจะได้กินยา
เอม : มันจืดอ่ะ มันไม่แซ่บ ขอกินส้มตำได้ไหมคะ
จุน : ไม่ได้ !
เอม : นะ
จุน : No ! ❌
เอม : ใจร้าย ใจร้ายกับคนเจ็บมาก...!! แล้วเธอก็ต้องยอมกินข้า
