เสียงพูดไม่จริงใจ เนื่องจากแอบมองประกายดาวขายของตั้งแต่เนื้อย่างเสียบไม้เรียงเต็มถาดยาว จนหมดเกลี้ยง
รอยยิ้มของหล่อนเลือนหายทันทีเมื่อเห็นหน้าเขา
ติณณภพสบสายตาคู่อ่อนล้าที่เบือนหนีไปทางอื่น
เขายืนเก๊กหล่อหน้าร้าน ขวางทางคนเดินถนนที่ต้องหลบชายหนุ่ม ทั้งที่ขอบทางแคบนิดเดียว จะหลบเขาทีไรต้องคอยมองถนนให้ดี ปากซอยมีรถเล็กรถใหญ่ขับเข้าออกตลอดเวลา
กลิ่นหอมของเนื้อย่างยั่วน้ำลายคนที่ไม่เคยกินอาหารร้านรถเข็น หล่อนใส่ถุงมือ ปิดปาก ท่าทางสะอาดใช้ได้
แต่ติดภาพจำเจตนิพัทธ์อ้วกใส่หน้าร้าน แค่นึกภาพตามให้ฟรีเขายังไม่กล้ากิน
“สบายดีไหม”
“...”
มองออกว่าประกายดาวจงใจไม่ตอบ และยืนหันข้างให้
หล่อนดับถ่านไฟร้อน เก็บร้าน ยกเก้าอี้พลาสติกวางด้านบน ผูกขาเก้าอี้ด้วยสายไฟติดกับตัวรถไม่ให้หล่นระหว่างทาง
“ไม่ได้ยินที่ถามเหรอ”
“ก็ดี”
ประกายดาวตอบห้วน ไม่มองหน้าเขา
“นึกว่าอยู่กรุงเทพฯ มาขายของที่นี่นา
