อากาศที่เย็นลงมีผลต่ออาการป่วยของหล่อนเป็นอย่างยิ่ง...พรพระจันทร์พยายามฝืนตัวเองให้ทำหน้าที่เฉกเช่นคนอื่นๆ ยิ่งดึกหล่อนก็ยิ่งรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวร้อนๆ หนาวๆ ปวดหัวแทบระเบิดเหมือนมีใครคีมมาบีบกดเอาไว้ ดีที่ทุกคนเข้าใจและสงสารคอยให้ความช่วยเหลืออยู่กลายๆ
"เดี๋ยวก็คงกลับกันหมดแล้ว พอคุณอาร์มขึ้นบนบ้านจันทร์เจ้าก็ไปพักเถอะทางนี้พวกพี่จะจัดการเอง"
"ขอบคุณค่ะพี่สร้อย..." น้ำเสียงแหบโหยกล่าวขอบคุณเพื่อนร่วมงาน หล่อนรับรู้ได้ถึงแววตาเวทนาที่สาดมองด้วยความเห็นใจ
"คุณอาร์มมองจันทร์เจ้าใหญ่เลย คอยจับผิดทุกฝีก้าวจริงๆ อย่าเผลอทำอะไรพลาดเข้าล่ะเดี๋ยวจะเจอดีอีก พี่ล่ะห่วงเราเหลือเกิน"
"หนูอยู่ฝั่งนี้คงไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่สร้อย อีกอย่างคุณหญิงก็ยังอยู่" พรพระจันทร์ตอบอ้อมแอ้ม แล้วเลี่ยงเดินถือถาดเครื่องดื่มนำไปให้กลุ่มสาวๆ ที่ยืนสนทนากันอยู่ตรงขอบสระ หล่อนคอยให้บริการในส่วนนี้และไม่คิดกล้ำกรายเข้
