เมียเก็บคนทราม Ep : 1. อย่าทิ้งผมไป
1818 คำ
“ไม่นะ ผมไม่ให้คุณไปมน!” มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กของภรรยารั้งไว้
“ปล่อยมนค่ะอาชา มนไม่อยากอยู่กับคนพิการไปตลอดชีวิตหรอกนะคะ” หล่อนสะบัดมือหนาออกจากข้อมือตน
“หมอบอกว่าผมจะกลับมาเดินได้”
“แต่ก็ใช่จะร้อยเปอร์เซ็นต์นี่คะ หมอแค่บอกว่ามีโอกาสค่ะ ถ้าการผ่าตัดสำเร็จ ถ้ามันไม่สำเร็จ มนต้องทนอยู่กับคนพิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบคุณไปทั้งชีวิตเหรอคะ ชีวิตมนไม่ควรต้องอยู่กับคนไร้ประโยชน์แบบคุณค่ะ มนไปนะคะ” แล้วหล่อนก็ถือกระเป๋าเดินทางที่จัดเก็บไว้พร้อมแล้ว ในกระเป๋ามีทั้งเงินสดห้าล้านและชุดเครื่องเพชรมูลค่าอีกสิบล้านด้วย
“อย่าทิ้งผมไปมน” อาชาอ้อนวอนภรรยา แต่หล่อนไม่คิดแม้แต่จะหันมามอง มีเพียงเสียงตอบกลับมา
“มนไม่อยู่ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ส่วนเรื่องหย่า มนจะกลับมาหย่าเมื่อจัดการเรื่องที่พักใหม่เรียบร้อยค่ะ” แล้วหล่อนก็ลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากประตูห้องนอน
อาชารีบกดบังคับรถเข็นตามร่างเล็กอย่างไม่ยอมแพ้ แต่รถเข็นก็แล่นช้าไม่ทันใจจึงพยายามลุกขึ้นจากรถเข็นจะเดินไป แล้วก็ล้มฟุบหน้ากับพื้น เขาไม่ยอมแพ้ยังคงคลานตะเกียกตะกายคลานตามไปและร้องเรียกให้คนที่จากไปกลับมา
“ผมไม่ให้คุณไป กลับมามน กลับมา กลับมาหาผม”
สภาพของอาชาตอนนี้ไม่เหลือคราบเสี่ยเจ้าของไร่อ้อยแม้แต่น้อย ทำให้ทุกคนในบ้านที่ได้ยินเสียงร้องตะโกนต่างวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น พอมาเห็นร่างสูงใหญ่กำลังตะเกียกตะกายคลานกับพื้นก็พากันวิ่งมาช่วยประคอง
“ไม่ต้องมาจับฉัน ไปตามมนกลับมาให้ฉัน” เขาสะบัดมือของพลที่วิ่งมาจับแขนตนจะประคองขึ้น
“ครับเสี่ย” แล้วพลก็จะวิ่งไปตาม แต่ถูกนายใหญ่ของบ้านร้องห้ามไว้
“ไม่ต้องไปพล ถ้าลูกอยากตามผู้หญิงแบบนั้นกลับมาก็คลานตามกลับมาเองสิ ลูกเป็นขนาดนี้มันยังทิ้งลูกไป คิดว่ามันรักลูกเหรออาชา ลูกน่ะมันโง่!” คุณนายอรุณรุ่งบอกคนขับรถของตนไม่ให้ตามไป
“แม่! นั่นเมียผม ยังไงผมก็ต้องตามมนกลับมา”
“เมียที่ไหนทิ้งผัวไปช่วงลำบากแบบนี้มั่งอาชา มีสมองหัดใช้เสียมั่งลูก กับคนอื่นเก่งนัก ทีเป็นเรื่องผู้หญิงคนนั้นกลับโง่ให้มันจูงจมูกมาตั้งหลายปี รู้ไหมมันไม่ได้รักลูก มันรักเงินของลูก” อรุณรุ่งเห็นสภาพลูกชายตอนนี้แล้วน่าสมเพชจนไม่อาจมองดูภาพลูกชายที่กำลังร้องไห้ตะเกียกตะกายตามผู้หญิงแพศยาคนนั้นไป
“ไอ้แสงพานายของแกกลับเข้าห้องไป”
อรุณรุ่งบอกลูกน้องคนสนิทของลูกชายที่ย้ายเข้ามาช่วยดูแลลูกชายตั้งแต่ลูกชายประสบอุบัติเหตุขณะขับรถไถพลิกคว่ำจนทำให้เดินไม่ได้ แต่หมอบอกว่าหากทำการผ่าตัดก็มีโอกาสจะกลับมาเดินปกติได้ ตอนนี้จึงนั่งรถเข็นมาได้สองเดือนแล้ว และคิวผ่าตัดจะมีอีกสามเดือน กำลังใจไม่มีและเมียรักก็ทิ้งไป ลูกชายจะยังอยากรับการผ่าตัดอยู่ไหมตอนนี้
“กูไม่ไปไอ้แสง กูไม่ไป พากูไปหามนเดี๋ยวนี้ กูจะไปหามน” อาชาดิ้นขัดขืนไม่ยอมให้ไอ้แสงจับตัวเอง
“พาไอ้ลูกโง่ของฉันเข้าห้องเดี๋ยวนี้ไอ้แสง พลช่วยกัน ให้เข้าห้องสงบจิตสงบใจซะบ้าง มันจะได้มองเห็นความจริงว่านังมนมันไม่ได้รักมัน ที่ทนอยู่กับมันก็เพราะเงินของมันทั้งนั้น” แล้วนางก็สะบัดหน้าหนีแล้วยื่นมือไปให้เด็กที่ตนหมายมั่นอยากให้มาเป็นแม่ของหลาน แต่ลูกชายดันตาต่ำไปคว้าผู้หญิงแพศยาอย่างฐิติมนเข้าบ้าน เมื่อลูกชายเลือกแล้ว นางก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้สมน้ำหน้า ให้รู้เสียบ้างว่าผู้หญิงอย่างฐิติมนนั้นเป็นคนยังไง
หญิงสาวจับมือคุณท่านผู้มีพระคุณเดินจากไป แต่หางตามองดูคนที่แสงกับพลกำลังพากันประคองขึ้นนั่งรถเข็นพาเข้าห้องพักที่ตอนนี้พักอยู่ชั้นล่าง เพราะสะดวกต่อเขา
พอถูกอุ้มพยุงขึ้นเตียง อาชา เพิ่มพูนทรัพย์ วัย 39 ปี เสี่ยเจ้าของไร่อ้อยรายใหญ่ของจังหวัดกำแพงเพชรยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาตัวเองทิ้ง แล้วมองดูห้องที่ทุกวันจะมีฐิติมนอยู่ด้วย แต่ตอนนี้หล่อนทิ้งเขาไปแล้ว
“แม่งเอ้ย! เพล้ง!” แล้วเขาก็ปัดที่เขี่ยบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงทิ้งด้วยความเกรี้ยวกราด
“ไปเอาเหล้ามาให้กูไอ้แสง!”
“แต่เสี่ย หมอสั่งห้ามนะครับ” ไอ้แสงบอกเสียงสั่น
“กูบอกให้ไปเอามา มึงก็ได้ไอ้พล”
ทุกคนนิ่งไม่ขยับเคลื่อนไหวทำตามคำสั่ง
“กูบอกให้ไปเอามา! หรือต้องให้กูต้องคลานไปเอาเองฮะ!” ครั้งนี้อาชาพูดตะโกนใส่ทั้งสองเสียงดังกว่าเดิม ไม่พอยังหยิบหมอนปาใส่ทั้งสอง
ตุ้บ!
“แต่เสี่ย...” ไอ้แสงยังพูดไม่จบความ เสี่ยของมันก็พูดแทรกขึ้นก่อน
“ไม่ได้ยินรึไง กูสั่ง ช่างคำสั่งหมอสิวะ! กูจะกิน มึงไม่เห็นรึไง มนทิ้งกูไปแล้ว กูต้องกินเหล้า”
“เหล้ามันไม่ช่วยให้เสี่ยดีขึ้นหรอกนะครับ” ไอ้แสงรู้ว่าจะโดนนายด่า แต่ก็อยากจะพูดให้นายมีสติ
“ไอ้แสง! เดี๋ยวนี้มึงกล้าสอนกูเหรอ กูสั่งให้ไปเอาเหล้าก็ต้องไปเอาไม่ใช่มาสอนกูไอ้แสง” หากเขายังแข็งแรงดีตอนนี้ไอ้แสงคงเลือดกบปากแล้ว ไม่ได้มายืนต่อปากต่อคำแบบนี้แน่นอน
ไอ้แสงกับไอ้พล สองเพื่อนรักเพื่อนสนิทพากันสบตากันแล้วก็พยักหน้าและเดินออกไปทำตามคำสั่งของเสี่ย
“ไอ้ขาบ้าเอ้ย! ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!” ด้วยความเดือดดาล เขาจึงทุบตีขาตัวเองที่ไร้ประโยชน์ เพราะมัน ฐิติมนถึงทิ้งตนไป
ไอ้แสงไปเอาเหล้าให้นาย ส่วนไอ้พลไปบอกคุณนายเพื่อให้มาห้ามไม่ให้อาชาดื่มเหล้า ไอ้แสงกอดขวดบรั่นดีแน่น ส่วนไอ้พลก็เดินตามก้นคุณนายมายังห้องเจ้านาย
“เอาเหล้ามาให้ฉัน แล้วพวกนายจะไปไหนก็ไป ไอ้ลูกตัวดีของฉัน ฉันจัดการเอง” นางยื่นมือไปรับขวดบรั่นดีมาจากมือไอ้แสงแล้วเปิดผลักประตูเข้าห้องพร้อมปิดประตูห้อง
ปึก!
ไอ้แสงกับไอ้พลพอเห็นประตูห้องปิดสนิทก็พากันเดินจากไป
ด้านในห้อง อาชาเห็นแม่ตัวเองเดินเข้ามาหาตัวเองที่นั่งบนเตียงเอนตัวพิงหัวเตียง เขามองดูในมือท่านมีขวดบรั่นดีถือมาด้วยและท่านก็เปิดปากขวดเดินมาหยุดข้างเตียงของเขา
“แกอยากดื่มมากใช่ไหมอาชา ดื่ม!” แล้วมือหนึ่งของนางก็จับคางลูกชายให้แหงนเงยขึ้นแล้วบีบปากลูกแล้วกรอกน้ำสีอำพันใส่ปากลูกชายด้วยความโกรธ
แค่ก! แค่ก! แค่ก!
อาชาสำลักน้ำสีอำพันที่แม่กรอกปาก
“ทำไมไม่กินล่ะ สำลักออกมาทำไมฮะ! ทำไมอาชา ทำไมถึงไม่รักตัวเองแบบนี้ นังนั่นไม่รักลูกก็ยังมีแม่ที่รักแกไอ้ลูกโง่ เผียะ!” พูดจบนางก็ตบเรียกเตือนสติลูกชายให้กลับมาแล้วก็ปาขวดบรั่นดีที่ตอนนี้หมดขวดแล้วทิ้งลงพื้น ไม่สนใจว่ามันจะแตก
เพล้ง!
“มีสติหน่อย แม่จะให้แกดูนี่อาชา” แล้วนางก็เดินไปยังตู้เซฟของลูกชายเพื่อเปิดให้ลูกชายดูว่าตอนนี้มันยังมีอะไรเหลือไหม และมันก็เป็นอย่างที่นางคิดไว้ เมื่อเปิดออกมาเงินสด เครื่องเพชรหายเกลี้ยงไม่เหลือให้ชื่นชมสักอย่าง “ดูซะว่ามันหอบเงินและเครื่องเพชรของลูกไปเสวยสุขกับชายชู้ของมันแล้วอาชา”
อาชามองดูตู้เซฟที่มีตน แม่และก็ฐิติมนภรรยาเท่านั้นที่รู้รหัส เขามองดูตู้เซฟที่ว่างเปล่าแล้วกำมือแน่น
กรอด!
เสียงขบกรามดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนา
อรุณรุ่งเห็นท่าทางลูกชายที่ตอนนี้คิ้วเข้มขมวดชนกันเป็นปม สันกรามปูดโปน สองมือกำเกร็งแน่น นางก็พูดทิ้งท้ายก่อนจะปล่อยให้ลูกชายอยู่คนเดียวตามลำพังในห้องให้คิดทบทวน
“ชีวิตลูกไม่ได้มีแค่นังมน ชีวิตลูกยังมีแม่แก่ๆ คนนี้อยู่ด้วย ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง จะกลับมาเดินได้ปกติไหม แม่คนนี้ก็พร้อมจะดูแลแกอาชา”
อาชามองสบตาแม่แล้วก็น้ำตาคลอ แล้วภาพจำของตนเองตลอดช่วงเวลาที่ใช้ชีวิตคู่สามีภรรยากับฐิติมนก็หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง สองมือกำแน่น ปากหนากัดแน่นจนเสียงฟันขบกันดังลอดออกมาจากริมฝีปาก
กรอด!
พลอยปภัส สาวน้อยไร้เดียงสา วัย 22 ปี เด็กในปกครองของคุณนายอรุณรุ่งกำลังเตรียมมื้อเย็นในห้องครัวเหมือนปกติทุกวัน เธอเรียนจบมาได้สองเดือนแล้วกลับมาอยู่บ้านดูแลคุณท่าน ยังไม่ได้จะไปสมัครงานที่ไหน เพราะคุณท่านอยากให้เธออยู่บ้านเป็นเพื่อนท่านก่อนและช่วงนี้คุณอาชาก็ประสบอุบัติเหตุจำเป็นต้องมีคนดูแลด้วย
“หนูพลอย”
“คะ คุณท่าน”
“เตรียมมื้อเย็นเสร็จแล้วเหรอลูก”
“ค่ะ คุณท่าน เสร็จแล้วค่ะ”
“วันนี้ทำอะไรมั่งล่ะ”
“หนูกับน้าชื่น น้าแจ่มทำไข่พะโล้ ผัดผักรวมและไข่เจียวค่ะ”
“ของโปรดฉันกับไอ้ลูกโง่ของฉันทั้งนั้น วันนี้ฉันฝากหนูพลอยด้วยนะลูก ฝากเอามื้อเย็นไปให้ตาอาชามันหน่อยนะ”
“ค่ะ คุณท่าน เดี๋ยวหนูตักใส่ถาดนำไปให้คุณอาชาเลยนะคะ”
“ไปเถอะลูก ส่วนของฉันไม่ต้องไปตั้งโต๊ะหรอกนะแม่ชื่น แม่แจ่ม ฉันจะกินกับพวกหล่อนที่ครัวเนี่ยแหละ ปูเสื่อนั่งล้อมวงกินข้าวกันเหมือนทุกครั้ง” อรุณรุ่งบอกสาวใช้ทั้งสอง
“ค่ะ คุณนาย” แจ่มตอบรับคำ เพราะเป็นเรื่องปกติที่คุณนายจะชอบนั่งทานข้าวในครัวกับพวกตนบ่อยๆ
- ผู้เขียน
