"ทำไมคุณแม่จะต้องพาเด็กกาฝากนั่นไปกับเราด้วยครับ..."
ฏสินตร์เอ่ยปากถามมารดาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขายืนค้ำกำแพงกระจกใสแล้วทอดสายตามองไปยังเบื้องล่างตรงบ้านหลังเล็ก ยังเกลียด ยังโกรธเท่าทวีคูน
พรพระจันทร์เพิ่งเกือบจะทำให้มิเกลคนรักของเขาจมน้ำตายเมื่อสองวันก่อนมานี้เอง พอมาวันนี้มารดากลับบอกว่าจะพาเด็กสาวไปพักร้อนยังต่างจังหวัดด้วยในสัปดาห์หน้า
"แล้วมันจะอะไรล่ะ...พาไปด้วยจันทร์เจ้าจะได้ดูแลแม่" คุณหญิงกัญญาตอบไม่ยี่หระ
"ถ้าอย่างนั้นผมกับมิเกลคงต้องขอตัว"
"ไม่ได้! เมื่อไหร่แกจะแยกแยะออกว่าอันไหนคืองานอันไหนคือเรื่องส่วนตัว อีกไม่กี่วันแกก็จะสามสิบห้าแล้วนะ ทำไม่ยังไม่รู้จักควบคุมตัวเองเป็นเด็กๆ ไปได้"
"ขอเป็นประเด็นอื่นเถอะครับที่อยู่ในการควบคุม แต่สำหรับเด็กคนนั้นผมคงทำใจให้มีเมตตาธรรมเหมือนคุณแม่ไม่ได้หรอก เพราะผมไม่เห็นความจำเป็นว่าเราจะต้องชุบเลี้ยงงูพิษไว้ทำไม สักวัน...มันก็ต้องแว้
