บทที่ 2 ตอนที่ 3
684 คำ
บ้านหลังเล็กขนาดกะทัดรัดอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักจากบ้านหลังใหญ่ที่เขาเดินจากหลังบ้านทะลุออกมาอีกฝั่งหนึ่ง แสงไฟส่องสว่างตลอดทางเดิน แต่ในตัวบ้านหลังนั้นไฟดับสนิท บ่งบอกให้รู้ว่าผู้อยู่อาศัยด้านในคงนอนหลับไปแล้วในขณะที่คนอื่นๆ ในบ้านยังคงทำงานงกๆ
มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น...ใบหน้าคมกร้านร้อนผ่าวด้วยอคติส่วนตัวมีล้นเหลืออยู่แล้ว เพียงแค่เห็นอะไรขัดหูขัดตาเล็กๆ น้อยๆ โทสะก็ปะทุเดือดขึ้นมาอย่างง่ายดาย
ปัง! ปัง! ปัง "เปิดประตู!" เขามายืนอยู่ตรงหน้าบ้านหลังเล็ก...มือทุบบานประตูรัวพร้อมตะโกนบอกคนด้านในให้ทำตามคำสั่งโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าอยู่ข้างในนั่นจริงๆ หรือเปล่า
"ฉันบอกให้เปิดประตู!!" เสียงทุ้มห้าวตะคอกย้ำ
ปัง!! ปัง!! ปัง!!!
"..." ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงบางอย่างกระทบกันดังสนั่นจนหล่อนตกใจตื่น พรพระจันทร์รู้สึกวิงเวียนและงุนงงเล็กน้อยในขณะที่ยังงัวเงียอยู่มาก หล่อนสาดตามองไปที่ประตูท่ามกลางความมืด เสียงเงียบแล้ว...หรือว่าหล่อนฝันไป
"หูแตกหรือไง!!! เป็นแค่คนอาศัยแต่ทำเหมือนตัวเป็นเจ้าของบ้าน!"
เสียงนั้นจัดเจนแจ่มแจ้งจนหล่อนรู้ทันทีว่านี่คือความจริงไม่ใช่ความฝันอย่างที่สงสัยในตอนแรก มือเล็กคว้าสะเปะสะปะไปเปิดสวิชไฟด้วยความตกใจหนักกว่าเก่า คิดหาทางรับมือเหตุการณ์ข้างหน้าที่ไม่อาจคาดเดาไม่ได้เลย หล่อนจะทำยังไงดี
ใคร...จะช่วยหล่อนได้ในเมื่อทุกคนก็มีหน้าที่ต้องทำกันหมดในคืนนี้เพราะมีงานเลี้ยงต้อนรับเขา
แล้วเขา...มาทำอะไรที่บ้านพักของหล่อน...
"มา...มาแล้วค่ะ..." เสียงแหบสั่นพยายามตอบกลับไปในขณะที่หล่อนรีบลุกจากที่นอนไปเปิดประตูให้ โดยที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำเช่นนั้นทำไม หล่อนควรปิดประตูแอบอยู่ในห้องเงียบๆ จะเป็นการดีเสียมากกว่า
"พี่อาร์ม...คือ..." สายตากลมลนลานเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะหลบก้มงุด หายใจไม่ทั่วท้อง ทำไม...ถึงได้ขลาดกลัวฏสินตร์ได้ขนาดนี้หล่อนก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ทุกอย่างที่เขาได้เคยทำเอาไว้มันฝังลึกหล่อหลอมให้หล่อนเรียนรู้ว่าผู้ชายคนนี้ อันตราย...
"เธอจะสบายเกินไปไหม...คนอื่นเขาทำงานกันไม่ได้พักได้ผ่อนแต่เธอกลับมานอนหลับสบายใจ...คุณแม่เลี้ยงดูกันยังไงถึงได้ขี้เกียจสันหลังยาวขนาดนี้!!" ร่างใหญ่ยืนเท้าสะเอวเพ่งมองจำเลยด้วยสายตาคาดโทษ
"คือหนู...พี่อาร์มคะ..." เสียงของหล่อนสั่นเครือ รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาจับจิต
"เป็นแค่คนอาศัย...ไม่รู้เหรอว่าต้องทำตัวยังไง หรือถนัดจะเป็นกาฝากเป็นปลิงคอยสูบเลือดสูบเนื้อเอาผลประโยชน์อย่างเดียว!!" ท่าทีเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อของหล่อนยิ่งจะทำให้ชายหนุ่มโมโหมากเข้าไปอีก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเอาเชื้อสำออยสร้างภาพอ่อนแอให้ดูน่าสงสารแบบนี้เด็กสาวได้เชื้อมาจากใคร
แม่กับลูก...เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริงๆ
"ที่นี่ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ ไม่ได้รับเลี้ยงเด็กกำพร้าอนาถาแบบให้อยู่ฟรีกินฟรี อยากมีที่ซุกหัวนอนอยากมีข้าวกินก็ต้องทำงานแลก และต้องทำให้มากกว่าคนอื่นเพราะเธอมันคนอาศัยไม่ใช่ลูกจ้าง ถ้าทำไม่ได้ก็ใสหัวไปนอนข้างถนนโน่น!!!"
"ว้าย!!" พร้อมกันนั้นมือใหญ่ก็จับแขนหล่อนลากออกจากห้องด้วยแรงมหาศาลที่พรพระจันทร์ไม่อาจขัดขืนได้เลย
หล่อนเดินปลิวไปตามแรงกระชากในขณะที่ชายหนุ่มเดินดุ่มไม่เหลียวหลัง ไม่สนใจว่าคนที่ถูกฉุดนั้นจะล้มลุกคลุกคลานยังไง ใจเขาปรารถนาที่จะให้หล่อนออกไปจากวงจรชีวิตให้ไกลที่สุด ไม่อาจทนใช้ลมหายใจร่วมกันได้แม้แต่วินาทีเดียว...
- ผู้เขียน
