“ทำไมพี่แจ่มถูกไล่ออกล่ะจ๊ะ”
แจ่มต้องทำอะไรที่ผิดร้ายแรงมากๆ แน่ ไม่อย่างนั้นเคลวินคงไม่ไล่ออก เพราะเมื่อสองปีก่อน หล่อนจำได้ว่าแจ่มซุ่มซ่ามทำแจกันใบละหกแสนกว่าบาทแตก แต่เคลวินก็แค่ตัดเงินเดือนสามเดือน และก็ตำหนิเท่านั้นเอง
“ก็นังแจ่มมันเป็นคนถูบันไดเมื่อเช้านี้ไง แล้วมันไม่ยอมเช็ดให้แห้ง”
“เรื่องแค่นี้เองเหรอจ๊ะ” เฌอปรางแปลกใจไม่น้อย
“มันจะไม่เป็นเรื่องอะไรเลยถ้าคุณเฌอปรางไม่เดินลงมาแล้วลื่นตกลงไป”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของเฌอปรางค่อยๆ ซีดเผือดลง เมื่อเห็นสายตาตำหนิของจิตที่มองมา
“เพราะ... ปรางเหรอคะพี่จิต” ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาแห่งความละอายใจ
“พี่ก็ไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอกค่ะ”
ถึงจิตจะพูดว่าไม่กล้าคิด แต่หล่อนรู้ดีว่าจิตกำลังคิดอะไรอยู่ เฌอปรางรู้สึกผิดเหลือเกิน
“ฝากบอกพี่แจ่มด้วยนะคะว่าปรางขอโทษ เพราะความซุ่มซ่ามของปราง ทำให้พี่แจ่มเดือดร้อน...”
“คุณเฌอปรางไม่ต้องขอ
