ตอนที่ 6 เพราะผมรักเธอ 2/2 (รีไรท์)
1237 คำ
ตุบ!
“โอ๊ย!”
เหมือนกำลังฝันว่าตกจากที่สูง แล้วดันตกลงมาจริง ๆ เพกาตะเกียกตะกายขึ้นมาจนรู้ที่เธอตกลงมานั้นไม่ใช้เตียงที่เธอเข้านอนไปเมื่อคืน แต่กลับกลายเป็นโซฟาตัวใหญ่ซึ่งเธอเคยเห็นมาก่อน เอาเถอะ ตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่น่าตกใจแล้ว ขนาดย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กก็มีมาแล้ว จะวาป์มาอยู่ที่อื่นก็ไม่น่าแปลก
“อะไรอีกเนี่ย ฉันมาอยู่ที่ไหนอีก!?!”
เพกาลุกขึ้นยืนสำรวจรอบ ๆ พบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องแห่งหนึ่ง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงจนคิดไม่ออกว่าตัวเอง... มีปัญญาซื้อของดูดีและราคาแพงแบบนี้ได้อย่างไร?
‘หรือฉันเป็นแม่บ้านแล้วแอบมาอู้งานกันนะ?’
มันก็ไม่แน่ที่หัวหน้าทีมการตลาดอย่างเธอจะโดนไล่ออกแล้วมาเป็นแม่บ้าน แต่แม่บ้านแบบไหนกัน ที่ใส่ชุดแบรนด์เนมทั้งตัวแบบนี้ จะบอกว่าเป็นสวัดิการก็ดูจะมาไปหน่อย
หญิงสาวรีบสะบัดเอาความสงสัยออก เปลี่ยนเป็นสำรวจรอบ ๆ ที่แห่งนี้แทน ทุกอย่างดูสวยงาม เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแล้วแต่เป็นแบรนด์หรูเกือบทั้งหมด แต่ทุกอย่างก็กระจ่าง เมื่อดันไปเห็นภาพแขวนขนาดใหญ่ เป็นภาพถ่ายในวันที่หนุ่มสาวมีความสุขที่ได้รับชีวิตใหม่ด้วยกัน ภาพแต่งงานแสนสุข
และเจ้าของประสบการณ์อันแสนหวานนี้คือ...
“ฉัน... ฉันเหรอ?” เพกาเข้าไปดูรูปใกล้จนแทบจะสิงเข้าไปในภาพ “ฉันเนี่ยนะแต่งงาน!?!”
ใช่
“แต่งงานจริง ๆ ใช่มั้ย ไม่ใช่การแอบซ่อนกล่องแต่อย่างใด”
จริง
“แล้วเจ้าบ่าวก็คือ... ใครวะ!?”
เธอเอาแต่จ้องไปยังใบหน้าของเจ้าบ่าว เขานั้นช่างหน้าตาดีจนไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้าเรียว กับรอยยิ้มที่สามารถทำให้ที่เห็นละลายได้ สายตาคมเข้ม แต่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นลอยมาจากแววตาคู่นั้น ทั้งจมูกและเครื่องหน้าต่าง ๆ ดูเข้ากันไปเสียหมด ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายหล่อขนาดนี้ จะมาเป็นของของเธอ ยัยเพกา!!
“มะ... แหม~ เจ้าบ่าวหล่อเชียว ฉันนี่ก็ใช้ได้เหมือนกันนะ”
คนที่คิดว่าชีวิตนี้ อย่างไรก็ต้องขึ้นคานแน่ ๆ พอได้รู้ความจริงว่าตัวเองได้แต่งงานก็เขินม้วนอยู่หน้ารูปเหมือนคนบ้า สายตาดันไปเห็นการ์ดแต่งงานใส่กรอบแขวนไว้ใกล้ ๆ ก็เลยถึงบางอ้อรอบที่ 2 ของวัน
“อ๋า~ พ.ศ. ห่างจากปีที่เราอยู่ 2 ปีสินะ”
เพกาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก็ย้อนเวลาหาอดีตมาแล้ว การที่จะไปยังอนาคตก็ไม่เห็นจะแปลก ที่แปลกก็คือตอนนี้ ความรู้สึกตกใจของเธอที่เกี่ยวกับเรื่องเหนือคำอธิบายมันดูเบาลงนี่สิ ไม่นะ เธอจะมาชินกับอะไรแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!
หญิงสาวเงยหน้ากลับมามองดูรูปแสนสุขอีกครั้ง ใบหน้าของเจ้าบ่าวคนนี้ ช่างคุ้นตาแปลก ๆ อย่างกับว่า... “จริงด้วย!! คนนั้นไง คนที่ช่วยฉันไปส่งห้องพยาบาล อ๋า~ ปิ้งฉันตอนนั้นสินะ แหม ๆ”
ไม่ใช่โว๊ยยย!
เพกาเดินสำรวจรอบห้องอีกครั้ง พอเห็นรูปทั้งเธอและสามี รวมทั้งพวกร่องรอยการใช้ชีวิตด้วยกันของทั้งคู่ เจ้าตัวก็เขินจนแทบแทรกพรมหนี เพราะตลอดมา เพกาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้แต่งงานและสร้างครอบครัวกับใคร ทันทีที่พ่อของเธอ ซึ่งเป็นดั่งเสาหลักของบ้านได้จากไป ทั้งเธอและแม่ ในสมองมีแต่คำว่า ทำงาน ทำงาน ทำงาน และ หาเงิน หาเงิน หาเงิน เท่านั้น จนไม่มีเวลาจริงคิดเรื่องอื่น
ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริง ๆ
อีกมุมที่จับจ้องร่างหญิงสาวเดินไปเดินมาให้ห้อง ท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มันช่างยั่วโมโหจนมีดในมือสั่น ร่างที่ปกคลุมด้วยชุดกันฝนสีดำค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากที่ซ่อนอย่างช้า ๆ ระวังไม่ให้เหยื่อที่เล็งไว้จะรู้ตัว
เพกาไม่รู้เลยว่ากำลังมีใครบางคนอยู่ในเรือนหอแสนสุข เธอยังเดินมองไปรอบ ๆ ชื่นชมความสุขสมของตัวเองในอนาคตอีก 2 ปีข้างหน้า จนกระทั่ง
อึก!
ท่อนแขนปริศนาเข้ามาจากด้านหลัง รั้งคอและเอามือปิดปากเพกาเอาไว้แน่น จนเธอไม่อาจจะต้านแรงของเขาได้ แม้เพกาจะดิ้นอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดออกจากพันธนาการนี้ได้เลย วิชายูโดที่เคยเรียนสมัยมหาวิทยาลัย ตอนนี้มันได้หายจากสมองจนหมด
“มีความสุขมากใช่มั้ย?”
เสียงอันเยือกเย็นทำเอาเพกาชาวาบไปทั้งตัว ไม่กล้าที่จะหันไปสบตา น้ำเสียเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเต็มที ตั้งกี่ปีที่ทนอยู่กับความรู้สึกนี้ และกี่ปีที่เห็นหญิงสาวให้อ้อมแขนใช้ชีวิตอย่างปกติ ราวกับว่าลืมเลือนเรื่องของเขาไปจนหมดสิ้น!
“เพราะแกมีความสุข ฉันเลยจะอยากจะฆ่าแก เพกา”
“อื้อ!!”
เพกาพยายามสะบัดตัวเองออก แต่ก็ต้องหยุดเพราะมีปลายมีดอันแหลมคมจี้มาที่คอหมายจะเอาชีวิต “แกอยากตายแบบไหน ปาดคอดีมั้ย? หรือ...”
“ฮือ~”
“แทงที่ท้องแล้วปล่อยแกตายอย่างช้า ๆ ดี”
เพกาส่ายหัวทั้งน้ำตา เธอไม่ต้องการที่จะตาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอต้องตายเพราะอะไร น้ำเสียงอันเย็นเฉียบราวกับจะแช่แข็งเธอได้ทั้งเป็น เธอก็ไม่รู้จัก ตลอดชีวิตเธอเป็นผู้ถูกกระทำมาโดยตลอด แล้วทำไม... ทำไมเธอจะต้องถูกกระทำอีกเล่า!?!
“ฉันเลือกได้แล้ว... ว่าจะฆ่าแกแบบไหนดี”
ไม่รอช้า มีดปลายแหลมยาวถูกง้างขึ้นสูง แล้วเล็งมาที่ท้องของเพกาอย่างเต็มแรง! ร่างกายของเธอชาวาบ ความเจ็บค่อย ๆ แล่นเข้ามาในระบบประสาทการรับรู้ และเริ่มทวีคูณความเจ็บมากขึ้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ทั้งเจ็บและกลัว
ฉึก! อีกครั้ง
ฉึก! และอีกครั้ง
ร่างของหญิงสาวล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงชาดไหลออกจากร่างของเธอไหลรินออกมาดั่งสายน้ำขนาดเล็ก ตอนนี้ กลิ่นดอกไม้อ่อน ๆ กำลังถูกกลบด้วยกลิ่นคาวเลือดไปช้า ๆ เพกาอยากจะร้องออกมาดังที่สุด เท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะทำได้ อยากให้ใครสักคนช่วยเหลือ แต่แค่จะหายใจ เธอยังรู้สึกลำบาก และความเจ็บที่กำลังแล่นไปทั่วร่าง มันทำให้ภาพตรงหน้าค่อย ๆ เลือนลางลง
ความหนาวเริ่มกัดกินร่างของหญิงสาวทีละน้อย เสียงหัวเราะของผู้ชนะ ดังกึกก้องไปทั่วห้องเรือนหออันแสนสุข ความแค้นที่มีมาตลอดสิบกว่าปีกำลังจะถูกชำระแล้ว
“ลาก่อน... เพกา”
ฆาตกรมาบอกลาต่อหน้าคนกำลังจะสิ้นใจ เสียงรองเท้ากระทบพื้นเริ่มห่างออกไป ลมหายใจของเพกากำลังอ่อนลง ดวงตาพร่าลงมั่ว เธอมองไปยังรูปแต่งงานของตน ในตอนแรกที่เห็น เธอรับรู้ได้เลยว่าตัวเองในช่วงเวลานี้ต้องมีความสุขมากแน่ ๆ แต่ความสุขนั้น... มันช่างแสนสั้น
‘ฉันโดนฆ่า... เพราะอะไรกันนะ?’
‘และผู้หญิงคนนั้น เป็นใครกัน?’
- ผู้เขียน
