เช้าวันต่อมา...
ร่างกายที่ตื่นขึ้นอัตโนมัติในเช้าวันใหม่ ราวกับว่ามีนาฬิกาติดตัว อาชีพแม่ที่ต้องตื่นก่อนลูก อาชีพเดียวที่ไม่มีเวลาพัก ร่างบางลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เธอรู้สึกมึนหัวเล็กน้อยจากการนอนดึก ม่านมุกหันไปมองลูกน้อยข้างกายที่ตอนนี้ยังคงพริ้มตาหลับอยู่
“ปุยเมฆ ปุยเมฆจ๋า ตื่นได้แล้ว”
“อือ~” หนูน้อยงัวเงีย พลิกตัวไปมา ก่อนจะลืมตาขึ้น “คุณแม่...”
“หึ ตื่นได้แล้วค่ะ เราต้องไปเรียนนะ” ปุยเมฆเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย รอยยิ้มบาง ๆ ของลูกสาวต่อลมหายใจให้เธอเป็นอย่างดี เห็นอย่างนั้นก็กดปลายจมูกลงหอมแก้มลูกสาวอย่างแรง
“อื้อ~ คุณแม่” เสียงเล็ก ๆ ดังอู้อี้ ก่อนที่หนูปุยเมฆจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง ลูบหน้าลูบตาตัวเองด้วยท่าทีงัวเงีย
“หนูอาบน้ำเองนะคะ เดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวให้”
“ค่ะ” พยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะลงจากเตียงนอนไปทำตามที่มารดาบอก ปุยเมฆเป็นอย่างนี้เพราะในใจลึก ๆ ของเด็กน้อยนั้นสงสารมารดา
